پل ریکور

پل ریکور (Paul Ricœur) در ۲۷ فوریهٔ ۱۹۱۳ به دنیا آمد و در ۲۰ مهٔ ۲۰۰۵ درگذشت. او فیلسوف و ادیب برجستهٔ فرانسوی بود که با ترکیب شرح‌های پدیدارشناختی با تفاسیر هرمنوتیک شناخته شده است. او یکی از مهم‌ترین نظریه‌پردازان هرمنوتیک ادبی محسوب می‌شود. پس از درگذشت «امانوئل لویناس» و «ولادیمیر یانکلوویچ» از برجسته‌ترین فیلسوفان فرانسه محسوب می‌شد. در دانشگاه سوربن درس خواند و دارای یک مدرک دکترا در رشتهٔ فلسفه و یک مدرک دکترا در ادبیات بود. ماهیت زبان و معنا، کنش، عنصر ذهنی، متن، گزارش، تأثیر حضور دیگری مسائل مرکزی در مباحث فلسفی، زبان‌شناسی، نظریهٔ ادبی و علوم انسانی بوده‌اند و پل ریکور در آن‌ها صاحب‌نظر. نخستین کارش را با عنوان «گابریل مارسل و کارل یاسپرس» در سال ۱۹۴۸ منتشر کرد. همواره زیر نفوذ عقاید استادش «مارسل» دربارهٔ هستی‌شناسی انضمامی و مفاهیم هدف، آزادی و امید باقی ماند. در زندان بود که کتاب «ایده‌های راهگشا برای گونه‌ای از پدیدارشناسی ادموند هوسرل» را به زبان فرانسوی ترجمه کرد. انتشار کتاب «فلسفهٔ اراده» در حکم آغاز فلسفهٔ ریکور و از جمله مهم‌ترین آثارش است. مجلد نخست آن را در سال ۱۹۴۹ با عنوان «ارادی و غیرارادی» منتشر کرد و مجلد بعدی با عنوان «هدفمندی و توان» شامل دو بخش «انسان خطاکار» و «سویهٔ شر» منتشر شد. «تاریخ و حقیقت» که مجموعه‌ای از رساله‌های او دربارهٔ مفهوم تاریخ در هرمنوتیک است در سال ۱۹۵۵ میلادی منتشر شد. «دربارهٔ تأویل»، «بحثی دربارهٔ فروید»، «اختلاف تأویل‌ها»، «استعارهٔ زنده» و «از متن تا کنش» مهم‌ترین آثار پل ریکور در زمینهٔ هرمنوتیک هستند. مجموعهٔ «زمان و حکایت» اثر دیگری از او و در باب در باب روایتگری، زمان و محاکات در ادبیات است.