کتاب مرگ آسان؛ راهکارهای آسان‌شدن مرگ

نام و یاد مرگ همواره روح و روان آدمی را مشغول و درون برخی، اضطراب و آشوب به‌پا کرده است. اینکه انسان از کجا آمده، برای چه آمده، به کجا می‌رود و وطنش کجاست اندیشهٔ بسیاری را روز و شب درگیر کرده است. مرگ آخرین ایستگاه دنیا است. حال‌ و روز انسان‌ها در این ایستگاه، کمی تا قسمتی شبیه یکدیگر است. آدمی هراندازه توانگر باشد، با رسیدن به این نقطه مسکین می‌شود و چاره‌ای جز تسلیم در برابر حملهٔ قضا نخواهد داشت. مرگ سفری است که دیر یا زود باید راهی آن شد! زمان، مکان، کیفیت و چگونگی آن به دست ما نیست! باید منتظر بود تا به وقتش فرشتهٔ مرگ به سراغ انسان بیاید. با اینکه ترسناک نیست؛ ولی بیشتر مردم حتی از نامش فراری هستند. با اینکه همه از آن در فرار هستند؛ ولی تابه‌حال کسی نتوانسته است و نخواهد توانست از کمند آن بگریزد. از هم‌اکنون باید به فکر آمدن فرشتهٔ مرگ بود؛ تا آمدنش ما را غافلگیر نکند. برای گم‌نشدن در گیرودار دنیا، باید از احوال دل خویشتن غافل نبود و پاسخ این سؤالات را جست‌وجو کرد: از کجا آمده‌ام؟ در کجا هستم؟ برای چه آمده‌ام؟ به کجا می‌روم؟ و چگونه باید بروم؟ محمدعلی جابری، دین‌پژوه معاصر در کتاب پیش‌رو، با نیم‌نگاهی به سؤال آخر، اندکی دربارهٔ مرگ گفتگو کرده است. این کتاب در دو فصل سامان یافته؛ فصل اول، پیرامون شناسایی مرگ و فصل دوم، پیرامون راه‌کارهای آسان‌شدن مرگ نگاشته شده است. بخشی از کتاب: «خداوند بی‌اندازه بندگان خویش را دوست دارد و هر آن‌کس که دل آنها را شاد کند؛ نزد او جایگاهی عالی خواهد داشت. هرکس دل بنده‌ای از بندگان خداوند را شاد کند، پروردگار نیز هنگام مرگ او را خوشحال می‌کند. امام صادق (ع) فرمود: هرکس دل مؤمنی را شاد کند، خداوند از آن شادی مخلوقی می‌آفریند که هنگام مرگ او را به کرامت و رضوان الهی بشارت می‌دهد. پس‌ازآن، با او وارد قبر می‌شود و دوباره بشارتش می‌دهد. هنگام خروج از قبر نیز با همان کلمات دل او را آرام می‌کند و همواره در تمام ایستگاه‌های وحشتناک قیامت با او همراه است و بشارتش می‌دهد. وقتی مؤمن از او می‌پرسد: تو که هستی؟ می‌گوید: من همان شادی هستم که دل فلان کس را خوشحال کردی. از اینها بالاتر خوشحال‌کردن اهل‌بیت (ع) است. اهل‌بیت (ع) از گناهان ما ناشاد و از کارهای نیک ما شادمان می‌گردند.»