کتاب سر به هوا

باد می آید شالم را محکم نگه می دارم تو می آیی مردد می مانم!

قصه دریا شبی شروع شد که من از اشک تمام شده بودم!

می‌گوید: سر به هوا نباش! تو بگو، مگر می‌شود سر به زیر بود و آسمان را دید؟!

پاشو! خودت را به مردن نزن. هنوز نفس می کشی در قلبم!

باران می‌خواستی؟! من در نگاهم دارم. کافی‌ست نامت وسط بیاید.

دیگر نمی‌نویسم هیچ خاطره ای را درد دارد ... گریستن و نوشتن خواندن و گریستن

و بعد تو دیگر نشد که بخندیم نه من نه عکسم

باد می آید شالم را محکم نگه می دارم تو می آیی مردد می مانم!

توکه نیستی، هر روزم بارانی‌ست موهایم را چتری خواهم زد تا آمدنت!

پرستو عاشق نه! ظالمانه معشوق بود، کوچ راخوب می دانست.

دوستت دارم همان اندازه که ... متنفرم!

لب مرا ز غصه ها بدوز مرا ببوس!

پاپیون کفشهای کتانی ام بود، زیباترین گلی که، از تو هدیه گرفتم.

عجیب نیست که گونه گلها تر است نسیم عطر تو را زده بود از دلتنگی همیشه شبنم می بارد!

تمام آنچه بعد از تو با من است. یک سایه است.

از گلها آفتابگردان را دوست دارم چون آفتابگردان تو را

و بعد تو دیگر نشد که بخندیم نه من نه عکسم

باران می‌خواستی؟! من در نگاهم دارم. کافی‌ست نامت وسط بیاید.

عجیب ترین درختی که دیدم کیف غذای پدرم بود یک روز هلو می داد فردایش آلو. و می دانست که عاشق گیلاسم گاهی هم گل میداد. بوی بهار داشت بوی بهارنارنج و بوی نان می داد و هر غروب که با پدرم بر می گشت، بر شاخه هایش خورشید روییده بود.

بال و پرم داد و آسمانم نشد. اینگونه پرواز از خاطرم رفت