Name: من هیچ کاره بودم
Rating: 4.75 (8 reviews)

با کد تخفیف Salam اولین کتاب الکترونیکی یا صوتی‌ات را با ۵۰٪ تخفیف از طاقچه دریافت کن.

من هیچ کاره بودم خاطرات حاج حسن روحانی‌نژاد به قلم خودش است که در انتشارات سوره مهر به چاپ رسیده است.
 حسن روحانی‌نژاد یک جهادگر خستگی‌ناپذیر از اهالی شهر تبریز است که اکنون دهه نهم زندگی‌ پربارش را می‌گذراند. کسی که رنج  ها و کمبودهای دیگران همیشه و هر لحظه جلوی چشمانش بوده و تا تنوانسته برای برداشتن باری از دوش مردم کوشیده است. او برای کارهایی که در زندگی جهادی خود کرده دست طلب پیش هیچ نهاد و ارگانی دراز نکرده و با دست خالی اما معجزه‌گرش پیش رفته است.مدرسه ساخته، معلولان را سروسامان داده، مساجد بناکرده، نمازخانه و ورزشگاه ساخته و خانه‌های امن برای محرومان برپا کرده است. او بیش از زمین، دل‌های مردم را آباد کرده و بیش از دنیا، آخرتش را.
 خواندن کتاب من هیچ کاره بودم را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم
 علاقه‌مندان به خواندن خاطرات و زندگی‌نامه مخاطبان این کتاب‌اند.
 بخشی از کتاب من هیچ کاره بودم
سال ۱۳۱۸ هجری شمسی در تبریز به دنیا آمدم. فرزند اول خانواده بودم. اسمم را حسن گذاشتند. خانواده‌ام از نظر اقتصادی معمولی بود، اما علاقه به دین و مذهب و حب اهل‌بیت در دیوار به دیوار خانه‌مان موج می‌زد. پدرم با دسترنج خود ما را بزرگ می‌کرد. او در کوچه حرم‌خانه، مغازه خیاطی داشت و با مرحوم میرعلی اکبر میرچوپان که از بانیان هیئت میرچوپان بود، شریک بودند. محسن‌آقا نامی هم در آن‌جا پیراهن‌دوزی داشت. پدرم پالتو، کت و شلوار می‌دوخت و اغلب سفارشات لباس‌فروشان بازار «دلاله زن»۱ را تهیه می‌کرد.
روزی پدرم دست راستش را که به خاطر کار طولانی و طاقت‌فرسا با قیچی بزرگ خیاطی، پینه بسته بود به من نشان داد و گفت: ببین پسرم، من شما را با این وضع بزرگ کرده‌ام. من تاجر و اهل خریدوفروش نبودم بلکه هرچه به دست آورده‌ام حاصل دست‌رنج و تلاش شبانه‌روزی‌ام بوده است. او همواره به من توصیه می‌کرد که خیاط نشوم. می‌گفت: حسن! اگر از سوراخ سوزن خیاطی طلا هم رد شود، باز موقع غروب چیزی از آن باقی نخواهد ماند.
مادرم نیز بسیار متدین و اهل حلال و حرام بود. مطمئنم تا آخر عمر به کسی مدیون نشد و مال کسی را بدون اجازه تصاحب نکرد. بیش‌ازحد به این مسئله دقت می‌کرد. سواد نداشت ولی قرآن را با سئوال از این‌وآن، کلمه به کلمه یاد گرفته بود.
مادرم جوان بود که به مرض سل مبتلا شد. ابتدا دکترها نتوانستند بیماری او را درست تشخیص بدهند و به او مدت‌ها داروهای اعصاب و معده تجویز کردند. این داروها وضع مزاج او را به‌تدریج تحلیل برد. هر روز در خانه شاهد غم و غصه اطرافیان بودیم و درآمد ناچیز پدرم صرف دوا و درمان او می‌شد.
پارتیِ محله
در محله اوچ دیرمانلار۲ چایکنار، خانه‌ای داشتیم که خیلی بزرگ و قدیمی بود. آن‌قدر که یادم هست مثل باغچه بود. پدر و مادر، مادربزرگ و پدربزرگ، دایی و خاله، همه در آن خانه بودیم. یک روز صبح، پابرهنه برای بازی به کوچه آمدم. آن‌وقت‌ها بیشتر بچه‌ها در کوچه پابرهنه بازی می‌کردند. مادرم همیشه از این بابت دلخور و عصبانی می‌شد. موقعی که به خانه می‌آمدیم می‌گفت: اول پاهایتان را در حیاط بشویید، بعد داخل خانه بیایید.
کوچک‌تر که بودیم، بلد نبودیم پایمان را خوب بشوییم. بیچاره مادرم خودش آب می‌ریخت و پاهایمان را می‌شست. خوب یادم هست که مادر با آفتابه آب می ریخت و از ما می خواست پاها را به هم بمالیم.
یک روز در کوچه به ابراهیم، پسر همسایه دیواربه‌دیوارمان که پای دیوار کز کرده بود، گفتم: ابراهیم بازی نمی‌کنی؟ با سرش جواب داد: نه. پرسیدم: چرا؟ گفت: مریضم، همه جای بدنم مخصوصا سرم درد می‌کند. گفتم: دکتر نرفتی؟ گفت: نه، پول نداشتیم.
گفتم: خب بیا باهم بریم دکتر.
چیزی نگفت. با هم راهی چایکنار و کوچه ملاباشی شدیم. تقریباً نزدیک مغازه پدرم...

