کتاب اگر قرار است ۱۰۰ سال زندگی کنید، بهتر است شاد باشید!

کتاب اگر قرار است ۱۰۰ سال زندگی کنید، بهتر است شاد باشید! نوشته ری کان هو و ترجمه الهام بصیرت و ویراسته فریناز بیابانی، اثری در حوزه‌ی روان‌شناسی و خودیاری است که انتشارات دانش‌آفرین آن را منتشر کرده است (چاپ دوم: ۱۴۰۳). این کتاب به موضوع سالمندی، معنای زندگی، پذیرش پیری و جست‌وجوی شادی در سال‌های پایانی عمر می‌پردازد. نویسنده که خود روان‌پزشکی با دهه‌ها تجربه و در سنین کهنسالی بوده، با روایت زندگی شخصی و حرفه‌ای خود، تلاش کرده است تا تصویری واقعی از چالش‌ها، دغدغه‌ها و لذت‌های کوچک و بزرگ این دوران ارائه دهد. او با زبانی ساده و بی‌پیرایه از مواجهه با بیماری، تغییر نقش‌های خانوادگی، روابط میان‌نسلی و اهمیت پذیرش واقعیت‌های زندگی سخن گفته است. نسخه‌ی الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب اگر قرار است ۱۰۰ سال زندگی کنید، بهتر است شاد باشید! اثر ری کان هو

چگونه نیمه‌ی دوم زندگی خود را بهتر از نیمه‌ی اول زندگی کنیم؟ کتاب اگر قرار است ۱۰۰ سال زندگی کنید، بهتر است شاد باشید! نوشته‌ی ری کان هو و اثری است که با رویکردی تجربی و تأمل‌برانگیز به موضوع سالمندی و کیفیت زندگی در سال‌های پایانی عمر می‌پردازد. نویسنده که خود سال‌ها در حوزه‌ی روان‌پزشکی فعالیت داشته، با روایت خاطرات، تجربیات و مشاهدات شخصی به بررسی واقعیت‌های پیری، بیماری، تغییرات جسمی و روانی و روابط خانوادگی پرداخته است. ساختار کتاب مبتنی بر فصل‌هایی است که هر یک به جنبه‌ای از زندگی سالمندی اختصاص یافته؛ از پذیرش پیری و بیماری گرفته تا نقش خانواده، اهمیت دوستی، مواجهه با مرگ و هنر لذت‌بردن از لحظات ساده. کتاب حاضر با نگاهی واقع‌گرایانه و گاه طنزآمیز تلاش می‌کند تصویری دور از کلیشه از سالمندی ارائه و نشان دهد که شادی و رضایت، حتی در شرایط دشوار، دست‌یافتنی است. نویسنده به دغدغه‌های مشترک نسل‌های مختلف، چالش‌های والدگری و اهمیت ارتباطات انسانی نیز پرداخته است. عنوان انگلیسی این کتاب عبارت است از If you live to 100, you might as well be happy : essays on ordinary joy.

خلاصه کتاب اگر قرار است ۱۰۰ سال زندگی کنید، بهتر است شاد باشید!

کتاب حاضر مجموعه‌ای از تأملات و خاطرات ری کان هو درباره‌ی سالمندی، معنای زندگی و جست‌وجوی شادی است. نویسنده با صراحت از تجربه‌ی شخصی خود در مواجهه با پیری، بیماری و تغییرات جسمی و روانی سخن گفته و تأکید کرده که پذیرش واقعیت‌های اجتناب‌ناپذیر زندگی مانند کاهش سلامتی و تغییر نقش‌ها در خانواده، کلید آرامش و رضایت است. نویسنده به اهمیت کنارآمدن با بیماری‌های مزمن، مدیریت احساس حقارت ناشی از ازدست‌دادن موقعیت اجتماعی و پذیرش محدودیت‌های جدید پرداخته است. او با مثال‌هایی از زندگی خود و اطرافیان نشان داده که شادی‌های کوچک و روزمره می‌تواند مرهمی بر اندوه‌های بزرگ باشد و نباید در جست‌وجوی لذت‌های بزرگ، از این لحظات غافل شد. کتاب همچنین به موضوع روابط خانوادگی و نقش متغیر والدین و فرزندان در دوران سالمندی می‌پردازد. نویسنده با روایت‌هایی از زندگی خانوادگی به چالش‌های ارتباطی، سوءتفاهم‌ها و اهمیت گذراندن وقت با عزیزان اشاره کرده است. او معتقد است که خانواده‌ی واقعیْ نتیجه‌ی سال‌ها تجربه‌ی مشترک، آزمون و خطا و کنارآمدن با تلخی‌ها و شیرینی‌هاست. نویسنده به اهمیت حفظ دوستی‌های قدیم، پرهیز از به‌تعویق‌انداختن کارها و خروج از چرخه‌ی رقابت بی‌پایان اشاره کرده است. او بر این باور است که کیفیت زندگی در سال‌های پایانی بیش از هر چیز به نگرش فرد نسبت به خود و جهان بستگی دارد و با پذیرش، قدردانی و جست‌وجوی شادی‌های کوچک می‌توان حتی در شرایط دشوار نیز زندگی رضایت‌بخشی داشت.

