بریده‌هایی از کتاب علیه تو اعلان عشق می دهم

من درِ صدف حلزونی‌ام را به روی خود محکم بسته‌ام پس چگونه صدای تو نفوذ کرده است

ای پاکیزگیِ برف سال آینده، دوستت می‌دارم با تمامیِ اشتیاق ممکن و با تمامیِ غصه‌ها...

ای غریبه... باور مکن وقتی به تو می‌گویم فراموشت کرده‌ام، و این‌که سینه‌ی تو دیگر آشیانه‌ی من نیست و این‌که چشمانت دیگر افق من نیست و این‌که خشم تو گیوتین من نیست... زیرا قلب من همواره گویی زرین است که می‌غلتد بر پله‌های طبع تو و میدان‌های هوشیاری و باران‌های روزهای تو...

هیچ قطره‌ای در موج قادر نیست که به سوی ذره‌ی شنی برگردد که قبلاً او را دربرگرفته بود

جدایی یا وصل من علیه تو اعلانِ عشق می‌دهم علیه تو اعلانِ صلح می‌دهم علیه تو اعلانِ اشتیاق می‌دهم علیه تو اعلانِ عفو می‌دهم بی‌هیچ پشیمانی چرا که من جسمم را و روحم را به تو بخشیدم.

تنها زلزله‌ باشد که بازمانده‌ی ما و خاکستر ما را درهم آمیزد، بعد از آن‌که زندگانی شادی یک دیدار نامتناهی را بر ما حرام گردانید.

چگونه می‌توانم تو را ببخشم تو از درجه‌ی غلیانْ مرا به سرمای زیر صفر رساندی تو نور در پوست من بودی تو نفس بلند شادی در چشمان من بودی تو تمامیِ چیزهای زیبا و شریف بودی و تمام چیزهایی که حرفه‌ی چالش‌برانگیزی داشت

من علیه تو اعلانِ عشق می‌دهم علیه تو اعلانِ صلح می‌دهم علیه تو اعلانِ اشتیاق می‌دهم علیه تو اعلانِ عفو می‌دهم بی‌هیچ پشیمانی چرا که من جسمم را و روحم را به تو بخشیدم.

و قلب تو برای نور و ظلمت گسترده می‌شود و برای همه‌ی طیف‌های نور و سایه...

روزگار ما چونان درخت پیچک دوزخی، در پیرامون اعصابم رشد می‌کند

به تو می‌گویم ما به پایان رسیدیم... اما کشتزار اخگر در وادی عشق ما همواره در زیر خاکستر در جوشش است... و اشتیاق من به تو پیوسته همچون پرندگان دریاچه‌ها به کناره‌های تو پرواز می‌کند

با تو تنها با تو ذوب شدم، رقصیدم و همه‌جا پراکنده شدم

چگونه جرئت می‌کنی و باور می‌کنی وقتی که می‌گویم تو را فراموش کرده‌ام؟ * چگونه چگونه‌ات ببخشایم که باور می‌کنی وقتی به تو می‌گویم فراموشت کرده‌ام؟...

من باور نمی‌کنم چگونه ناگهان از مرحله‌ی اخگر به مرحله‌ی خاکستر نقل‌مکان کردم

خورشید سیاه من طلوع می‌کند و من ذوب می‌شوم نیرومند می‌شوم چرا که من به پروازم بازمی‌گردم سوخته و سوزاننده بی‌پایان من ده‌ها‌بار سوختم تا این‌که غبار من و گریه‌ام مرا ترک کرد و تارهای عنکبوت از من دور شد

من کشف کرده‌ام که چگونه با تمامی لبان زخمم، بخندم!...

این است درد درست که نه نامی دارد و نه توجیهی، مرا تا استخوان از هم می‌درد با لحظات گذرا و سوزان...

اما گویی من مُرده‌ام این سپیده‌دم مرا در خود فراگرفته است بی‌آن‌که چیزی در گوشم زمزمه کند و نزدیک است که خورشید از زخمم بالا رود تا در مسیر خویش، روزی جدید را اختراع کند گویی من مُرده‌ام... روزی جدید وجود ندارد.

اندوهی بی‌پایان به من هجوم می‌کند و من شریانی می‌شوم خون‌بار در جنگل تاریک اشتیاق... و برخلاف آن‌که دیدار فراخواهد رسید من بیهوده به فراق رشوه‌می‌دهم برای آرزوی دیدار

ای کسی که به تیررسِ فریاد نزدیکی و از تیررسِ عمر به دور! من علیه تو اعلانِ عشق می‌دهم من علیه تو اعلانِ صلح می‌دهم من علیه تو اعلانِ عفو می‌دهم برخلاف آن‌چه که بود و آن‌چه خواهد بود!...

و قلب تو برای نور و ظلمت گسترده می‌شود و برای همه‌ی طیف‌های نور و سایه...