بریده‌هایی از کتاب برادران سیسترز

«همیشه بهترین ترانه‌ها غمگینن.»

خیلی هم آدم بدی نیست. شاید برای خوب بودن خیلی تنبله

صدای خنده می‌آمد ولی حس نشاط نداشت، بیشتر چیزی بود جنون‌آمیز و پلید.

«شانس آورده. اگه می‌مرد خیلی مرگ مضحکی بود.» «مرگ مرگه.» «اشتباه می‌کنی. مرگ انواع‌واقسام داره.» با انگشتانم شروع کردم به شمردن؛ «مرگ آنی، مرگ آروم، جوون‌مرگی، مرگ موقع پیری، مرگ شجاعانه، مرگ از روی بزدلی.»

رابطهٔ خونی چه بدبختی‌های مسخره‌ای که برای آدم به بار نمی‌آورد.

من هیچ‌وقت به مفهوم انسانیت فکر نکرده بودم و اصلاً نمی‌دانستم که از انسان بودنم خوشحالم یا نه، ولی این‌بار احساس می‌کردم به توانایی ذهن انسان افتخار می‌کنم، به موشکافی و پشت‌کارش. از زنده بودنم به‌شدت شاد بودم و خوشحال که خودم هستم. طلای درون سطل‌ها از خود نور می‌تراوید و شاخه‌های درختان اطراف در نور رودخانه غسل می‌کردند. باد گرمی از دره و سطح آب می‌وزید که صورتم را می‌بوسید و باعث می‌شد موهایم بر فراز چشمانم به رقص درآیند. آن لحظه، آن موقعیت در زمان، تا موعد مرگم شادترین لحظهٔ زندگی‌ام باقی خواهد ماند. بیش‌ازحد خوشحال بودم، طوری که فکر کردم انسان هرگز نباید به این درجه از رضایت برسد

فکر کردم دنیا چه‌جور جایی می‌شد اگر پول طوقی نبود بر گردن و روح‌مان.

«رمانتیک بودن تو خونته، آره؟» «خون‌مون یکیه، طرز استفاده‌مون ازش متفاوته.»

«اولین کاری که می‌کنم اجاره کردن یه اتاق تمیزه تو یه ساختمون بلند که بتونم از پنجره همه‌چیز رو ببینم. دومین کاری که می‌خوام بکنم یه حمام حسابیه، با آب داغ. سومین کار اینه که توی وان بشینم و از پنجرهٔ باز به صدای شهر گوش کنم. چهارمین کار اینه که برم سلمونی و صورتم رو شیش‌تیغه کنم و فرقِ وسط باز کنم. پنجمین کاری که می‌خوام بکنم اینه که یه دست لباس نو بخرم، از کلاه تا چکمه. پیرهن، زیرپیرهن، شلوار، جوراب، همه‌چی.»

اون‌جا واسه آدم‌کشی جای خوبیه. حواس‌شون یا به ساخت‌وسازه یا به خراب کردن چیزهایی که قبلاً ساخته‌ن

مردم عادت دارند بگویند «مزهٔ خاک می‌داد» ولی داستان من فرق می‌کرد، داخل فنجان من آب بود و خاک، همین. فکر می‌کنم که مرد به خاطر یک‌جور جنون‌ِ تنهایی مدت‌ها بود که خاک دم می‌کرد و به خودش باورانده بود که دارد قهوه دم می‌کند.

عجب شغلی دارم من، واقعاً خوشحالم که نمردم و همچین آدم کج‌وکوله‌ای رو دیدم.

رابطهٔ خونی چه بدبختی‌های مسخره‌ای که برای آدم به بار نمی‌آورد.

ناخدا کلی کارِ نکرده داره ولی فقط هر دفعه سراغ یکی‌شون می‌ره، هیچ‌وقت چندتا کار رو باهم نمی‌کنه. عجله کار شیطونه

«خون‌مون یکیه، طرز استفاده‌مون ازش متفاوته.»

بیشتر مردم به ترس‌ها و حماقت‌های‌شان زنجیر شده‌اند و جرئت ندارند بی‌طرفانه قضاوت کنند که مشکل زندگی‌شان چیست. بیشتر آدم‌ها همین‌طور زندگی‌شان را بی‌هیچ رضایتی ادامه می‌دهند بدون آن‌که تلاش کنند تا بفهمند سرچشمهٔ نارضایتی‌شان کجاست یا بخواهند تغییری در زندگی‌شان ایجاد کنند. سرآخر می‌میرند در حالی‌که هیچ‌چیز در قلب‌شان نیست به‌جز لجن و خون رقیق کهنه ــ خون فاسد و بی‌مایه ــ خاطرات‌شان هم به مفت نمی‌ارزد.

