کتاب دل پاره‌های دریا

مجموعه‌ «دل‌پاره‌های دریا» به قلمِ محمد ابراهیم شیخ ویسی شرحِ قصهٔ جانسوز زندگی او است. وی دوران کودکی را در کنار دریای هامون سپری می‌کند. به علت خشکسالیِ دریا و سیستان، که منجر به از بین رفتن خانه و کاشانه و زندگی خانواده‌اش می‌شود؛ به‌ناچار با خانواده سیستان را به قصد سرزمین گرگان (گلستان امروزی) ترک می‌کند. او پس از نیم قرن تصمیم می‌گیرد به سیستان برگردد و محل زندگی و جای پای کودکی خود، پدر و مادر و نیاکانش را از نزدیک ببیند و آنچه از روزگار کودکی و آداب و رسوم و فرهنگ گذشته در ذهن دارد با زندگی امروزی ساکنان آنجا مقایسه نموده و به تصویر بکشد. این نثر نظم‌گونه و دلنشین، حاصل دیده های او در سیستان است: مرا بمیران، تا آرزوهایم زنده بمانند. نام و نان، صبوری و تحقیر، عشق و زیستن، بر روی اندیشه‌هایم لبخند می‌زنند. ‌ هامون، می‌دانی که تو را فخر می‌فروشند که در زیر گام‌های مقتدرشان، تقدیر و عطش، صبر می‌کنی. ‌ ایوب کجاست؟ که شمسِ عشقِ مرا در پنجه‌های زورمند روزگار ببیند و کِرمی بخت برگشته بر تاولی عطشناک؛ انجماد مرگ را تجربه کند. یوسفی که کنعانِ منتظرِ را ضجه زند و زلیخاترین خاک را بِگرید و صبورترین مصر را بی‌دغدغه از مرگ جهالت برهاند.