کتاب مقدمه ای بر ارتباطات سیاسی

کتاب مقدمه‌ای بر ارتباطات سیاسی نوشته برایان مک نیر یکی از کتاب‌های تخصصی حوزه ارتباطات و رسانه انتشارات همشهری است.

انتشارات مؤسسه همشهری در جهت ارتقا سطح فرهنگی و آگاهی‌های جامعه، از سال ۱۳۷۳ به فعالیت حرفه‏ای در بازار نشر پرداخته است. این مرکز با بهره‌گیری از توانمندی‌ها و امکانات مؤسسه همشهری، به عنوان یکی از بزرگ‌ترین مؤسسه‌های فرهنگی‌ ـ‌ ‌مطبوعاتی ایران، فعالیت خود را آغاز کرده است. این انتشارات در زمینه‌ چاپ و نشر کتاب‌های برگرفته از مجموعه نشریات مؤسسه، کتاب‌های حوزه علوم ارتباطات و کتاب‌های حوزه شهر و شهرنشینی و همچنین کتاب‌های تخصصی حوزه ارتباطات و رسانه  و سایر حوزه‌های علوم انسانی فعالیت می‌کند.

 درباره کتاب مقدمه‌ای بر ارتباطات سیاسی

آیا نقش فزاینده ارتباطات و رسانه‌های گروهی در فرایند سیاسی، برای دموکراسی پدیده‌ای «مطلوب» است یا «مضر»؟

مقدمه‌ای بر ارتباطات سیاسی کوششی محتاطانه برای پاسخگویی به این سوال است. این کتاب بر طبیعت فصل مشترک میان سیاست‌مداران و رسانه‌ها، گستره کنش متقابل آن‌ها و دیالکتیک رابطه‌شان تمرکز می‌کند. نویسنده همچنین به بررسی محدودیت‌های موجود در برابر اقدام‌های سیاست‌مداران از سویی، روزنامه‌نگاران از سوی دیگر و نیز نفوذ هر دو گروه بر آن‌چه شهروندان درباره آن می‌اندیشند و بر اساس آن عمل می‌کنند، می‌پردازد.

خواندن کتاب مقدمه‌ای بر ارتباطات سیاسی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

 دانشجویان، پژوهشگران، مدرسان و شهروندان علاقه‌مند به روابط میان ارتباطات و سیاست‌ مخاطبان این اثر هستند.

 بخشی از کتاب مقدمه‌ای بر ارتباطات سیاسی

والتر لپيمن بيش از ۸۰ سال قبل، اظهار كرد كه تجربه دموكراسی »خطر و تنگنايی« را پشت سر گذاشته است. چهار سال پس از پايان جنگ جهانی اول، وی اعتقاد داشت بازيگران سياسی راهبردهای آگاهانه اقناع و ترغيب را به ميزان بی سابقه‌ا در تاريخ بشر، وارد فرايند دموكراتيک كرده اند.گسترش تدريجی حق رأي به بخش های وسيع تری از مردم، به همراه ظهور رسانه‌ها و وسايل ارتباط جمعی، از اوايل سده ۱۸،طبيعت فرايند سياسی را اساساً به شكلی بهتر يا بدتر متحول ساخت. در واقع، ديگر امكان اين تصور وجود نداشت كه كنش سياسی از خواست‌ها و تمایلات ـ روی هم رفته ارضا شده ـ انسان‌های منطقی و خردمند عصر روشنگری، البته، به طور خاص مردان در زمينه مالكيت و آموزش ناشی می‌شود. از آن پس توده‌ها، با تجربه خودشان از رأي دادن و تأثير افكار عمومی بر فرايند سياسی درباره مسائل تصميم گرفتند. اما ليپمن در سال ۱۹۲۲ افكار عمومی را موضوعی هدايت شده و ساختگی دانست، كه ممكن است از سوی افرادی با منافعی خاص، شكل داده يا دست‌كاری شود. برای نيل به چنين نتيجه‌ای، وی از ظهور طبقه حرفه‌ای جديدی از متخصصان تبليغات يا عوامل و كارگزاران خبری ياد می‌كند كه ميان سازمان‌های سياسی و مؤسسه‌های رسانه‌ای قرار دارند و حرفه شان عبارت است از: زير نفوذ قرار دادن پوشش خبری موكالن شان، و بدين ترتيب

تأثيرگذاری بر افكار عمومی. اكنون در ابتدای سده ۲۱ ،اين روندها تا آن جا تسريع و تعميق شده است كه نه فقط تجربه دموكراسی، بلكه اساساً سياست ـ در همه انواع و شكل‌هايش ـ در مقابل مخاطب انبوه، و گاه جهانی، آن هم با رسانه‌های الكترونيكی و چاپی به اجرا درمی‌آيد.