کتاب مسافر صبح

در کتاب «مسافر صبح» جلد هشتم مجموعه بهایی‌پژوهی، داستان بازگشت فضل‌الله صبحی، ادیب و گوینده پیشکسوت رادیو از بهائیت را می‌خوانید. نامش فضل‌الله مهتدی معروف به «صبحی» است. از پیشکسوتان ادبیات کودک و نوجوان و گردآورنده قصه‌های فلکلوریک ایران و نامی آشنا برای ادب‌دوستان. بچّه‌های چند نسل قبل، با صدای گرم او و قصّه‌هایش در رادیو به خوبی آشنایند. او نزدیک به بیست و دو سال در رادیو، علی‌رغم فشار بعضی از مسؤولان رژیم حاکم (از سال تأسیس رادیو: چهارم اردیبهشت ۱۳۱۹ تا هنگام مرگ در هفدهم آبان ۱۳۴۱) به اجرای برنامه مشغول بود و برنامه‌اش مقبول همهٔ مردم ایران بود. از او یازده اثر چاپ شده در زمینهٔ ادبیات، دو اثر اتوبیوگرافی و بهائی‌پژوهی و چند اثر چاپ نشده به جا مانده است. صبحی در یک خانوادهٔ بهائی متولد شد و در همان فرهنگ،بزرگ و به جوانی پر شور در تبلیغ آیین بهائی تبدیل شد که به قول خودش «می‌خواست همگان را بهائی ببیند». مراحل ترقّی را تا آنجا طی کرد که به مقام کتابت و همنشینی با عبدالبهاء در خلوت و جلوت و در سفر و حضر، رسید مقامی که آرزوی هر بهائی بود و به خاطر همین مقام، مورد تکریم و احترام زیاد بهائیان بود، اما خداوند چشم دل او را بلاخره روشن کرد و فساد و انحراف بهائیت را به او نشان داد. او دست از آیین بهایی شست و مصداق آیه الله ولی الذین آمنوا یخرجهم من الظّلمات الی النّور شد: «نمی‌دانید چه شادی‌ای از این پاسخ خدا به من دست داد! در میان کوچه، برجستم و پای کوبیدم و دست افشاندم و گفتم: سپاس تو را که آرام دل و آسایش جان به من دادی! دیگر اندوهی ندارم. چه، می‌دانم پشت و پناه من در زندگی تویی... از این گونه برخوردها بسیار برای من پیش آمد؛ که اکنون جای گفتنش نیست...»