چرا باید کتاب اگر قرار است ۱۰۰ سال زندگی کنید، بهتر است شاد باشید! را بخوانیم؟

این کتاب، تصویری واقعی از سالمندی و چالش‌های آن ارائه می‌دهد. برخلاف بسیاری از آثار مشابه که یا به ستایش بی‌دلیل سالخوردگی می‌پردازند یا آن را صرفاً دوره‌ای از زوال می‌دانند، این اثر تلاش کرده تعادلی میان واقعیت‌های تلخ و امیدهای کوچک برقرار کند. خواننده با مطالعه‌ی این کتاب با تجربه‌های ملموس و راهکارهای عملی برای پذیرش پیری، مدیریت بیماری‌های مزمن، حفظ شأن و منزلت در سالخوردگی و اهمیت ارتباطات انسانی آشنا می‌شود. همچنین این کتاب بر اهمیت شادی‌های کوچک، کنارآمدن با گذشته و نگرانی‌های آینده و لذت‌بردن از لحظه‌ی حال تأکید کرده است. این اثر می‌تواند به‌عنوان راهنمایی برای کسانی که با موضوعاتی مانند سالمندی، روابط میان‌نسلی یا ترس از پیری روبه‌رو هستند، مفید باشد و نگاهی تازه به معنای زندگی و رضایت در سال‌های پایانی عمر ارائه دهد.

خواندن این کتاب را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

خواندن این کتاب به کسانی پیشنهاد می‌شود که دغدغه‌ی سالمندی، کیفیت زندگی در سال‌های پایانی، مدیریت بیماری‌های مزمن یا روابط میان‌نسلی دارند. همچنین این اثر برای افرادی که به‌دنبال معنای شادی و رضایت در زندگی روزمره هستند یا با ترس از پیری و تغییرات جسمی و روانی دست‌وپنجه نرم می‌کنند، مناسب است. این کتاب برای خانواده‌هایی که با والدین سالمند زندگی می‌کنند یا به‌دنبال درک بهتر چالش‌های این دوران هستند نیز توصیه می‌شود.

درباره ری کان هو

ری کان هو (Rhee Kun-hoo) زاده‌ی سال ۱۹۳۵‏ میلادی در دوران اشغال ژاپن، نویسنده و روان‌پزشک برجسته‌ی کره‌ی جنوبی باور دارد که شادی در زندگی روزمره نهفته و انسان می‌تواند آن را انتخاب کند. این نویسنده در طول زندگی پرفرازونشیب خود از بیماری‌های سخت، جنگ، فقر، ورشکستگی خانوادگی و درگیری‌های سیاسی جان سالم به در برده و همین تجربیات او را به درکی عمیق از معنای زندگی، رنج و شادی رسانده است. دوران کودکی‌اش سرشار از تبلیغات جنگی و آموزش‌های ایدئولوژیک بود. آزادی کره برای او بحران هویت ایجاد کرد؛ زیرا باید از تعصباتی که سال‌ها به او آموخته شده بود فاصله می‌گرفت. با آغاز جنگ کره، زندگی‌اش سخت‌تر شد؛ خانواده‌اش ورشکسته شدند و پدرش خیلی زود از دنیا رفت. او شاهد مرگ نزدیکانش، جابه‌جایی اجساد سربازان و فجایع جنگ داخلی بود. در دهه‌ی ۲۰ زندگی‌اش، به‌عنوان رهبر دانشجویی در جنبش دموکراسی‌خواهانه‌ی «انقلاب آوریل ۱۹۶۰» علیه حکومت استبدادی سینگمان ری شرکت کرد و به همین دلیل زندانی شد. پس از آزادی به‌دلیل سابقه‌ی سیاسی‌اش امکان تحصیل یا کار مناسب نداشت، اما این محدودیت او را به‌سمت کار در یک بیمارستان روان‌پزشکی سوق داد؛ جایی که به‌ظاهر آخرین گزینه بود، اما در نهایت به نقطه‌ی عطف حرفه‌اش تبدیل شد. او آنجا نقش مهمی در مدرن‌سازی و انسانی‌سازی درمان‌های سلامت روان در کره ایفا کرد. ری کان هو معتقد بوده است که مسیرهای ناخواسته‌ی زندگی اغلب ما را به نتایج بهتری می‌رساند. او پذیرفته است که حتی با نیت خوب نیز ممکن است خطاهای دردناکی رخ دهد؛ مانند رهاکردن بیماری که بعدها خودکشی کرد. از نظر او انسان باید در سالخوردگی با صداقت به گذشته‌ی خود نگاه کند و رنج‌هایی را که ناخواسته به دیگران وارد کرده بازشناسد؛ زیرا زندگی بدون خطا نیست. ری کان هو که در دهه‌ی ۷۰ عمرش به نویسنده‌ای پرفروش تبدیل شد، هدف اصلی‌اش را تغییر نگرش جامعه به بیماران روان دانسته است. او موفقیت زندگی را حاصل ارتباط با انسان‌های خوب می‌داند و بر اهمیت مشارکت اجتماعی، داوطلبی و کمک به دیگران تأکید می‌کند. به باور او انزوای اجتماعی به‌ویژه در دوران سالمندی می‌تواند ویرانگر باشد. کتاب ری کان هو با عنوان «اگر قرار است ۱۰۰ سال زندگی کنید، بهتر است شاد باشید!» بازتابی از همین حکمت‌هاست.

