کتاب یکی مرد جنگی

کتاب یکی مرد جنگی نوشته‌ سجاد خالقی، روایتی مستند و چندلایه از زندگی و مبارزات شهید عبدالرسول زرین است؛ تک‌تیراندازی که نامش در میان بسیاری از رزمندگان ایرانی به‌عنوان چهره‌ای بی‌بدیل شناخته می‌شود. این کتاب با تکیه‌ بر روایت‌های هم‌رزمان زرین تلاش کرده است تصویری واقعی و انسانی از او ارائه دهد؛ نه‌تنها به‌عنوان یک قهرمان نظامی بلکه به‌عنوان انسانی با دغدغه‌ها، رنج‌ها و انتخاب‌های دشوار. ساختار کتاب مبتنی بر خاطرات، روایت‌های شفاهی و تحلیل‌هایی است که از دل میدان‌های نبرد و زندگی شخصی زرین بیرون آمده‌اند. انتشارات سوره مهر این اثر را منتشر کرده است. نسخه‌ی الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب یکی مرد جنگی

یکی مرد جنگی اثری در ژانر زندگی‌نامه و تاریخ شفاهی دفاع مقدس است که با محوریت شخصیت شهید عبدالرسول زرین به بررسی نقش تک‌تیراندازان در جنگ ایران و عراق می‌پردازد. سجاد خالقی در این کتاب با کنار هم قراردادن روایت‌های متنوع از هم‌رزمان زرین، تصویری چندوجهی از او خلق کرده است؛ تصویری که فراتر از آمار و ارقام و رکوردهای نظامی، به ابعاد انسانی، اخلاقی و اجتماعی شخصیت زرین توجه دارد. کتاب از دوران کودکی و نوجوانی زرین آغاز می‌شود و با عبور از فرازونشیب‌های زندگی شخصی و اجتماعی او به سال‌های حضورش در جبهه‌های مختلف می‌رسد. ساختار کتاب مبتنی بر روایت‌های مستقیم و خاطرات شفاهی است که هرکدام بخشی از پازل شخصیت و عملکرد زرین را تکمیل می‌کنند. در این میان نویسنده تلاش کرده است از قضاوت‌های یک‌سویه و نگاه صرفاً قهرمان‌محور پرهیز کند و به‌جای آن، پیچیدگی‌های انتخاب و مسئولیت را در شرایط جنگی به تصویر بکشد. یکی مرد جنگی نه‌تنها به مهارت‌های نظامی زرین می‌پردازد بلکه به دغدغه‌های اخلاقی، روابط خانوادگی و تأثیرات روانی جنگ بر او و اطرافیانش نیز توجه نشان داده است.

خلاصه کتاب یکی مرد جنگی

هشدار: این پاراگراف بخش‌هایی از داستان را فاش می‌کند!

یکی مرد جنگی با طرح پرسشی آغاز می‌شود که ذهن بسیاری را به خود مشغول کرده است: برترین تک‌تیرانداز تاریخ کیست؟ نویسنده با عبور از روایت‌های رایج و قهرمان‌سازی‌های معمول به سراغ زندگی عبدالرسول زرین می‌رود؛ مردی که برخلاف تصویر کلیشه‌ای از تک‌تیراندازان، نه به‌دنبال رکوردشکنی و افتخارآفرینی شخصی بلکه در پی انجام وظیفه و حفظ جان هم‌رزمانش بوده است. کتاب با روایت‌هایی از کودکی و نوجوانی زرین در خانواده‌ای پر از فرازونشیب آغاز می‌شود؛ از روزهای سخت کارگری و چوپانی تا ورود به جریان انقلاب و حضور فعال در تظاهرات و فعالیت‌های اجتماعی. در ادامه کتاب وارد سال‌های پرآشوب پس از انقلاب و آغاز جنگ می‌شود؛ زمانی که زرین با وجود مخالفت‌ها و مشکلات خانوادگی راهی جبهه می‌شود و به‌تدریج به یکی از نیروهای کلیدی در نبردهای مرزی و عملیات‌های مهم تبدیل می‌گردد. روایت‌های هم‌رزمان تصویری از زرین به‌عنوان فردی همه‌فن‌حریف ارائه می‌دهند؛ کسی که علاوه‌بر تک‌تیراندازی، در آشپزخانه، دیده‌بانی، آموزش نیروها و حتی یافتن پیکر شهدا نقش داشته است. کتاب با جزئیات به عملیات‌های مختلف، ابتکارات زرین در میدان نبرد، آموزش نیروهای تک‌تیرانداز و تأثیر او بر روحیه‌ی رزمندگان می‌پردازد. در عین‌حال، وجه انسانی زرین نیز پررنگ است؛ از دل‌رحمی و تردیدهای اخلاقی او هنگام شلیک تا تلاش برای حفظ انسانیت در شرایط دشوار جنگ. یکی مرد جنگی در نهایت تصویری از یک قهرمان واقعی ارائه می‌دهد که همواره میان وظیفه و احساسات انسانی خود در نوسان بوده است.

