ویسواوا شیمبورسکا

ویسواوا شیمبورسکا (۱۹۲۳ – ۲۰۱۲) شاعر، مقاله نویس و مترجم لهستانی برنده نوبل است.

نخستین دفتر شعر وی «من واژه را می‌جویم » در ۱۹۴۵ به چاپ رسید. در فاصله‌ سال‌های ۱۹۴۵ تا ۱۹۴۸ به تحصیلِ زبان لهستانی و جامعه‌شناسی مشغول بود.

از ۱۹۵۳ تا ۱۹۸۱ برای فصل‌نامه‌ «زندگی ادبی» مقاله می‌نوشت و از ۱۹۸۱ تا ۱۹۸۳ سردبیر مجله‌ «Pismo» بود.

شیمبورسکا در زمره نویسندگان کمونیست بود که سال‌ها با نام مستعار می‌نوشت. «آرکا» و «استانکوزکسکی» از جمله‌ نام‌های مستعار اوست.

سال ۱۹۹۶ آکادمی سوئد هنگام اعلام نام شیمبورسکا به عنوان برنده‌ جایزه‌ نوبل گفت: «... به خاطر شعری که با طنزی ظریف تاریخ و بیولوژی را به صورت ذراتی از واقعیت‌های بشری به نمایش در می‌آورد».

داوران کمیته ادبی نوبل در توصیف وی، او را «موتسارت شعر» معرفی کردند. کسی که ظرافت‌های زبانی را با «شور و هیجان‌های بتهوونی» در هم آمیخته بود.

شیمبورسکا در سخنرانی مراسم نوبل می‌گوید:«علیرغم میل ‌باطنی‌اش خودش را شاعر معرفی می‌کند، طوری که انگار کمی از شاعر بودنش شرمنده است. در این روزگارِ وانفسا اقرار به خطا و لغزش اندکی آسان‌تر شده است، البته اگر لغزش‌ها بزرگ باشند. اما مشکل باورکردنِ شایستگی و لیاقت‌هایی است که در عمق نشسته‌اند و از چشم پنهان‌اند...».

شعر شیمبورسکا شعر یک انسانِ کامل است. اوهم بازیگوش است و هم جدی؛ با واژه‌ها بازی می‌کند و به معناهایش وسعت می‌بخشد. با زبان طنز حرف می‌زند و خود می‌گوید که شاعری شکاک است؛ مشاهده می‌کند و می‌پرسد. از جزء در می‌گذرد و به کل نظر دارد. شعرهای شیمبورسکا همیشه حاوی یک پیام است. شعر او تمجید زندگی روزمره‌ انسان‌ و نوع‌دوستی است.

از جمله آثار وی می‌توان به موارد زیر اشاره کرد: «برای این است که زنده‌ایم»، «پرسشگری از خود»، «نمک»، «یک‌صد و یک شعر»، «کُلی حال»، «آدم‌های روی پل»، «صد شعر، صد شادی»، «لحظه»، «نغمه‌هایی برای بچه‌های گنده» و «دونقطه».