بریده‌هایی از کتاب علیه تو اعلان عشق می دهم

من درِ صدف حلزونی‌ام را به روی خود محکم بسته‌ام پس چگونه صدای تو نفوذ کرده است

ای غریبه... باور مکن وقتی به تو می‌گویم فراموشت کرده‌ام، و این‌که سینه‌ی تو دیگر آشیانه‌ی من نیست و این‌که چشمانت دیگر افق من نیست و این‌که خشم تو گیوتین من نیست... زیرا قلب من همواره گویی زرین است که می‌غلتد بر پله‌های طبع تو و میدان‌های هوشیاری و باران‌های روزهای تو...

هیچ قطره‌ای در موج قادر نیست که به سوی ذره‌ی شنی برگردد که قبلاً او را دربرگرفته بود

من علیه تو اعلانِ عشق می‌دهم علیه تو اعلانِ صلح می‌دهم علیه تو اعلانِ اشتیاق می‌دهم علیه تو اعلانِ عفو می‌دهم بی‌هیچ پشیمانی چرا که من جسمم را و روحم را به تو بخشیدم.

و قلب تو برای نور و ظلمت گسترده می‌شود و برای همه‌ی طیف‌های نور و سایه...

روزگار ما چونان درخت پیچک دوزخی، در پیرامون اعصابم رشد می‌کند

اندوهی بی‌پایان به من هجوم می‌کند و من شریانی می‌شوم خون‌بار در جنگل تاریک اشتیاق... و برخلاف آن‌که دیدار فراخواهد رسید من بیهوده به فراق رشوه‌می‌دهم برای آرزوی دیدار

ای کسی که به تیررسِ فریاد نزدیکی و از تیررسِ عمر به دور! من علیه تو اعلانِ عشق می‌دهم من علیه تو اعلانِ صلح می‌دهم من علیه تو اعلانِ عفو می‌دهم برخلاف آن‌چه که بود و آن‌چه خواهد بود!...

و قلب تو برای نور و ظلمت گسترده می‌شود و برای همه‌ی طیف‌های نور و سایه...