کتاب مرور و منتخبی از قرآن، نهج البلاغه و اصول کافی

کتاب مرور و منتخبی از قرآن، نهج البلاغه و اصول کافی نوشته  اسماعیل محمدی است این کتاب را انتشارات متخصصان منتشر کرده است.

درباره کتاب مرور و منتخبی از قرآن، نهج البلاغه و اصول کافی 

قرآن کریم، این کتاب عظیم، خود اقیانوسی است که غور در آن، یارا و در توان هرکس نیست. «قرآن»، کتاب آسمانی دین اسلام، نخستین بار در غار حراء واقع در کوه نور، به پیامبر اسلام (ص)، وحی شد. قرآن، هم به صورت تدریجی در طول بیست و سه سال و هم به طور کامل، در شب قدر بر پیامبر (ص) نازل گردیده است.

«قرآن»، «فرقان»، «الکتاب» و «مصحف»، از مشهورترین نام‌های قرآن است. این کتاب مقدس، دارای ۱۱۴ سوره و نزدیک به ۶۰۰۰ آیه دارد و به سی جزء و ۱۲۰ حزب، تقسیم شده است. در قرآن، از موضوعاتی چون توحید، معاد، غزوات پیامبر اسلام (ص)، داستان‌های انبیاء، اعمال شرعی دین اسلام، فضایل و رذایل اخلاقی و مبارزه با کفر و نفاق، سخن به میان آمده است.

 نهج البلاغه، گرچه در شأن پایین‌تری قرار دارد اما، فهم آن نیز، آسان تر از قرآن ارزیابی نمی شود مگر نه آنکه علی (ع)، خود قرآن ناطق بود و این هردو قبل از هر چیز، مسحور کننده‌اند. نهج البلاغه، در حدود سال ۴۰۰ ه.ق توسط سید رضی (ره) جمع‌آوری گردید که به مجموعۀ سخنان حضرت امام علی‌(ع) در قالب خطبه، نامه و حکمت، پرداخته شده است. گواهی دانشمند متتبعی مانند مسعودی می رساند که خطابه‌های امام علی (ع)، فراوان بوده است که سید رضی (ره) تنها منتخب آن را آورده است.

برخی از علمای اهل سنت همچون ابن‌ابی الحدید معتزلی، نسبت دادن این کتاب به حضرت علی (ع) را صحیح می‌دانند و معتقدند که سیدرضی (ره) فقط این سخنان را جمع‌آوری کرده است. وی همچنین از فصاحت و بلاغت این سخنان بسیار متأثر شده است.

اصول کافی که مشتمل بر احادیث معصومین (ع) درباره مبانی فکری و اعتقادی است نیز، از مرتبت بالایی میان علما برخوردار است.  این کتاب، که تنها مرور و منتخبی بر و از این کُتب گرانقدر است جرعۀ آبی بیش نیست از آن اقیانوس و دریاهای پرشکوه و عظمت.

خواندن کتاب مرور و منتخبی از قرآن، نهج البلاغه و اصول کافی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به قرآن، نهج البلاغه و اصول کافی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب مرور و منتخبی از قرآن، نهج البلاغه و اصول کافی

به «سبع المثانی» نیز معروف است؛ که دلیل آن می‌تواند به دو بار قرائت آن در نماز یا دو بار نزول آن در مکه و مدینه باشد.

این سورۀ مبارکه را، می‌توان به دو قسمت، تقسیم نمود: ۱- تا آغاز آیۀ شریفۀ «ایاک نعبد و ایاک نستعین»، انعکاس توحید نظری ۲- و از این آیۀ شریفه تا پایان سورۀ مبارکه، بیانگر توحید عملی است.

«حمد» در لغت، به معنای ستایش و توصیف کمال است. فرق آن با «مدح» این است که، مدح برای توصیف کمال اختیاری و غیراختیاری است، مانند علم و مهربانی و خلاقیت و زیبایی منظرۀ طبیعت و یا چهره؛ ولی حمد، تنها برای کمال اختیاری و ذاتی است و چون خدا دارای کمالات ذاتی جمال و جلال و غیره است، حمد به او اختصاص دارد.

«ربّ» یعنی مالک و صاحب اختیاری که، مملوک خود را تربیت می‌کند و او را، از قوّه به فعل می‌رساند. ربوبیّت خداوند، دو جهت دارد: ربوبیّت از موضع جبّاریت و ربوبیّت از موضع رحیمیّت و رحمانّیت.

دربارۀ جمع آمدن کلمات (برای انسان) (همه موجودات) به ویژه مؤمن «نعبدُ نستعین، اِهدِنا»، گفته شده است؛ علاوه بر اینکه، بر اخوّت و اتحاد مسلمانان و ناچیز بودن عمل فردی، تأکید گردیده، اشاره به مجموعۀ فعالّ که در واحد انسانی گرده آمده است (دست و پا و دل و قلب و...) دارد و لذا، نمازگزار، به صیغۀ جمع، اظهار می‌دارد: خدایا، من و اعضایم، عبد توئیم.

«صراط» به معنی طریق و در اصل، به معنای بلعیدن است و مناسبت آن با مفهوم طریق، آن است که، صراط، طریقی است که روندۀ خود را، چنان در کام خود فرو می‌برد که امکان هر نوع انحراف و خروج را، منتفی می‌سازد.

«نعمت ‌داده ها»، عبارتند از «انبیا» (مؤسسان دین)، «صدّیقیّن» (حافظان و مروجّان دین)، «شهداء»(شاهدان اعمال و مرزداران دین) و «صالحین) هستند. «گمراهان» نیز، شامل «ظالمان»، «کافران» بر اهل معصیت است.