کتاب آقای ایکس

«آقای ایکس» نوشته ژان فیلیپ توسن(-۱۹۷۵)، نویسنده فرانسوی برنده جایزه ادبی مدیسیس ۲۰۰۵ است.

در بخشی از کتاب می‌خوانیم:

سه سال پیش، روزی که آقای ایکس کار جدیدش را شروع کرد، یک دفتر شخصی در اختیار او قرار دادند که در طبقه‌ی شانزدهم برج لئوناردو داوینچی قرار داشت. همه چیز خوب پیش می‌رفت. اتاق بزرگ بود و در ارتفاع زیاد واقع شده بود. پنجره‌های بزرگ با شیشه‌های مایل به آبی داشت و به تمام شهر مشرف بود. میز کار نزدیک دو کمد فلزی شبیه به هم قرار گرفته بود و شش کشو داشت که یک صفحه‌ی شیشه‌ای قطور از شیشه‌ی دودی روی آن را پوشانده بود. صندلی‌ای که آقای ایکس با بی‌خیالی به آن تکیه زد، گردان بود.

روزهای بعد آقای ایکس صبح‌ها بیش‌تر وقتش را به مرتب کردن دفتر می‌گذراند. او کمدها را یکی پس از دیگری خالی کرد و محتویات کشوها را روی موکت برگرداند. بعد کم‌کم به روش خاص خود کاغذهای کهنه را جدا و روی سکوی پشت در اتاقش تلنبار کرد. پلاستیک‌ها از روزنامه‌های قدیمی و انبوه مجله‌ها پر شد. کتاب‌های کارمندان قبلی را در چند جعبه جا داد و به جای آن‌ها پرونده‌های خود را در قفسه‌ها گذاشت.

آقای ایکس کم‌کم در مکان جدید جا افتاد. از فردای آن روز یک قهوه‌ساز برقی با خود آورد که به تنها پریز زمینی اتاق در گوشه‌ی دیوار پشت جالباسی وصل کرد. گاهی وقت‌ها هم آن را روی یکی از جعبه‌های کتاب‌های قدیمی می‌گذاشت. قهوه‌ساز خیلی خوبی بود و قهوه را همیشه گرم نگه می‌داشت. آقای ایکس هر روز صبح یکی دو فنجان قهوه می‌نوشید و آن را از ارباب رجوعان خود هم دریغ نمی‌کرد.

آقای ایکس خیلی زود در متن مجموعه جای گرفت. با این‌که جدا از همکارانش کار می‌کرد، از این‌که گاه در گفتگوهای آنان در میان راهرو شرکت کند غافل نبود. در آن هنگام سرش را پایین می‌انداخت و به بحث‌های آنان درباره‌ی فلان و بهمان موضوع گوش می‌داد.