برای زنان تحصیلکرده و موفق، بچهدارشدن چالشی عظیم به بار میآورد: آیا باید بچههایشان را به پرستارها و مهدکودکها بسپارند و مسیر موفقیت شغلیشان را ادامه دهند یا خودشان را وقف فرزندشان کنند و بیخیال کارشان شوند؟ انتخاب خیلیها گزینۀ دوم است. اما واقعاً چه چیزی باعث میشود زنان چنین تصمیمی بگیرند؟ شرایط نامناسب و تبعیضآمیز کار برای زنان؟ دلبستگی شدید به بچه؟ یا نابرابری محیط خانواده؟ دو پژوهشگر برای پیداکردن جواب این مسئله سراغ همکلاسیهای سابق خودشان در دانشگاه نورثوسترن رفتند.
آتلانتیک — وقتی مصاحبه با همکلاسیهای سابقمان در دانشگاه نورثوسترن را شروع کردیم، انتظار داشتیم با تعداد انگشتشماری مادر خانهدار مواجه شویم. حتی با اینکه هیچکس در کالج صراحتاً نگفته بود که قصد دارد برای بچه بزرگکردن دست از کار بکشد، میدانستیم که زنان زیادی به دلایل مختلف دست به چنین انتخابی میزنند. طبق گزارش مرکز تحقیقاتی پیو، ۱۰ درصد از مادرانی که تحصیلات عالی دارند (کسانی که مدرک کارشناسی ارشد یا بالاتر دارند) خانهدار میشوند. متوجه شدیم در بینِ ۳۷ زنِ عضو انجمن دختران کلاسمان که در سال ۱۹۹۳ فارغالتحصیل شدند این درصد بیش از دو برابر است: یکچهارمشان در خانه بچههایشان را بزرگ میکردند، یعنی ۱۰ نفر که شش تایشان تحصیلات عالی دارند. بدون اغراق، این اعداد شگفتزدهمان کرد، البته فقط خودمان نبودیم که شگفتزده شدیم.
هر یک از این زنان، پس از رفتن از دانشگاه نورثوسترن، در مسیر موفقیت قرار گرفته بود و قصد و خواستهاش این بود که بعد از بچهدارشدن شغلی داشته باشد. در بین طیفی از مشاغل، نویسندۀ برنامههای تلویزیونی، معلم، خوانندۀ اپرا، مدیر روابط عمومی، وکیل، مشاور مدیریت، جمعکنندۀ اعانه و …
