کتاب نیمه دوم

کتاب نیمه دوم اثر مشترک روی کین و رادی دویل درباره زندگی فوتبالی روی کین است که با ترجمه فیروزان زهادی در نشر گلگشت منتشر شده است. این داستان از زندگی بازیکن فوتبال سابق ایرلند صحبت می‌کند که بازی درخشانی در تیم منچستر یونایتد از خودش ارائه کرد.

درباره کتاب نیمه دوم

روی مارسیو کین (Roy Maurice Keane) ۱۰ اگوست ۱۹۷۱ متولد شد. او بازیکن فوتبال ایرلندی است که در تیم منچستر یونایتد بازی می‌کند. 

او فوتبال را از باشگاه کوب رامبلرز شروع کرد و سپس در سن ۱۸ سالگی توسط برین کلاگ به تیم ناتینگهام فارست انگلیس پیوست. او در منچستر یونایتد و سلتیک هم بازی کرده است و بیشتر به دلیل بازی‌های درخشانی که در این تیم از خود نشان داده است، شناخته می‌شود. هرساله موضوع فروش او و نقل و انتقالات به تیم‌های دیگر به میان می‌آید اما از آنجایی که منچستر حاضر نیست چنین بازیکنی را از دست بدهد، معمولا تیم‌های دیگر هم تلاشی برای جذب او نمی‌کنند. 

نیمه دوم که اثر مشترک او و رادی دویل است، زندگی فوتبالی او را نشان می‌دهد. زندگی که فراز و نشیب‌ها و مصدومیت‌های جدی به همراه داشت، اما هرگز او را از پا درنیاورد و معنای حقیقی شجاعت و تلاش را نشان می‌دهد. 

کتاب نیمه دوم را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم 

نیمه دوم برای تمام علاقه‌مندان به فوتبال و دوست‌داران روی کین جذاب است. 

درباره رادی دویل

رادی دویل نویسنده اهل ایرلند در سال ۱۹۵۸ در دوبلین به دنیا آمد. او خیلی سریع مشغول نوشتن شد و داستان‌ها، رمان‌ها و نمایشنامه‌های بسیاری آفرید. کتاب برجسته او، کتاب پدی کلارک ها ها ها است که جایزه بوکر را برایش به ارمغان آورد. 

بخشی از کتاب نیمه دوم

از آن روزها بود که زمان همین‌طور کش می‌آمد. تصمیم -یا رای دادگاه- همان روز بعدازظهر اعلام شد. بحث تقاضای فرجام مطرح شد، اما گمانم مایکل کَندی، وکیلم، از کلمه «کفایت» استفاده کرد: «ما به رأی کفایت دادرسی احتیاج داریم، روی.» روش خوبی برای توصیف ماجرا بود؛ تنها چیزی که من می‌خواستم کفایت دادرسی بود و بس. پرداخت جریمه را گردن گرفتم، همین‌طور پرداخت هزینه دادرسی را. در نهایت ۱۵۰.۰۰۰ پوند جریمه‌ام کردند، و هزینه داردسی هم بیش از پنجاه پوند برایم آب خورد. جریمه اولیه را هم اضافه کنید به این مبلغ. وقتی که این تکل را زدم یونایتد به قاعده دو هفته دستمزد مرا جریمه کرده بود. از بازی در چهار مسابقه هم محروم شده بودم. حالا اتحادیه فوتبال یک محرومیت جدید را هم به قبلی‌ها اضافه کرد، پنج بازی محرومیت. تهدید مضاعف. مجبور شدم کلی کتاب بفروشم. اما خوشحال بودم که قضیه تمام شد. فکر کنم داشت رُس مرا می‌کشید، همین‌طور رُس خانواده‌ام را.

باید بدون هیچ وکیلی می‌رفتم سر جلسه دادرسی و مجازاتم را به گردن می‌گرفتم. جماعت آن‌ها همیشه دنبال این بود که مرا گناهکار بشناسد. رسانه‌ها آن بیرون، جلوی در ورودی، لشکرکشی کرده بودند. اصلا خیال نداشتم پایم را بگذارم بیرون و بگویم: «قِسِر در رفتم.»

از بابت محتوای کتاب احساس تأسف می‌کنم؟ بعید می‌دانم. چون قبل از این‌که کتاب منتشر شود آن را تایید کرده بودم. آیا در مورد تک‌تک کلمات دقت نظر لازم را به کار برده بودم؟ بدون شک نه. چون تصور نمی‌کنم اگر دقت می‌کردم از فعل «فکر کنم» استفاده می‌کردم. آیا سعی کردم به هالند صدمه بزنم؟ مسلما نه. اما شکی نیست که می‌خواستم میخ خودم را در مقابل طرف بکوبم تا گوشی دستش بیاید دنیا دست کیست. دلم می‌خواست اذیتش کنم و بالای سرش بایستم و بگویم: «اینو از من تحویل بگیر، آشغال کله.» از بابتش احساس تأسف نمی‌کنم. اما اصلا خیال نداشتم مجروحش کنم.

بله، دنبالش بودم. خیلی از بازیکنان بودند که دنبالشان بودم. و بازیکنانی هم بودند که آن‌ها در به در دنبال من می‌گشتند. این خاصیت فوتبال است. در فوتبال گل‌های محشر داریم، کلین شیت داریم، مبارزه داریم. اما تکه‌هایی از بازی هم هست که چنگی به دل آدم نمی‌زند: شیرجه‌های نمایشی، حقه‌زدن، تکل‌های ناجور، همه این‌ها جزئی از بازی است. مردم دوست دارند این‌ها را به روی خودشان نیاورند، تظاهر کنند چنین چیزهایی وجود ندارد. اما امروزه بازیکنانی در زمین بازی می‌کنند که کارشان این است که بیفتند دنبال بازیکنان دیگر. شِیموس مَک‌دونا مربی دروازه‌بان‌ها حرف مهمی زده، توصیه‌ای است که او به دروازه‌بان‌ها می‌کند: «وقتی میای جلو سانتر حریف رو مهار کنی، با خشونت جلو بیا.» هیچ‌کس این حرف را علنی نمی‌زند. دومینو که بازی نمی‌کنیم.

هالند شروع کرد حرفِ زیادی زدن و کفر مرا پاک درآورد. وقتی در لیدز بازی می‌کرد چند بار سعی کرد حساب مرا برسد. می‌آمد پشت سرم و دلش غنج می‌زد که ضربه‌ای، چیزی بزند به ناحیه پشت ساق پای من. چیزهایی در زندگی من هستند که بابت آن‌ها تأسف می‌خورم اما این آدم جزو آن‌ها نیست. او نشانه بخش‌هایی از فوتبال است که علاقه‌ای به آن ندارم.