کتاب لکنت باران

کتاب لکنت باران سرودهٔ مریم محمدی است. انتشارات نسل روشن این مجموعه شعر معاصر را در قالب شعر نو روانهٔ بازار کرده است.

درباره کتاب لکنت باران

کتاب لکنت باران یک مجموعه شعر معاصر را در قالب شعر نو در بر گرفته است.

می‌دانیم که شعر فارسی عرصه‌های گوناگونی را درنوردیده است. در طول قرن‌ها هر کسی از ظن خود یار شعر شده است و بر گمان خود تعریفی از شعر به‌دست داده است. حضور شعر در همهٔ عرصه‌ها از رزم و بزم گرفته تا مدرسه و مسجد و خانقاه و دیر و مجلس وعظ، همه و همه گویای این مطلب است که شعر، بی‌محابا، زمان، مکان و جغرافیا را درنوردیده و در هفت‌اقلیم جان و جهان به دلبری پرداخته است. آمیختگی شعر با فرهنگ مردم و اندیشه‌های اجتماعی، این هنر را زبان گویای جوامع بشری ساخته است؛ بدان‌گونه که هیچ جامعه‌ای از این زبان بارز، برای انتقال اندیشه‌هایش بی‌نیاز نبوده است. گاهی شعری انقلابی به پا کرده است و گاه انقلابی، شعری پویا را سامان داده است.

شعر نو فارسی با وانهادن قالب‌های شعر کلاسیک در قرن ۱۴ هجری به‌وجود آمده است. این گونه از شعر فارسی آزادی بسیاری را در فرم و محتوا به شاعر می‌دهد. شعر نو به لحاظ محتوا و جریان‌های اصلی ادبی حاکم بر آن کاملاً با شعر کلاسیک فارسی متفاوت است و به‌لحاظ فرم و تکنیک ممکن است همانند شعر کلاسیک موزون باشد یا نباشد یا وزن آن عروضی کامل باشد یا ناقص. استفاده از قافیه نیز در شعر نو آزاد است. معمولاً شعر نو فارسی را به ۳ دستهٔ اصلی شعر نیمایی، شعر سپید و موج نو تقسیم می‌کنند و پدر شعر نوی ایران را نیما یوشیج (علی اسفندیاری) می‌دانند. احمد شاملو، فروغ فرخزاد، سهراب سپهری، هوشنگ ابتهاج (سایه)، نادر نادرپور، فریدون مشیری و محمدرضا شفیعی کدکنی بعضی از شاعران مشهور ایرانی هستند که در قالب شعر نو می‌سروده‌اند.

خواندن کتاب لکنت باران را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران شعر معاصر ایران و قالب شعر نو پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب لکنت باران

«گمان کنم که اهل کهکشان بی‌صدا و بی‌کلام بود

همان که آرزوی من

شنیدن طنین دوست دارمش، حدیث نقره‌فام بود

همان که وقت پچ‌پچ سیاهی شب و طلوع زهره و شمیم عطر رازقی

به روی بام رفتن و شمردن ستاره‌ها

دلیل هر شبش شده

شبیه برکه می‌شود پر از هزار نقش خوب

و با تلنگری غریب، هزار عکس می‌شود

صدای مات چشم او

کنار گوش‌های من ترانه می‌سراید و غمی مدام می‌خورد

میان خواب هر شبم، صداش می‌شود بلور

همان قشنگی مدام، همان صدای بی‌دوام»