کتاب بافتن تا یافتن

«بافتن تا یافتن» نمایشنامه‌ای نوشته‌ی احمدرضا اسعدی(-۱۳۳۳) ملقب به پیرداد، نویسنده و بازیگر معاصر ایرانی است. پیرداد عمدتاً طنزهایی اجتماعی می‌نویسد. در بخشی از این نمایشنامه می‌خوانیم: شیخ‌ نحوی ‌: کسب‌ و کارتان‌ با شما مناسبتی‌ ندارد زندانی یک: مگر تو در ما چه‌ دیدی‌؟ شیخ نحوی: باید اهل فصاحت و بلاغت باشید زندانی‌ یک ‌: زود قضاوت نکُن شیخ‌ نحوی: [مکث] چطور!؟ زندانی‌ یک ‌: کسب‌ و کار بسان‌ جامه‌ای‌ است‌ که‌ در موقعیت ‌ها تغییر می‌کند گاه‌ اندیشه‌ای ‌ناب‌ درکوزه‌گری‌ ظهور می‌کند و جوانمردی و فتوت‌ در ردای‌ عالِمی‌ هویدا می‌شود شیخ‌ نحوی ‌: همیشه‌ چنین‌ نیست‌ زندانی‌ یک ‌: همیشه‌ معیار نیست بدان‌ که‌ ارزش‌ و شخصیت‌ آدمی‌ به‌ معرفت‌ او است‌ گاه نور منیری در هوشمندی‌ بروز می‌کند که ‌ تو وی‌ را از عوام‌ می‌خوانی چه‌ با چشم‌ سَر در وی‌ نگریستی اگر بانوئی‌ لباس‌ مردان‌ به‌ تن‌ کند باز زن‌ است همچون‌ ابلهی‌که‌ لباس‌ حکیمان‌ به‌ بر کند چون ‌لب‌ بگشاید بسان‌ صدف ‌ تُهی‌ از گوهر رسوا می‌شود [شیخ‌ نحوی‌ که‌ تا کنون‌ محو کلام‌ زندانی‌ یک‌ بوده‌ است‌ با گفتار زندانی‌ دو حال‌ و هوای‌ دیگری‌ پیدا می‌کند و بفکر فرو می‌رود] زندانی دو: روزگاری‌ در کانون ‌مهر و محبت‌ خانواده‌ شادمان‌ می‌زیستیم پدر بازرگان‌ بود و صاحب‌ اندیشه‌ و مادر تبلور مهر و آیین‌ خویش ‌ را بردار قالی‌ نقش‌ می‌نمود هنرمندی‌ بزرگ‌ از تباری ‌بزرگتر که‌ چون‌ شویش‌ از سفر بر می‌گشت‌ با سِرشک‌ دیدگان‌ از وی استقبال‌ می‌کرد و پدر وی‌ را می‌ستود [و زندانی‌ یک‌ در هیبت‌ پدر ایستاده‌ و زندانی‌ دو در شمایل‌ مادر نشسته‌ و مشغول‌ بافتن‌ قالی‌ است‌]