کتاب خاطرات آیت الله طاهری خرم آبادی (جلد اول)

کتاب خاطرات آیت الله طاهری خرم آبادی (جلد اول) به‌قلم محمدرضا احمدی را انتشارات مرکز اسناد انقلاب اسلامی منتشر کرده است. این کتاب به شرح زندگی و خاطرات آیت‌الله طاهری‌خرم آبادی می‌پردازد. 

درباره خاطرات آیت الله طاهری خرم آبادی (جلد اول)

روایت خاطرات در تبیین ابعاد تاریخ انقلاب اسلامی ایران از جایگاه ویژه‌ای برخوردار است. اسناد تصاویری و حتی ثبت وقایع هرگز به‌تنهایی سندساز نمی‌توانند بیان‌کنندهٔ زوایای پیدا و پنهان تاریخ باشند چرا که انگیزه‌ها و آرمان‌ها، اخلاص‌ها و ایثارها، تصمیمات پنهانی با نقایص و کاستی‌های فراوان از چشم و گوش و عکاس و مورخ مخفی اما در اذهان باقی می‌مانند. خاطرات می‌توانند منابع مکتوب تاریخ را گویا کنند و آنچه را که از دیده‌ها پنهان مانده، آشکار نمایند؛ خصوصاً افرادی که خود جزء تاریخ‌سازان بوده‌اند. مرکز اسناد انقلاب اسلامی به‌خاطر رسالتی که در تدوین تاریخ انقلاب اسلامی به عهده گرفته است، صدها ساعت خاطره را از شاهدان تحولات و وقایع ضبط کرده است و تاکنون چندین کتاب خاطره را با هماهنگی راویان منتشر نموده است. کتاب پیش‌رو به شرح زندگی و خاطرات آیت‌اللهطاهری خرم‌آبادی می‌پردازد و سیر فعالیت‌های مبارزاتی و انقلابی ایشان را به اطلاع خوانندهٔ علاقه‌مند می‌رساند.

خواندن کتاب آیت الله طاهری خرم آبادی (جلد اول) را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

علاقه‌مندان به تاریخ معاصر ایران و دوستداران زندگی‌نامه‌ها از خواندن این کتاب سود خواهند برد.

بخشی از کتاب آیت الله طاهری خرم آبادی (جلد اول)  

«زندگی‌نامهٔ پدرم آیت‌الله سیدحیدر طاهری

قبل از اینکه در بیان خاطراتم به زندگی خود بپردازم لازم می‌دانم تا مقداری درخصوص زندگی و حالات پدرم صحبت کنم. پدرم مرحوم حاج سیدحیدر طاهری، فرزند مرحوم سیدرحیم از علمای بزرگ و معروف خرم‌آباد بود. معظم‌له دروس مقدمات را در شهرستان بروجرد نزد علمای معروف آن شهرستان فرا گرفت و سپس جهت ادامهٔ تحصیل به اصفهان که در آن زمان مرکز علم و بزرگ‌ترین حوزهٔ علمیهٔ ایران بود رهسپار گردید و حدود هشت سال در آن حوزه نزد اساتید بزرگ سطوح عالیه را خواند و در درس خارج مرحوم آقای حاج سیدصادق شرکت کرد. ازجمله رفقای معظم‌له در این بحث مرحوم آقای خادمی اصفهانی بودند که می‌فرمودند در بحث مرحوم حاج آسیدصادق با مرحوم حاج سیدحیدر هم‌بحث بودیم. پس از این دوران جهت زیارت مرقد حضرت علی‌ابن‌موسى‌الرضا (ع) عازم مشهد می‌شوند و چند ماهی از حوزه‌های درس مشهد هم استفاده می‌کنند و به عزم رفتن به نجف و ادامهٔ تحصیل در حوزهٔ نجف که مهم‌ترین و عظیم‌ترین حوزهٔ شیعهٔ جهان اسلام در آن زمان بود. حرکت می‌نمایند. در بین راه و عبور از قم مصادف می‌شوند با تشریف‌فرمایی و مهاجرت مرحوم آقای حاج سیدعبدالکریم حائری یزدی از شهرستان اراک به قم و تشکیل حوزهٔ علمیهٔ قم که تا آن زمان در قم حوزهٔ علمیهٔ معروف و بزرگی وجود نداشته است. وقتی به قم مشرف می‌شوند و از حوزهٔ تازه‌تشکیل‌یافتهٔ مرحوم حائری مطلع می‌گردند. تصمیم می‌گیرند که به جای نجف در قم ساکن شوند. زیرا مرحوم آقای حائری از اساتید آن روز نجف کمتر نبودند و در ردیف مرحوم آقای نایینی و آسید ابوالحسن اصفهانی و مرحوم آقا ضیاء‌الدین عراقی به شمار می‌رفتند. با ورود مرحوم حائری به قم از گوشه و کنار ایران فضلای زیادی در قم اجتماع می‌نمایند و فحول و اساتید بزرگی، مانند: مرحوم آقای میرسيدعلى يثربی، آقای حاج سیدمحمدتقی خوانساری، آقای حاج سیداحمد خوانساری و دیگر آیات عظام چون مرحوم آقای گلپایگانی، مرحوم آقای اراکی و ده‌ها فاضل دیگر که نام همه را در این سطور نمی‌شود برد در این حوزه گرد هم می‌آیند و حوزهٔ علمیهٔ قم با حضور آن‌ها و همت آن مرد بزرگ تأسیس می‌گردد.»