بریده‌هایی از کتاب قصر

راه گریز از کابوس، بیدارشدن از خواب است.

بیماری من تقریباً سه سال پیش نیمه‌های شب با خونریزی شروع شد و من همان‌طور که در پی وقوع هر حادثهٔ تازه‌ای پیش می‌آید (و برخلاف آنچه بعدها به من توصیه کردند) به‌جای آن‌که در تخت‌خواب بمانم، هیجان‌زده از جا بلند شدم. شک نیست که کمی ترسیده بودم. به‌سمت پنجره رفتم، به بیرون خم شدم، به‌سمت میز شست‌وشو برگشتم، توی اتاق بالا و پایین رفتم، روی تخت نشستم ــ مدام خون، اما هیچ نگران نبودم، چون به‌مرور، به دلیلی خاص، فهمیده بودم که در صورت قطع‌شدن خونریزی، پس از سه چهار سال بی‌خوابی، برای نخستین‌بار خواهم خوابید.»

من ناآگاه‌ام، این حقیقت همچنان به قوت خود باقی می‌ماند، و این مسئله برای من خیلی ناگوار است. ولی ناآگاهی درضمن این مزیت را دارد که شخص ناآگاه بیش‌تر خطر می‌کند

خانواده ایذای خود را ذهناً می‌پذیرد و آن را به اتهام علیه خود تبدیل می‌کند، اتهامی که به چنین رژیم‌هایی نوید دوام ابدی می‌دهد. بی‌گناهان از کسانی تقاضای بخشش می‌کنند که لحظه‌ای پیش در حقشان ظلم کرده‌اند. ولی به تقاضای بخشش آن‌ها عمداً پاسخی داده نمی‌شود