چرا باید کتاب یکی مرد جنگی را بخوانیم؟

یکی مرد جنگی با کنارزدن روایت‌های یک‌بعدی و قهرمان‌سازی‌های رایج تلاش کرده است تصویری واقعی و ملموس از یک رزمنده‌ی ایرانی ارائه دهد؛ تصویری که هم مهارت‌های نظامی و هم دغدغه‌های انسانی را در بر می‌گیرد. این کتاب نه‌تنها برای علاقه‌مندان به تاریخ جنگ و دفاع مقدس بلکه برای کسانی که به‌دنبال فهم عمیق‌تری از انسان در شرایط بحرانی هستند، جذابیت دارد. روایت‌های متنوع و جزئیات دقیق از میدان نبرد، همراه با پرداختن به زندگی شخصی و اخلاقیات زرین باعث شده است کتاب از سطح یک زندگی‌نامه‌ی صرف فراتر برود و به اثری چندلایه تبدیل شود. همچنین یکی مرد جنگی با نشان‌دادن نقش آموزش، ابتکار و مسئولیت‌پذیری در موفقیت‌های نظامی به اهمیت عوامل انسانی در جنگ اشاره کرده است.

خواندن این کتاب را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

خواندن این کتاب به علاقه‌مندان تاریخ معاصر ایران، پژوهشگران دفاع مقدس، دوست‌داران روایت‌های مستند و کسانی که دغدغه‌ی شناخت ابعاد انسانی جنگ را دارند پیشنهاد می‌شود. همچنین برای افرادی که به‌دنبال الگوهای واقعی از مسئولیت‌پذیری و اخلاق در شرایط دشوار هستند، مناسب است.

بخشی از کتاب یکی مرد جنگی

«شهید خرازی و شهید زرین تو خیلی از مناطق حرکت خوبی انجام می‌دادن و اون حمایت و هدایت اهالی بود. هر جا که می‌رفتیم، مطمئن بودیم قبل از ما ضدانقلاب اهالی رو فریب داده. بنابراین شهید خرازی و شهید زرین با مردم صحبت می‌کردن، از حقیقت نظام جمهوری اسلامی می‌گفتن و عده‌ای رو جذب می‌کردن. ضمن اینکه چند پیش‌مرگ کرد مسلمون هم همراهمون بودن که تو این مناطق بلدچی و گاهی مترجم ما بودن. گاهی جایی می‌رفتیم و مردم می‌اومدن استقبال می‌کردن، اما اونجا پر از دمکرات و کومله و منافق بود و همین که رد می‌شدیم، همین بومی‌ها که بهمون غذا می‌دادن جلوتر برامون کمین می‌زدن.

یکی از مناطقی که پاک‌سازی کردیم آویهنگ بود. برای رسیدن به این منطقه ۴۸ ساعت پیاده‌روی کردیم. اون منطقه جادهٔ خاصی نداشت و اگه هم داشت و می‌رفتیم کمین می‌خوردیم. برای این عملیات باید می‌رفتیم کنار یه پاسگاه ماشین‌ها رو می‌ذاشتیم و پیاده توی کوه می‌رفتیم تا به روستا برسیم. بعد از آویهنگ هم به ما کمین زدن، محاصره‌مون کردن و به فارسی با بلندگو فحش‌های زشت و رکیک به ما می‌دادن و می‌گفتن که تسلیم بشید. توی همچین شرایط سختی خیلی مهمه کسانی باشن که تجربهٔ جنگ داشته باشن و گروه رو مدیریت کنن. کاری که شهید خرازی و شهید زرین انجام دادن. آقای زرین از همون‌جایی که مستقر شده بودیم دشمن رو می‌زد چون اون‌ها با گلولهٔ رسام شلیک می‌کردن و گلولهٔ روشن می‌اومد تا به ما برسه. اون هم با دیدن آتش دهانهٔ اسلحه‌ها به‌دقت شلیک می‌کرد و می‌زد به هدف.

شب که شد دیدیم دو تا هلی‌کوپتر عراقی اومد کمک نیروهای ضدانقلاب. البته چون ما بین صخره‌ها پخش شده بودیم نمی‌تونستن مستقیم به‌طرفمون شلیک کنن، اما بالای سرِ ما فیلر یا منور می‌زدن تا به دشمن کمک کنن. چون سیستم ارتباطات ما ضعیف بود نمی‌تونستیم درخواست کمک کنیم. دو تا بی‌سیم پی‌آرسی داشتیم که به‌خاطر فاصلهٔ زیاد جواب نمی‌داد. امکانات سلاحی هم ضعیف بود چون توی این مسیرِ سخت نمی‌شد زیاد آرپی‌جی و گلولهٔ آرپی‌جی ببریم. با همهٔ این سختی‌ها شکر خدا آقای زرین اون شب نقش خودش رو خوب ایفا کرد و حدود پونزده نفر رو به هلاکت رسوند. صبح فردا وقتی هوا روشن شد رفتیم بالا و تعداد جنازه‌ها رو دیدیم.

مدتی بعد رفتیم گردنهٔ گاران. ما توی گردنهٔ گاران تعدادی نیرو و تعدادی عراقی ایرانی‌الاصل رو که صدام اخراج کرده بود اسکورت می‌کردیم. اونجا هر دو طرفمون کوه بود و باید امنیت تأمین می‌شد تا نیرو رد بشه. توی این منطقه فکر نمی‌کردیم دشمن کمین کرده باشه اما کمین خوردیم. دشمن تو ارتفاعات یا حتی توی یال پایین جاده سنگر درست کرده بود.»