کتاب ژوزف استالین

کتاب ژوزف استالین نوشتهٔ برندا هاوگن و ترجمهٔ رضا علیزاده است. گروه انتشاراتی ققنوس این کتاب را منتشر کرده است. نویسنده در این اثر از استالین، دیکتاتور اتحاد شوروی سخن گفته است. این کتاب از مجموعهٔ «شخصیت‌های تأثیرگذار» است.

درباره کتاب ژوزف استالین

برندا هاوگن در کتاب ژوزف استالین (Joseph Stalin: Dictator of the Soviet Union) در ده فصل زندگی‌نامه و تصمیم‌های سیاسی این دیکتاتور اتحاد شوروری را شرح داده است. ژوزف استالین رهبر و سیاست‌مدار کمونیست شوروی بود که از اواسط دههٔ ۱۹۲۰ تا مرگش در ۱۹۵۳ رهبر عملی حزب کمونیست اتحاد شوروی و در نتیجه رهبر دو فاکتوی کل این کشور بود. حکومت استالین را بسیاری به «کیش شخصیت‌پرستی» و شیوه‌های مخفی حذف مخالفین محکوم می‌کنند. «نیکیتا خروشچف»، جانشین استالین، حکومت و کیش شخصیت استالین را در کنگرهٔ معروف حزب کمونیست شوروی در ۱۹۵۶ محکوم کرد و فرایند استالین‌زدایی را آغاز کرد که بعدها به جدایی چین و شوروی انجامید. عنوان فصل‌های کتاب حاضر عبارت است از «دیکتاتور سنگدل»، «دوران ناگوار کودکی»، «انقلابی»، «عصر نو»، «غضب قدرت»، «پاک‌سازی دهقانان»، «محاکمه‌های نمایشی»، «جنگ جهانی دوم»، «شروع جنگ سرد» و «سال‌های پایانی استالین». 

خواندن کتاب ژوزف استالین را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران مطالعه در باب زندگی ژورف استالین پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب ژوزف استالین

«در هجدهم آوریل سال ۱۹۰۲ پلیس سرانجام استالین را در باتومی دستگیر کرد و به زندان انداخت. وقتی منتظر حکم محکومیتش بود، وقتش را به مطالعه یا نوشتن نامه به دوستان می‌گذراند. محاکمه‌ای در کار نبود. حکومت تزاری کسانی را که دستگیر می‌کرد به زندان می‌انداخت تا سرانجام در بارهٔ آن‌ها تصمیم بگیرد.

در نوامبر ۱۹۰۳ تصمیم گرفته شد. استالین مدت سه سال به سیبری در شرق روسیه تبعید شد. تزار اغلب به دلیل سرمای شدید و شرایط سختِ زندگی در سیبری محکومان را به آن‌جا تبعید می‌کرد. بسیاری نیز به بیگاری وادار می‌شدند: کشیدن خط آهن یا استخراج زغال‌سنگ از معدن. اما سرما و بیابان مانع از فرار استالین نشد. در هجدهم ژانویهٔ ۱۹۰۴ از سورتمه برای فرار استفاده کرد. ۴۸۰ کیلومتر را تا ایرکوتسک طی کرد. گذرنامه‌ای جعلی برای خود تهیه دید و در اواسط فوریه به تفلیس برگشت.

یک سال قبل از آن حزب سوسیال دموکرات کارگری روسیه که استالین عضو آن بود به دو گروه منشعب شده بود: بلشویک‌ها (اکثریت) و منشویک‌ها (اقلیت). به‌رغم این‌که بعد از فرارش در سال ۱۹۰۴ تحت تعقیب بود، فعالیت انقلابی را به صورت زیرزمینی ادامه می‌داد. او خط‌مشی بلشویک‌ها به رهبری لنین را انتخاب کرد. استالین اعتقاد داشت که بلشویک‌ها به عقیدهٔ مارکس به براندازی قهرآمیز حکومت وفادارترند، در حالی که منشویک‌ها ملایم‌تر و سازشکارترند. استالین به ندرت سازش می‌کرد.

بین سال‌های ۱۹۰۲ تا ۱۹۱۳ هفت بار دستگیر و به سیبری فرستاده شد. با وجود فاصلهٔ زیاد سیبری از محل زندگی او و آب و هوای سرد و توانفرسای آن‌جا، شش بار موفق به فرار شد. آخرین دورهٔ تبعید او از سال ۱۹۱۳ تا ۱۹۱۷ تنها دفعه‌ای بود که حکومت موفق شد او را در سیبری نگه دارد.

بعد از سال ۱۹۱۸ بلشویک‌ها به کمونیست معروف شدند. در سال ۱۹۲۵ نام حزب به صورت رسمی به حزب کمونیست (بلشویک) سراسری تغییر پیدا کرد. در سال ۱۹۵۲ این نام دوباره تغییر یافت و به حزب کمونیست اتحاد شوروی تبدیل شد.»