کتاب تکه ای از شب

کتاب تکه‌ ای از شب مجموعه‌ای از شعرهای سپید معاصر است که توسط نسیم محمدی سروده شده و انتشارات ماندگاران آن را منتشر کرده است. این اثر در قالب شعر آزاد، دغدغه‌ها و احساسات شاعر را با زبانی تصویری و سرشار از عاطفه بیان می‌کند. موضوع اصلی کتاب، تجربه‌های زیسته، تنهایی، عشق و مواجهه با شب و تاریکی است. نسخه‌ی الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب تکه ای از شب

کتاب تکه‌ای از شب مجموعه‌ای از شعرهای سپید است که در فضای عاطفی و خیال‌انگیز شب شکل گرفته‌اند. این کتاب در دوره‌ای منتشر شده که شعر معاصر فارسی، به‌ویژه شعر سپید، جایگاه ویژه‌ای در بیان احساسات فردی و اجتماعی یافته است. شاعر در مقدمه، شب را بخشی از وجود خود می‌داند و شعرهایش را بازتابی از زیستن در تاریکی و رویا معرفی می‌کند. فضای کلی کتاب، سرشار از تصاویر شبانه، حسرت، دلتنگی و امید است. اشعار این مجموعه، باتکیه‌بر تجربه‌های شخصی و عواطف انسانی، تلاش می‌کنند تا لحظات گذرا و احساسات عمیق را ثبت کنند. کتاب، به خواهر از دست‌رفته‌ی شاعر تقدیم شده و همین موضوع، بار عاطفی شعرها را دوچندان می‌کند. در کنار مضامین عاشقانه، نشانه‌هایی از سوگ، فقدان و جست‌وجوی آرامش نیز در سراسر مجموعه دیده می‌شود.

چرا باید کتاب تکه ای از شب را خواند؟

این مجموعه شعر، فرصتی برای لمس تجربه‌های زیسته‌ی شاعر در مواجهه با شب، تنهایی و عشق فراهم می‌کند. تصاویر و استعاره‌های به‌کاررفته در اشعار، مخاطب را به دنیایی از احساسات و خیال می‌برد. برای کسانی که به شعر سپید و بیان عاطفی علاقه دارند، کتاب تکه‌ای از شب می‌تواند دریچه‌ای به‌سوی درک عمیق‌تر از عواطف انسانی و لحظات تاریک و روشن زندگی باشد. این کتاب، با پرداختن به سوگ، دلتنگی و امید، امکان همدلی با شاعر و بازنگری در احساسات شخصی را فراهم می‌آورد.

خواندن کتاب تکه ای از شب را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

این کتاب برای علاقه‌مندان به شعر سپید معاصر، دوستداران ادبیات عاطفی و کسانی که با موضوعاتی چون تنهایی، عشق، سوگ و امید درگیر هستند، مناسب است؛ همچنین برای کسانی که به‌دنبال تجربه‌ی زبانی تصویری و احساسی در شعر هستند، پیشنهاد می‌شود.

بخشی از کتاب تکه ای از شب

«پروانه‌ها می‌میرند خورشید بی‌رمق می‌تابد سوسو نمی‌زند چراغ امیدی آسمان آبی را به تاراج می‌برند ماه لبخندش را به حراج می‌گذارد! اینجا پیله‌ای پروانه نمی‌شود پرواز نمی‌کند شعر رهایی نمی‌داند و پروانه‌ها را به دار می‌آویزند! تکه‌ای از شب [ویرانگی ] در مرز آبادی و ویرانگی‌ام! ایستاده در شب برهنه‌تر از ماه نفس‌هایم به شماره افتاده‌اند... در برهوتی از واژه‌های بلاتکلیف در پیله‌ی وحشت دست‌وپا می‌زنم... می‌خواهم در آغوش بگیرم احساسم را به دیاری رقم که مرگ پروانه‌ای دیگر بار تکرار نشود!»