بریده‌هایی از کتاب سر به هوا

قصه دریا شبی شروع شد که من از اشک تمام شده بودم!

باد می آید شالم را محکم نگه می دارم تو می آیی مردد می مانم!

پرستو عاشق نه! ظالمانه معشوق بود، کوچ راخوب می دانست.

عجیب نیست که گونه گلها تر است نسیم عطر تو را زده بود از دلتنگی همیشه شبنم می بارد!

و بعد تو دیگر نشد که بخندیم نه من نه عکسم

من از لبم تو را نچیدم. کلاغی بوسه ام زد و تو را ربود. بعد از آن شاعری تمام شعرهایش را فقط سکوت فقط سکوت فقط ... سکوت سرود!

بال و پرم داد و آسمانم نشد. اینگونه پرواز از خاطرم رفت

باران می‌خواستی؟! من در نگاهم دارم. کافی‌ست نامت وسط بیاید.

تنها عطر نامت می‌تواند تمام دقایق مرا خوشبو سازد.

تو مثل یک اتفاق، ساده افتادی در دلی که مال من بود. من اما ... ساده نمی‌گذرم صدقه هم نمی‌دهم باید تکرار شوی!

تو مثل یک اتفاق، ساده افتادی در دلی که مال من بود. من اما ... ساده نمی‌گذرم صدقه هم نمی‌دهم باید تکرار شوی!

فریاد زدی: دوستتــــــــــــدااااااااارم! انعکاس صدایت درمن جاماند برنگشتــــــ به دل نشست! می‌دانی؟! کوهها شبیه هم نیستند بعضی سکوت می‌کنند تا دوباره بشنوند!

کوه ها از من با تو خواهند گفت رودخانه ها از تو با من از منی که محکم ایستادم و تویی که روان رفتی!

چهره تو که بر مخمل نگاهم بنشیند می‌شود بهترین اثر نقاشی!

عجیب نیست که گونه گلها تر است نسیم عطر تو را زده بود از دلتنگی همیشه شبنم می بارد!

به گمانم عشق من عشقی کور بود، مرا نمی‌دید!

تمام آنچه بعد از تو با من است. یک سایه است.

گمان زدند که عاشقم! بیا! مرا دچار کن.   *دچار یعنی عاشق ... سهراب گفت.

موهای مرا نباف! باورکن. تار می زنند دوستت دارم را