نظر افراد یا مجله‌های مشهور درباره این کتاب چیست؟

در سایت گاردین نوشته شده است که شاید تنها نکته‌ی مثبت این کتاب برای خوانندگان غربی، فاصله‌ی فرهنگی آن باشد. در این کتاب با روایتی تأمل‌برانگیزی در باب زندگی در دوران‌های پرحادثه روبه‌رو هستیم. نویسنده در بخشی از کتاب حاضر به تأخیرش در قدردانی از پدرش اشاره می‌کند؛ این مؤثرترین بخش کتاب حاضر است. ری کان هو که در دوران کودکیْ پدرش را فردی سخت‌گیر می‌پنداشت، بعدها متوجه شد که او در گذشته‌ی رادیکال خود، به‌عنوان رهبر دانشجویی در جنبش اول مارس ۱۹۱۹ میلادی علیه سلطه‌ی امپراتوری ژاپن فعال بوده است.

بخشی از کتاب اگر قرار است ۱۰۰ سال زندگی کنید، بهتر است شاد باشید!

«آن زمان از نظر بیشتر ما «صدساله» اصطلاح جدیدی بود که به بهبود امید به زندگی اشاره داشت. اما حالا صدساله شدن به واقعیت تبدیل شده است. سازمان ملل متحد در گزارش سال ۲۰۰۹ رسماً اعلام کرد که وارد دوران «صدساله‌ها» شده‌ایم و امروزه افراد زیادی تا صدسالگی عمر می‌کنند. چند سال بعد در سال ۲۰۱۵، سازمان ملل متحد دستورالعمل‌هایی نیز برای تمایزات سنی در دوران «صدساله‌ها» اعلام کرد. طبق این اعلامیه، کودکی از یک‌سالگی تا هفده‌سالگی، بزرگسالی از هفده تا شصت‌وپنج‌سالگی، میانسالی از شصت‌وپنج تا هفتادونه‌سالگی، پیری از هفتادونه تا نودونه‌سالگی و پیری بسیار زیاد از صدسالگی به بعد در نظر گرفته می‌شود. به نظر می‌رسد این دستورالعمل‌ها واقعیت ما را بسیار بهتر از زمانی منعکس می‌کند که چهل‌سالگی را شروع میانسالی و شصت‌سالگی را شروع پیری می‌دانستیم. این دستورالعمل‌ها طبق تجربهٔ من درست هستند. وقتی پدرم را از دست دادم در هجده‌سالگی سرپرست خانواده شدم. از آن زمان تا شصت‌وپنج‌سالگی که با سِمت پزشک آموزشی بازنشسته شدم، کار کردم. بنابراین، می‌توانم بگویم که بزرگسالی من دقیقاً در همان دوره بود. از شصت‌وپنج تا هفتادونه‌سالگی واقعاً مستقل شدم و توانستم زمان و منابعم را به کارهای مورد علاقه‌ام اختصاص دهم. بنابراین، تعریف دوران میانسالی هم درست به نظر می‌رسد.»