نظرات کاربران درباره کتاب صوتی سوکورو تازاکی و سال های زیارتش

اولین کتابی بود که از نویسنده ی معروف ژاپنی خوندم. داستانِ کتاب جذابیت و حسِّ عجیبی داشت. منتظر اتفاقِ هیجان انگیز یا بزرگی تو داستان نباشید. فقط از خودِ داستان لذت ببرید. ترجمه عالی گویندگی عالی

داستان بسیار زیبای هاروکی موراکامی و نیما رئیسی داستان را بسیار با ریتم درست و روانی خوانده. خط داستانی بسیار جذاب است که شنونده را برای برای گوش دادن به ادامه کتاب و سر درآوردن از ماجرا مشتاقتر میکند. اما متاسفانه نمیدانم به چه دلیل یا حداقل نمی خواهم حدس خاصی بزنم! که چرا صدای شخصیت‌های خانم داستان را هم آقای رئیسی میگوید؟!! این تقلید صدای زنانه، بخصوص شخصیت زیبای سارا را بشدت تحت تأثیر قرار میدهد! و برای من خیلی آزار دهنده بود. انگار دارم به صدای مردی زن‌نما گوش میدهم تا یک زن جذاب :( (البته من به حق و حقوق همه‌ی گرایش‌های جنسی احترام میذارم) ولی خب اینا واقعا خانم هستند😅 صدای دوبلرهای خانم می‌تواند حس و حال داستان را بی‌نقص منتقل کند. در هر صورت خود داستان بینهایت جذاب است.

برای منی که ادبیات ژاپن رو با دازای شروع کردم موراکامی رسما یه دنیای دیگه بود. هر چی بیشتر میگذره بیشتر ادبیات ژاپن برام در عین سادگی خارق العاده میشه. شاید چون علمش رو ندارم نمیدونم دقیقا چی، ولی ادبیات ژاپن انگار یه چیزایی به جز فقط اصالت و سبک زندگیشونه.

این کتاب با این ترجمه ی عالی از آقای امیرمهدی حقیقت و با گویندگی آقای نیما رئیسی فوق العاده بود از دستش ندید

بی نظیره واقعا

کتاب فوق العاده جذاب و گیرا و صد البته هنر گویندگی آقای رئیسی خیره کننده است توانایی ایشان در خلق صدای چند کاراکتر از مرد و زن و حتی نشان دادن شخصیت آنها در نوع صدا ولحن شان استادانه است

گویندگی عالی بود

داستان کتاب و صدای گوینده هر دو عالی

نویسنده معروف و صاحب سبک است اما این داستان برخلاف تعاریف زیادی که شنیده بودم جذاب نبود لااقل برای هر فرهنگی به نظر جالب نمی اید ، مخصوصا پایان بازش که نتیجه تمام کار بود را اصلا دوست نداشتم . گوینده اما عالی بود!

برخلاف تعاریفی که از این کتاب شنیده بودم خیلی معمولی بود البته از نظر من ، شاید هم بخاطر این بود که توقع بیشتری از این نویسنده داشتم ، اما انصافا گوینده تمام و‌کمال و عالی اجرا کرده بود

از جایی به بعد، تنها دلیل دنبال کردن کتاب برام صدای آقای رئیسی بود.

موراکامی نویسنده درجه دویی است ، این داستان بیشتر به درد دختران نابالغ می خورد، رگه هایی استادانه از شارلاتانیزم که اثر بی معنی را معنا دار کند به شکل ظریفی در داستان به کار رفته است