بریده‌هایی از کتاب سن نفرت‌انگیز

اشک چشمانش را فراگرفت. اشکی که برایش بیگانه و غیرعادی می‌نمود. صورتش را با کف دستانش پوشاند و در حالی که هق‌هق گریه شانه‌هایش را تکان می‌داد به یاد بیل استوش پیر افتاد. به خاطر آورد که چگونه سال‌ها پیش بیل را له و لورده کرد. بیچاره بیل! حالا دیگر خوب می‌دانست که چرا بیل آن شب در رخت‌کن می‌گریست.

فلک‌زده کسی است که لازم نیست حتماً مصیبتی بر سرش خراب شود چون همین که نفس می‌کشد خودش یک نوع مصیبت است.

می‌دانید، کلی طول کشید تا فهمیدم تابستان‌ها باید لباس کلفت پوشید و زمستان‌ها برعکس لباس نازک. این کار حسابی باعث تحریک حس ترحم رهگذرانی می‌شود که زمستان‌ها لباس گرم و کلفت و تابستان‌ها لباس خنک و نازک بر تن دارند و همین تفاوت بین من و عابران باعث می‌شود آن‌ها احساس گناه کنند. احساس گناه هم نتیجه‌اش دست به جیب شدن و صدقه‌دادن است. به

او تجربه نداشت و این تجربه را تنها می‌توانست به قیمت جوانی‌اش کسب کند ولی آن هنگام که این تجربه به دست آید دیگر جوانی‌اش از دست رفته است!

بله زندگی مثل ارۀ دو سر است و بالا و پایین زیاد دارد. هر چه بالاتر رفتی از آن طرف پایین‌تر می‌روی

داستان و رمان‌ خوانان به پختگی و اعتلاء احساسی و عاطفی‌شان است که از دیگران متمایزند...»

زیر نور ماه مقبره‌های کاملاً سفید اغنیا سایه‌های سیاه خود را روی زمین پهن کرده بودند گویی قصد داشتند صلیب‌های آهنی قبر فقرا را در خود محو کنند.

مینوبه حیران بود که آیا اینان با تهی شدن از احساسات و عواطف زیبای بشری به پایان زندگیشان می‌رسیدند یا این احساسات و عواطف زیبای بشری بود که اینان را آن هنگام که دیگر بی‌نهایت پیر و زشت می‌شدند ترک می‌گفت؟

لین یو تانگ (Lin yu tang) ادیب پرآوازه چینی است که می‌گوید: «... غرض از یک داستان کوتاه به گمان من این است که کسی که آن را می‌خواند با رضامندی احساس کند که به بینشی ویژه از خصایص بشری دست یافته و دانش او از زندگی بیشتر شده و دلسوزی و عشق و همدلی‌اش با آحادی از نوع بشر افزون‌تر گشته است...»

هنگامی که تابوت را به داخل قبر سرازیر می‌کردند زن آن مرحوم حتی فریاد زد: «بگذارید من هم همراه او بروم زیر خاک» که البته همراه او زیر خاک نرفت چون احتمالاً به یاد آورد که از این پس حقوق بازنشستگی آن مرحوم به خودش تعلق می‌گرفت.

جوان‌ها مشت‌زنان پیر را از سر راه برمی‌داشتند و سپس خودشان پیر شده و به وادی پیران سرازیر می‌شدند و از قفای آنان نسل‌های جدید با صفوف پایان‌ناپذیر به پیش می‌آمدند و این روندی است که تا قیامت ادامه خواهد داشت زیرا جوانی راه خود را می‌پوید و هرگز نمی‌میرد.

خوب می‌فهمید که آن شب، بیست سال پیش، بیل استوشر پیر برای به دست آوردن پول جایزه می‌جنگید ولی تام جوان برای شهرت و افتخار و پولی که آسان به‌دست می‌آمد تعجبی نداشت که استوشر بعد از ناک اوت شدن در اتاق رخت‌کن گریه می‌کرد.

واقعیت این است که مردم پیر و شکسته که می‌شوند، مثل مادربزرگ، غریزه زنده ماندن در درون آن‌ها به نیرویی کینه‌توز تبدیل می‌شود که با صاحبش چپ می‌افتد درست مثل این‌که قصد دارد شخص را به خاطر آن همه سال زندگی کردن به مجازات برساند.

تو گویی تمامی آنچه که به حیات انسانی لطافت و زیبایی می‌بخشید از وجود این پیرزنان رخت بربسته و در قلب‌های مردم جوان‌تر و پراحساس‌تر خانه کرده بود. مینوبه حیران بود که آیا اینان با تهی شدن از احساسات و عواطف زیبای بشری به پایان زندگیشان می‌رسیدند یا این احساسات و عواطف زیبای بشری بود که اینان را آن هنگام که دیگر بی‌نهایت پیر و زشت می‌شدند ترک می‌گفت؟

با اندک فشاری بر قوه تخیلشان ممکن بود این دو پیرزن بالای هشتاد سال را نه به‌عنوان نوعی از ردۀ موجودات منقرض شده و عجیب و غریب که به‌عنوان هشداری زنده و جاندار تلقی کنند که هشدارشان می‌دهد که آنان نیز روزی از روزها پیر و بی‌مصرف و به موجوداتی محروم از هر گونه لذت زندگی تبدیل خواهند شد که تنها مرگ را چشم در راهند در حالی که در عین حال سه وعده غذای کامل روزانه نیز می‌طلبند. به نظر می‌رسید به دلایل نامعلومی تک‌تک این تماشاچیان بر این باورند که خود شخصاً مصون از ابتلاء به بلیه پیری‌اند.

ظاهراً هیچ یک از مسافران در این فکر نبود که سرنوشت تمامی آن‌ها نهایتاً مشابه این دو پیرزن است و اگر به واسطه حادثه یا بیماری جوانمرگ نشوند به نوبه خود محکوم خواهند بود که تبدیل شوند به بار زحمت‌افزایی که با اکراه توسط افراد خانواده‌شان روی پشت حمل می‌گردد

انسان با به دوش کشیدن آدمی با هشتاد و شش سال سن نه فقط بدن بلکه تمامی وزن سنگین تاریخ عمر او را که ده‌ها سال روی هم توده شده روی پشت خود حمل می‌کند.

ـ تنها و بی‌کسم، این دست‌های زجرکشیده و بی‌حس شده از فرط کار چقدر در آب مانده و چقدر آفتاب خورده‌اند، چقدر در چشمه‌ها برای مردم رخت شسته‌اند، چقدر این طرف وآن طرف در مزارع و باغ‌ها پوست بادام کنده‌اند و زیتون چیده‌اند، کلفتی کرده‌ام، رخت‌شویی کرده‌ام، از چشمه‌ها آب آورده‌ام... مهم نیست، خدا خودش شاهد گریه‌هایم بود و زندگیم را می‌دید و به من قوت و سلامت می‌داد. دیگر سختی‌ها را از سر گذرانده‌ام و حالا دیگر می‌توانم بمیرم. اگر شوهر معصومم در آن دنیا از حال دخترمان بپرسد می‌توانم در جوابش بگویم: مرد بیچاره خیالت راحت باشد، فکرش را نکن، زندگی دخترت را تأمین کردم، از چیزی عذاب نخواهد کشید چون سهم عذاب او را هم خودم کشیده‌ام... نگران نشوید از ذوق و شوق است که دارم گریه می‌کنم...