من هیچ کاره بودم&nbsp;خاطرات حاج حسن روحانی‌نژاد به قلم خودش است که در انتشارات سوره مهر به چاپ رسیده است.&nbsp;حسن روحانی‌نژاد یک جهادگر خستگی‌ناپذیر از اهالی شهر تبریز است که اکنون دهه نهم زندگی‌ پربارش را می‌گذراند. کسی که رنج&nbsp; ها و کمبودهای دیگران همیشه و هر لحظه جلوی چشمانش بوده و تا تنوانسته برای برداشتن باری از دوش مردم کوشیده است. او برای کارهایی که در زندگی جهادی خود کرده دست طلب پیش هیچ نهاد و ارگانی دراز نکرده و با دست خالی اما معجزه‌گرش پیش رفته است.مدرسه ساخته، معلولان را سروسامان داده، مساجد بناکرده، نمازخانه و ورزشگاه ساخته و خانه‌های امن برای محرومان برپا کرده است. او بیش از زمین، دل‌های مردم را آباد کرده و بیش از دنیا، آخرتش را.<h2>&nbsp;خواندن کتاب من هیچ کاره بودم را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم</h2>&nbsp;علاقه‌مندان به خواندن خاطرات و زندگی‌نامه مخاطبان این کتاب‌اند.<h2>&nbsp;بخشی از کتاب من هیچ کاره بودم</h2>سال ۱۳۱۸ هجری شمسی در تبریز به دنیا آمدم. فرزند اول خانواده بودم. اسمم را حسن گذاشتند. خانواده‌ام از نظر اقتصادی معمولی بود، اما علاقه به دین و مذهب و حب اهل‌بیت در دیوار به دیوار خانه‌مان موج می‌زد. پدرم با دسترنج خود ما را بزرگ می‌کرد. او در کوچه حرم‌خانه، مغازه خیاطی داشت و با مرحوم میرعلی اکبر میرچوپان که از بانیان هیئت میرچوپان بود، شریک بودند. محسن‌آقا نامی هم در آن‌جا پیراهن‌دوزی داشت. پدرم پالتو، کت و شلوار می‌دوخت و اغلب سفارشات لباس‌فروشان بازار «دلاله زن»۱ را تهیه می‌کرد.روزی پدرم دست راستش را که به خاطر کار طولانی و طاقت‌فرسا با قیچی بزرگ خیاطی، پینه بسته بود به من نشان داد و گفت: ببین پسرم، من شما را با این وضع بزرگ کرده‌ام. من تاجر و اهل خریدوفروش نبودم بلکه هرچه به دست آورده‌ام حاصل دست‌رنج و تلاش شبانه‌روزی‌ام بوده است. او همواره به من توصیه می‌کرد که خیاط نشوم. می‌گفت: حسن! اگر از سوراخ سوزن خیاطی طلا هم رد شود، باز موقع غروب چیزی از آن باقی نخواهد ماند.مادرم نیز بسیار متدین و اهل حلال و حرام بود. مطمئنم تا آخر عمر به کسی مدیون نشد و مال کسی را بدون اجازه تصاحب نکرد. بیش‌ازحد به این مسئله دقت می‌کرد. سواد نداشت ولی قرآن را با سئوال از این‌وآن، کلمه به کلمه یاد گرفته بود.مادرم جوان بود که به مرض سل مبتلا شد. ابتدا دکترها نتوانستند بیماری او را درست تشخیص بدهند و به او مدت‌ها داروهای اعصاب و معده تجویز کردند. این داروها وضع مزاج او را به‌تدریج تحلیل برد. هر روز در خانه شاهد غم و غصه اطرافیان بودیم و درآمد ناچیز پدرم صرف دوا و درمان او می‌شد.پارتیِ محلهدر محله اوچ دیرمانلار۲ چایکنار، خانه‌ای داشتیم که خیلی بزرگ و قدیمی بود. آن‌قدر که یادم هست مثل باغچه بود. پدر و مادر، مادربزرگ و پدربزرگ، دایی و خاله، همه در آن خانه بودیم. یک روز صبح، پابرهنه برای بازی به کوچه آمدم. آن‌وقت‌ها بیشتر بچه‌ها در کوچه پابرهنه بازی می‌کردند. مادرم همیشه از این بابت دلخور و عصبانی می‌شد. موقعی که به خانه می‌آمدیم می‌گفت: اول پاهایتان را در حیاط بشویید، بعد داخل خانه بیایید.کوچک‌تر که بودیم، بلد نبودیم پایمان را خوب بشوییم. بیچاره مادرم خودش آب می‌ریخت و پاهایمان را می‌شست. خوب یادم هست که مادر با آفتابه آب می ریخت و از ما می خواست پاها را به هم بمالیم.یک روز در کوچه به ابراهیم، پسر همسایه دیواربه‌دیوارمان که پای دیوار کز کرده بود، گفتم: ابراهیم بازی نمی‌کنی؟ با سرش جواب داد: نه. پرسیدم: چرا؟ گفت: مریضم، همه جای بدنم مخصوصا سرم درد می‌کند. گفتم: دکتر نرفتی؟ گفت: نه، پول نداشتیم.گفتم: خب بیا باهم بریم دکتر.چیزی نگفت. با هم راهی چایکنار و کوچه ملاباشی شدیم. تقریباً نزدیک مغازه پدرم...