اگر اشتباه نکنم بقیهٔ سرمایه‌گذارا می‌خواستن لینچم کنن.

مشروب خوردن مثل طاعون می‌مونه، احتمالاً تا آخر عمرم باهاش درگیرم. بهترین کار اینه که چوب‌پنبهٔ بطری رو سفت کنی و تا آخر عمر بگذاریش کنار.

داشتم فکر می‌کردم مردی مثل من بعد از ضربه‌ای که شما امروز بهش وارد کردین چه‌کار می‌تونه بکنه. دو راه بیشتر پیش روش نیست، اولی اینه که با قلبی زخم‌خورده دوباره پا به دنیا بگذاره و نفرت دیوانه‌وارش رو با هر کسی که سر راهش قرار می‌گیره قسمت کنه. راه دوم هم اینه که با قلبی خالی از نو شروع کنه و مراقب باشه که از این به بعد قلبش رو فقط با چیزهایی که مایهٔ افتخارن پر کنه تا بتونه ذهن ویرانش رو خوراک بده و از نو به همه‌چیز مثبت نگاه کنه.»

بیش‌ازحد خوشحال بودم، طوری که فکر کردم انسان هرگز نباید به این درجه از رضایت برسد، چون آن لحظه باعث شد تمام شادی‌هایی که پس از آن در زندگی‌ام پیش آمدند در نظرم بی‌ارزش و حقیر جلوه کنند.

تنها جواب به این سؤال تلاش زیاده و شانس. اولی طاقت‌فرساست و دومی غیرقابل اعتماد.

وقتی یه مزد بندازی پشت هر کاری، چیزی که قراره انجامش بدی یه‌جورایی مشروعیت پیدا می‌کنه، به‌نظر بقیه آبرومند می‌آد.

بعضی وقت‌ها که تو نوشیدن زیاده‌روی می‌کنم، افسرده می‌شم و یه بخشی از وجودم دلش می‌خواد که بمیره.

دوباره به خوابی فرو رفتم که فرق چندانی با مرگ نداشت.

ششمین کاری که می‌خوام بکنم اینه که یه استیک بخورم اندازهٔ کله‌م. هفتمین کاری که می‌خوام بکنم اینه که این‌قدر بنوشم که غزل‌خون بشم. هشتمین کاری که می‌خوام بکنم اینه که یه نشمه پیدا کنم. نهمین کاری که می‌خوام بکنم اینه که باهاش دربارهٔ زندگیش حرف بزنم و اون هم راجع‌به زندگی من بپرسه و بدون هیچ کار ناشایستی خیلی متمدنانه باهم اختلاط کنیم. دهمین کاری که می‌خوام بکنم به هیچ‌کس تو این دنیا مربوط نیست. یازدهمین کاری که می‌خوام بکنم اینه که بفرستمش پی کارش و توی یه تخت تمیز و گرم‌ونرم این‌جوری کش‌وقوس بیام.» دستانش را تا جایی که می‌توانست باز کرد. «دوازدهمین کار اینه که بخوابم و بخوابم و بخوابم!»

عجب زندگی‌یی دارند حیواناتِ ما انسان‌ها، ملغمه‌ای از درد و تحمل و بیهودگی.

بیشتر مردم به ترس‌ها و حماقت‌های‌شان زنجیر شده‌اند و جرئت ندارند بی‌طرفانه قضاوت کنند که مشکل زندگی‌شان چیست. بیشتر آدم‌ها همین‌طور زندگی‌شان را بی‌هیچ رضایتی ادامه می‌دهند بدون آن‌که تلاش کنند تا بفهمند سرچشمهٔ نارضایتی‌شان کجاست یا بخواهند تغییری در زندگی‌شان ایجاد کنند. سرآخر می‌میرند در حالی‌که هیچ‌چیز در قلب‌شان نیست به‌جز لجن و خون رقیق کهنه ــ خون فاسد و بی‌مایه ــ خاطرات‌شان هم به مفت نمی‌ارزد.

مادرم همیشه می‌گفت «پیروزی‌های کوچک» و من هم همین را با صدای بلند برای خودم تکرار کردم.

گفتم «دوست پیدا کردن سخته.» در موافقت با من گفت «سخت‌ترین کار روی زمینه.»

«این چه ترانه‌ایه؟» «همین دوروبرا یادش گرفتم.» «خیلی غمگینه.» «همیشه بهترین ترانه‌ها غمگینن.»