کتاب آنگاه که رفتی

کتاب آنگاه که رفتی نوشته مسعود عزیزی ابرقویی و مجموعه‌ای از شعرهای آزاد و نو است که نشر سنجاق آن را به‌صورت الکترونیکی منتشر کرده است. این اثر در دو بخش اصلی ارائه شده؛ مجموعه‌ای از شعرهای عاشقانه و فلسفی و اجتماعی که به تجربه‌های زیسته، فقدان، دلدادگی، جدایی و تأملات انسانی می‌پردازد و نیز گفتاری از نویسنده درباره‌ی شعر پسانوگرا و جایگاه شعر بامدادی در ادبیات معاصر ایران. نویسنده با بهره‌گیری از عناصر شعر آزاد و تأثیرپذیری از جریان‌های نوین تلاش کرده است تا تجربه‌های فردی و جمعی را در قالبی نو و با نگاهی انتقادی بیان کند. نسخه‌ی الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب آنگاه که رفتی

کتاب آنگاه که رفتی به قلم مسعود عزیزی ابرقویی، مجموعه‌ای از شعرهای آزاد است که در فضایی میان سنت و نوگرایی حرکت می‌کنند. این کتاب در دو بخش تنظیم شده است. بخش نخست شامل شعرهایی است که با محوریت عشق، جدایی، اندوه، امید و تأملات فلسفی سروده شده است. زبان شعرها سرشار از تصویرسازی، استعاره و بازی‌های زبانی است و احساسات انسانی را در موقعیت‌های گوناگون به تصویر می‌کشد. بخش دومْ گفتاری تحلیلی به قلم نویسنده درباره‌ی شعر پسانوگرا و شعر بامدادی است که به بررسی ویژگی‌های ساختاری، زبانی و روایی این نوع شعرها می‌پردازد. مسعود عزیزی ابرقویی در این بخش با ارجاع به شاعران و نظریه‌پردازان مختلف، جایگاه شعر آزاد و پسانوگرا را در ادبیات معاصر ایران واکاوی کرده است. کتاب آنگاه که رفتی هم به مخاطبان علاقه‌مند به شعر نو و هم به کسانی که دغدغه‌ی نظری و فلسفی درباره‌ی شعر دارند، نکات تازه‌ای ارائه می‌دهد.

خلاصه کتاب آنگاه که رفتی

مجموعه شعرهای کتاب آنگاه که رفتی حول محور تجربه‌های عاطفی و انسانی شکل گرفته‌اند. شعرها با مضامینی چون عشق، جدایی، حسرت، امید، اندوه و تأملات فلسفی، فضایی احساسی و گاه تلخ را ترسیم می‌کنند. نویسنده با بهره‌گیری از زبان تصویری و استعاره‌های بدیع، لحظات ناب دلدادگی، رنج فراق، خاطرات گذشته و آرزوهای بربادرفته را به تصویر کشیده است. در شعرهایی مانند «آنگاه که رفتی»، «بوسه»، «بی تو»، «گریه» و «کنار تو»، فقدان و جدایی به‌عنوان محور اصلی احساسات شاعرانه مطرح شده است. در کنار این مضامین، شعرها به موضوعاتی چون گذر زمان، جبر تاریخ، امید به بازگشت، و تأمل در معنای زندگی می‌پردازند. بخش دوم کتاب گفتاری تحلیلی درباره‌ی شعر پسانوگرا و شعر بامدادی است که نویسنده در آن به ویژگی‌های ساختاری، زبانی و روایی این نوع شعرها اشاره و تفاوت‌های آن‌ها را با شعر کلاسیک و مدرن بررسی کرده است. این بخش با نگاهی انتقادی و تحلیلی به مخاطب کمک می‌کند تا شعرهای کتاب را در بستر جریان‌های ادبی معاصر بهتر درک کند.

چرا باید کتاب آنگاه که رفتی را بخوانیم؟

کتاب آنگاه که رفتی با ترکیب شعرهای آزاد و تحلیلی درباره‌ی شعر معاصر، تجربه‌ای دیگر از خواندن شعر را فراهم می‌کند. این اثر احساسات عمیق انسانی را با زبانی تصویری و استعاری بیان کرده و در بخش تحلیلی خود به مخاطب امکان می‌دهد تا با مفاهیم و جریان‌های نوین شعر فارسی آشنا شود. این کتاب می‌تواند دریچه‌ای تازه به روی تجربه‌ی ادبی بگشاید. گفتار نویسنده درباره‌ی شعر پسانوگرا و بامدادی نیز فرصتی برای تأمل و گفت‌وگو درباره‌ی مرزهای شعر امروز ایران فراهم می‌کند.

خواندن این کتاب را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

خواندن این کتاب به علاقه‌مندان شعر آزاد و نو، کسانی که دغدغه‌ی تجربه‌های عاطفی و فلسفی دارند، دانشجویان و پژوهشگران ادبیات معاصر و افرادی که به‌دنبال شناخت جریان‌های نوین شعر فارسی هستند، پیشنهاد می‌شود.

بخشی از کتاب آنگاه که رفتی

«تماشا

یاد آن روز به خیر

تکیه دادی به افق

آسمان محو تماشای تو بود

در دلم زمزمه ای ست ای گلبرگ

دوست دارم

تا نفس های تو را لمس کنم

هم چو مهتابِ کویر

دوست دارم

تا دو چشمان تو راسِیر کنم

آسمان محو تماشای تو بود

دست در دست نسیم

بال و پر بگشایم

تا فراسوی فلک پاکوبان

دست افشان بپرم

هلهله بر پای کنم

ای صدایت همه آواز بهار

ای حدیثت همه گلواژهٔ شور

آسمان محو تماشای تو بود

دوست دارم

تا تسلّای تو را نقش کنم

یکسره بر آغوشم

بوسه هایم متجلّی بکند

عشق را... آدم را

دوست دارم

تا تمنّای تو را شعر کنم

یاد آن روز به خیر

تکیه دادی به افق

آسمان محو تماشای تو بود

آبان ۹۳»

*

«زبان در شعر پسا نوگرا

به لحاظ ساخت و زبان، شعر پسانوگرا مولفه های ویژه و خاص خود را دارد. نخست این که عنصر هجو در آن به چشم می خورد و گویی به کمک این ویژگی می‌کوشد فرا روایت هایی را که تا پیش از آن در دوران کلاسیک و مدرن شکل گرفته، هجو و سپس نقض کند. عنصر دیگر آثار پسا نوگرا طنز است. این طنز هم ابزار مؤثری است در دست شاعر برای به سخره گرفتن روابط و پیوندهای شکل‌گرفته در جهان مدرن و هم فضا را برای شبه روایت ها و فرو روایت ها باز تر می کند. هم چنین است عنصر طعنه که کارکردی مشابه دارد.»