متن روان

جذابیت

تاثیرگذاری

مستند بودن

«من هیچ کاره بودم» را از طاقچه دریافت کنید
https://taaghche.com/book/86843

خاطرات حاج حسن روحانی‌نژاد

من هیچ کاره بودم

کتابخانه نیمه شب

هنر ظریف رهایی از دغدغه‌ها

عادت های اتمی

اثر مرکب

پاستیل‌های بنفش

جزء از کل

کار عمیق

هر دو در نهایت می میرند

بی حد و مرز

باشگاه پنج صبحی ها

همهٔ کتاب‌های چاپی

ساجی

مهندس مسلمان

من مهدی آذریزدی هستم

پادشاهان پیاده

به من دست نزن

اهالی اینجا

همسایه های خانم جان

خورشید که غرق نمی شود

اجاره نشین خیابان الامین

دل پلاس

ماه کامل

جاده یوتیوب

ناهمزاد

ایام غربت

بی برادر

درگاه این خانه بوسیدنی است

نخبگان آسمانی

بابا رجب

بدون مرز

دیگران دریافت کرده‌اند

هواتو دارم

متولد زندان

قالب شناسی تربیتی

ایستاده در آتش

ستارگان

تهران تا تیرانا

زندگی فردی ناشناخته

به شرط آفتاب

ایران در هجوم دیمنتورها

الجمل

سایر کتاب‌های نشر شهید کاظمی

دانلود و خرید کتاب من هیچ کاره بودم اثر حسن روحانی‌نژاد | نشر شهید کاظمی | طاقچه

بریده کاملا بی ربط :)
چون همیشه جواب های خوبی گرفتم اینجا میپرسم میخوام برای داییم هدیه تولد بخرم ! 
داییم عاشق تاریخ ایرانه و متاسفانه تمام کتاب های تاریخ،کتاب های معروف و مشهور و ... رو خونده....
نمیدونم چی بگیرم که نه خیلی ارزون باشه نه گرون.
با خاله هام هم قراره شریکی بخریم.
وی میانسال است
لزوما هم نمیخوام کتاب باشه
چیزی که دوس داشته باشه یا آدما تو این سن ها دوس داشته باشن 

من-هیچ-کاره-بودم

خرید اینترنتی کتاب و دانلود من هیچ کاره بودم اثر حسن روحانی‌نژاد  از نشر شهید کاظمی | خرید با تخفیف از فروشگاه آنلاین طاقچه

نشر شهید کاظمی