کتاب کارگاه نویسندگی خلاق

کتاب کارگاه نویسندگی خلاق به شما کمک می‌کند تا نویسندگی را یاد بگیرید این کتاب را پرویز پرتو، بنفشه انصاری و ندا رضوی نوشته‌اند. نوشتن علاوه بر ذوق نیازمند تمرین است و این کتاب با مثال و تمرین به خواننده کمک می‌کند بنویسد.

درباره کتاب کارگاه نویسندگی خلاق

نوشتنِ خلّاق نتیجه اندیشیدنِ خلّاق است. خلّاقیّت به‌عنوانِ یک ویژگی بارز، همیشه همراهِ بشر بوده و خواهد بود. افسانه‌ها و داستان‌های محلّیِ بر جای مانده از زمان‌های دور، خود راویِ خلّاقیتِ انسان و تلاش او برای درک و شناختِ ماهیّتِ خویشتن، زندگی، مرگ، و حوادث و رویدادهای محیطِ پیرامون خود هستند. «قصّه» و «داستان» در دنیای مدرن نیز یکی از بهترین شیوه‌های خلّاقانه برای روایت و همراه کردنِ مخاطبینِ بیشتر برای شنیدنِ اندیشه‌ها و احساسات و فریادهای درونی بشر است. قصّه و داستان به‌خاطرِ هیجان، تعلیق و لذّتی که در ذهنِ شنونده و خواننده ایجاد می‌کند، او را بیشتر ترغیب می‌کند تا در این همراهی و همزادپنداری بماند. بهترین مثال برای ارتباط بینِ مخاطب و روایت‌گرِ قصّه و داستان، مثالِ شهرزادِ داستانِ «هزار و یک شب» است. رضا براهنی در مقدمه کتاب «قصّه نویسی» به شهرزاد اشاره‌ای بجا دارد: شهرزاد قصّه می‌گفت تا نمیرد. بشر هم قصّه می‌گوید تا رنج‌ها، افکار، احساسات و به طورِ کلی تاریخش نمیرد. اگر تاریخِ بشر نباشد،‌ مرگِ حقیقی او فرا می‌رسد. از این‌روست که، ملّت‌ها قصّه‌ها و داستان‌هایشان را در قالبِ ادبیات و هنر حفظ می‌کنند، زیرا می‌دانند هر ملّتی تا زمانی زنده می‌ماند که قصّه و داستانی برای گفتن داشته باشد. نوشتنِ خلّاق، انسان را نه تنها از نیستی می‌رهاند، بلکه او را به اکسیرِ حیات و جاودانگی می‌رساند.

این کتاب به شما کمک می‌کند اصولی نوشتن را یاد بگیدی

خواندن کتاب کارگاه نویسندگی خلاق را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به داستان‌نویسی پیشنهاد می‌کنیم

بخشی از کتاب کارگاه نویسندگی خلاق

برای خلقِ روایتی زنده و تأثیرگذار، نویسنده و راوی باید به فرهنگ، تاریخ و فنون و صنعات ادبیِ زبانی که در آن روایتِ داستانی را می‌آفریند کاملا تسلّط داشته باشد. برای نمونه در اینجا به چند مورد از این تکنیک‌ها اشاره می‌کنیم:

اسامی و نام‌های خاصّ: استفاده از اسامی و نام‌های خاصّ که حاملِ تاریخ، جایگاه فرهنگی و معنا هستند می‌تواند به ساختنِ فضا، تعریف و شناساندنِ شخصیّت و حتی پیش‌بینیِ سرنوشتِ او کمک کنند. برای مثال به این اسامی توجه کنید: آرش، رستم، اسفندیار، هلن و علی. در این راستا، اسامی مکان‌ها هم وقتی نامِ آشنا دارند، حس‌های آشنا در مخاطب ایجاد می‌کنند. راوی باید بتواند با اسامیِ شخصیت‌ها و مکان‌ها حسی خاص، و در عین حال آشنا و ملموس را درمخاطب برانگیزاند و فراتر از آن فضای کلّیِ داستان را در نام‌ها منعکس کند. در دنیای داستان هیچ چیز اتفاقی نیست!

تشبیه و استعاره: به‌کارگیری انواعِ «تشبیهات و استعارات» یکی دیگر از شیوه‌های خوب برای جان دادن به فضای داستان است. اگر راوی به درستی از «تشبیه» و «استعاره» استفاده کند می‌تواند با یک تشبیه یا استعارهٔ ساده یک تصویر گیرا در ذهن خواننده ترسیم کند که تأثیری بی‌بدیل داشته باشد. تشبیه، شبیه کردنِ چیزی است به چیزی دیگر با استفاده از أدات تشبیهِ «مانند، مثل، همانند، به‌سان، چون، چو، به کردار، پنداری، گویی، به رنگ، به شکل، به اسلوب». برای مثال، در داستانِ «تالارها» نوشتهٔ غزاله علیزاده، فصل ۵، خط هفتم، جمعیتِ انقلابی که با شور پیش می‌رفتند به گدازه‌های آتش تشبیه شده‌اند: «گام‌های سرشار از شور زندگی را بر زمین می‌کوبیدند و چون گدازه‌های آتش سراسیمه پیش می‌رفتند». استعاره، همانند کردن چیزی به چیز دیگر است بدون استفاده از أدات تشبیه؛ به عبارت دیگر، بیان اینکه چیزی دقیقا چیزِ دیگری باشد. در سطرهای پایانی همین داستانِ «تالارها» نیز می‌توان نمونه‌ای خوب از استعاره را یافت، آن‌جایی که نوازندگیِ دخترِ ویولن‌نواز را توصیف می‌کند: «دختر کمان را از زه‌ها می‌کند، سنگین فرود می‌آورد. قایق کشیدهٔ کمان با حرکت دست‌های او، هر لحظه بزرگ‌تر می‌شد. مرد می‌رفت به سمتِ قایق. در تهِ کمان می‌خوابید. سر را از زیر کف‌ها و موج‌ها بالا می‌آورد..... دختر قایق را گهواره‌وار می جنباند».