بریده‌هایی از کتاب کجا باید رفت تا سکوت غوغا کند

برای صید خوشبختی شتاب داشتم اما نه توری داشتم نه اعتقادی به سرنوشت داشتم خسته و بی‌توان

شب‌های گم‌شده در گریستن‌های بی‌پایان ما را باید ستایش کرد

هر چه هست اشک‌ها و آه‌های متلاشی‌شده است که در انتظار جواب‌اند چه کسی باید جواب بدهد آنان که می‌بایست جواب بدهند در خاک خفته‌اند

من از یأس حرف نمی‌زنم چون هنوز خندهٔ کودک را در خواب و چمن‌هایی را که هنوز در این پاییز زرد نشده‌اند دوست دارم.

تقویم را ورق نزن سرعت شب و روز زیاد نمی‌شود باران را نگاه کن.

از ما چه خواهد ماند در این برف و بوران در انتظار جواب هم نیستم نیستی پند داد که فقط در انتهای این کوچهٔ ظلمانی یک شمع روشن است که آن هم به پایان عمرش نزدیک است.

نیازی به مرثیه نیست فقط باید گریست

می‌خواستم وقت تاراج برگ در پاییز و هنگام فوران لبخند کودکان از شوق دیدنِ شیرینی‌ها در ویترین شیرینی‌فروشی‌ها به دنیا بیایم هوا که تاریک شد تمام آرزوهایم به باد رفت.

تو در تاریکی زندگی می‌کنی و تشنه هستی در تاریکی جست‌وجو کن شاید لیوانی آب بیابی شاید این حدس حقیقت نداشته باشد.

حوادث پشت پنجره‌ام آرام‌آرام پوست می‌اندازند و سپس پیر می‌شوند من از همهٔ این حوادث فقط دو یا سه حادثه را به یاد دارم که شنیدنی نیست حتی آزارم می‌دهد اما من سکوت می‌کنم تسلیم می‌شوم.

میان رنگ سفید و سیاه تفاوتی نبینیم و هر دو را باور کنیم.

برخیزیم پنجره را باز کنیم این آخرین فرصت ما خواهد بود.

تقویم را ورق نزن سرعت شب و روز زیاد نمی‌شود باران را نگاه کن.