کتاب آموزش مبتنی بر بازی های دیجیتال

کتاب آموزش مبتنی بر بازی های دیجیتال نوشته حسین دهقانزاده توسط انتشارات دانشگاه صداوسیما (بنیاد ملی بازی‌های رایانه‌ای) منتشر شده است. این کتاب به بررسی نقش و کاربرد بازی‌های دیجیتال در فرایند آموزش و یادگیری می‌پردازد. این اثر با حمایت مرکز تحقیقات بازی‌های دیجیتال (دایرک) و بنیاد ملی بازی‌های رایانه‌ای تهیه شده است. کتاب حاضر به موضوعاتی چون تفاوت نسل‌های دیجیتال، نظریه‌های یادگیری، طراحی بازی‌های آموزشی و چالش‌های پیش‌رو می‌پردازد. نسخه‌ی الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب آموزش مبتنی بر بازی های دیجیتال

کتاب آموزش مبتنی‌بر بازی‌های دیجیتال به بررسی جامع آموزش مبتنی‌بر بازی‌های دیجیتال می‌پردازد و تلاش می‌کند جایگاه بازی‌های دیجیتال را در نظام‌های آموزشی مدرن روشن کند. حسین دهقانزاده، نویسنده‌‌ی کتاب، باتکیه‌بر پژوهش‌های داخلی و بین‌المللی روند تاریخی ورود بازی‌های دیجیتال به آموزش را مرور می‌کند و تفاوت‌های میان بازی‌های تجاری و آموزشی را توضیح می‌دهد. 

کتاب در سال ۱۳۹۷ منتشر شده است و در دوره‌ای نوشته شده که فناوری‌های دیجیتال به‌سرعت در حال گسترش در جامعه‌ی ایران و جهان هستند. اثر حاضر علاوه‌بر پرداختن به مبانی نظری به چالش‌ها و فرصت‌های استفاده از بازی‌های دیجیتال در آموزش، سبک‌های یادگیری نسل جدید و ضرورت بازنگری در روش‌های سنتی آموزشی می‌پردازد؛ همچنین به نقش بازی‌های دیجیتال در افزایش انگیزه، تعامل و یادگیری عمیق‌تر اشاره می‌شود و نمونه‌هایی از کاربردهای موفق این رویکرد در نظام‌های آموزشی مختلف ارائه می‌شود.

خلاصه کتاب آموزش مبتنی بر بازی های دیجیتال

این کتاب با طرح این پرسش آغاز می‌شود که چرا بازی‌های دیجیتال می‌توانند ابزاری مؤثر در آموزش باشند و چه تفاوت‌هایی میان نسل‌های امروزی و پیشین در مواجهه با فناوری وجود دارد. نویسنده ابتدا به ضرورت تحول در نظام آموزشی و نیاز به روش‌های نوین یادگیری اشاره می‌کند و سپس تعریف دقیقی از بازی دیجیتال و آموزش مبتنی‌بر آن ارائه می‌دهد. تفاوت‌های کلیدی میان بازی‌های دیجیتال تجاری و آموزشی، اهداف و ساختار آن‌ها بررسی می‌شود. کتاب به تاریخچه‌ی بازی‌های دیجیتال و روند تکامل آن‌ها از دهه ۱۹۶۰ تا امروز می‌پردازد و نشان می‌دهد چگونه این بازی‌ها از سرگرمی صرف به ابزارهای آموزشی تبدیل شده‌اند. در ادامه ویژگی‌های نسل دیجیتال و سبک‌های یادگیری آن‌ها تحلیل می‌شود؛ از جمله پردازش موازی، تمایل به تعامل، ترجیح گرافیک بر متن و نیاز به بازخورد فوری. نویسنده تأکید می‌کند که بازی‌های دیجیتال می‌توانند با ایجاد چالش، تعامل و سرگرمی انگیزه‌ی یادگیرندگان را افزایش دهند و محیطی فراهم کنند که در آن اشتباه‌کردن بخشی از فرایند یادگیری است. نویسنده همچنین به عناصر کلیدی بازی‌های آموزشی مانند قواعد، اهداف، چالش، بازخورد و داستان اشاره کرده و نقش آن‌ها در یادگیری مؤثر را بررسی می‌کند. کتاب در بخش‌های بعدی به نظریه‌های یادگیری مرتبط با بازی‌های دیجیتال، اصول طراحی محیط‌های یادگیری مبتنی‌بر بازی، سبک‌های مختلف بازی و اهداف آموزشی، الگوهای طراحی بازی‌های آموزشی و فرایند طراحی و ارزیابی این بازی‌ها می‌پردازد. درنهایت مزایا و محدودیت‌های استفاده از بازی‌های دیجیتال در آموزش، آینده‌ی این رویکرد و چالش‌های پیش‌رو مورد بحث قرار می‌گیرد.

چرا باید کتاب آموزش مبتنی بر بازی های دیجیتال را خواند؟

این کتاب با رویکردی تحلیلی و پژوهشی به یکی از مهم‌ترین تحولات آموزش معاصر یعنی تلفیق بازی‌های دیجیتال با فرایند یادگیری می‌پردازد. خواننده با مطالعه‌ی این اثر می‌تواند با مبانی نظری، مزایا و چالش‌های آموزش مبتنی‌بر بازی‌های دیجیتال آشنا شود و درک بهتری از نیازهای نسل جدید یادگیرندگان به دست آورد. کتاب ابزارها و الگوهایی برای طراحی و ارزیابی بازی‌های آموزشی نیز ارائه می‌دهد که می‌تواند برای معلمان، طراحان آموزشی و پژوهشگران حوزه‌ی فناوری آموزشی مفید باشد.

خواندن کتاب آموزش مبتنی بر بازی های دیجیتال را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

این کتاب برای معلمان، مربیان، طراحان آموزشی، پژوهشگران حوزه‌ی فناوری آموزشی و دانشجویان رشته‌های علوم تربیتی و آموزش مناسب است. مطالعه‌‌ی این کتاب برای افرادی که به‌دنبال راهکارهایی برای افزایش انگیزه و تعامل در کلاس درس هستند یا علاقه‌مند به طراحی بازی‌های آموزشی‌ هستند، توصیه می‌شود.

بخشی از کتاب آموزش مبتنی بر بازی های دیجیتال

«در چنین شرایطی، سیستم‌های آموزشی نیز باید در اهداف، رسالت‌ها و ساختارهای خود تلاش کند و کودکان و جوانان را برای زندگی در چنین جامعه‌ای تربیت کند. تحول در سیستم آموزشی جامعه اطلاعاتی تنها با تغییرات سطحی فناورانه رخ نمی‌دهد. بلکه این تحول نیازمند تغییر و بازاندیشی در رسالت‌ها، مأموریت‌ها، اهداف، محتوا، تربیت معلمان، روش‌های آموزش و تدریس، روش‌های ارزشیابی و نقش یادگیرنده است (سراجی و عطاران؛ ۱۳۹۱). اگر سیستم‌های آموزشی چنین بازاندیشی را انجام ندهند نقش و اعتبار خود را در نزد ذینفعان و افکار عمومی از دست می‌دهند و به تعبیر ایلیچ «مدرسه‌زدایی» در جامعه رخ می‌دهد (فولن ۲۰۰۷).»