کتاب چطور زندگی می کنی؟

کتاب «چطور زندگی می کنی؟» نوشتۀ یوشینو گنزابورو و ترجمۀ راضیه کریم پور است و انتشارات دانش‌آفرین آن را منتشر کرده است. چطور زندگی می‌کنی؟ رمانی ژاپنی و زیبا دربارۀ ارزش فکرکردن به خود و حمایت از دیگران در مواقع سختی است که برای ردۀ سنی نوجوانان نوشته شده است.

درباره کتاب چطور زندگی می کنی؟

رمان چطور زندگی می‌کنی؟ در ظاهر دربارۀ یک پسربچه به نام کوپر و دایی‌اش است که کم‌کم بزرگ می‌شود و در طی این مسیر دایی‌اش به او توجه ویژه‌ای دارد و تلاش می‌کند به او درس زندگی دهد. داستانی به سبک نویسندگان ژاپنی؛ جالب، ‌غمگین و زیبا که در خلال داستان شهر زیبای توکیو را هم به تصویر می‌کشد؛ اما هرقدر که خواننده پیش می‌رود، به این باور می‌رسد که این داستان به‌ظاهر ساده، درس‌های زیادی به انسان می‌دهد، درس‌هایی دربارۀ هنر، دانش، زبان، تاریخ، ‌سیاست، فلسفه، دربارۀ همه چیز.

رمان چطور زندگی می‌کنی؟ ۱۰ فصل دارد. عناوین فصل های کتاب عبارت است از: «فصل اول: یک تجربۀ عجیب»، «فصل دوم: یک دوست شجاع»، «فصل سوم: سیب نیوتن و شیرخشک»، «فصل چهارم: دوست نیازمند»، «فصل پنجم: ناپلئون و چهار مرد جوان»، «فصل ششم: حادثۀ آن روز برفی»، «فصل هفتم: خاطرات پله سنگی»، «فصل هشتم: بازگشت فاتحانه»، «فصل نهم: نرگس‌های زرد و بوداها» و «فصل دهم: صبح بهاری».

کوپر، شخصیت اصلی رمان چطور زندگی می‌کنی؟ و دایی‌اش در علم، اخلاق و اندیشیدن راهنمایان خوبی هستند. خوانندگان در مسیری که آن‌ها در قصه طی می‌کنند، از میان داستانی مدرسه‌ای که در ژاپن سال ۱۹۳۷ می‌گذرند و به سؤال‌هایی می‌‌رسند که لازم است هرکسی درمورد شیوهٔ زندگی‌کردن از خودش بپرسد. رمان چطور زندگی خواهد کرد یادآور می‌شود که بهتر است دربارۀ همه چیز فکر کرد. هایائو میازاکی، انیمیشن‌ساز مشهور ژاپنی، فیلمی از روی کتاب چطور زندگی می‌کنی؟ ساخته است.

 خواندن کتاب چطور زندگی می کنی؟ را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران رمان‌های خارجی و نوجوانان پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب چطور زندگی می کنی؟

«پدر کوپر دو سال پیش درگذشت. او مدیر یک بانک بزرگ بود و پس از فوتش خانوادۀ کوپر از عمارتی که در آن زندگی می‌کردند به یک خانۀ معمولی در حومۀ شهر نقل‌مکان کردند و تعدادی از خدمتکاران خود را نیز مرخص کردند. پس به‌غیراز کوپر و مادرش فقط پرستار بچه و یک خدمتکار در خانه باقی‌مانده بودند و این خانه سرجمع مکانی برای اقامت چهار نفر بود. در موقعیت کنونی، برخلاف روزهایی که پدرش زنده بود، دیگر خبری از رفت‌وآمدهای همیشگی مردم به خانه‌شان نبود و حال و هوای خانه ناگهان حس تنهایی را به آدم القا می‌کرد. در آن زمان دغدغۀ اصلی مادرش حفظ وضعیت طبیعی کوپر بود.»