کتاب دارم به آخر خودم نزدیک می‌شوم

بیرون زدیم تا اواسط اتاق تا میان پرز غروب   درخت هنوز آن‌جا بود کنار تخت جنب باران نزدیک رخت‌های وِلو و هنوز از قاب صدای قلب فرشته‌ها می‌آمد زمزمه ملایک عطر خدا

راستی چیزها چه تازه می‌شوند کلمات چه تر هر وقت که به تو فکر می‌کنم و به آن نگاه که پر از جاده است و پر از عصر تابستان و ریخت انگور

هنوز دسته این فنجان گرمای دست تو را دارد شیشه این پنجره طرح چهره‌ات را در خود اگر چه چندین روز از نیامدنت می‌گذرد چندین هزار روز از چشم به راهی من