کتاب تخم مرغ‌های یک مرغ خیالی

وقتی از سینمای ایران حرف می‌زنیم، دقیقاً از چه حرف می‌زنیم؟ اصلاً ما چیزی به معنای درست کلمه «سینما» داریم؟ و بر فرض صحت، این سینما واقعاً ایرانیست؟ در پاسخ به این دست سؤالات است که گاهی خودمان هم شک برمان می‌دارد که این قبری که بر سرش گریه می‌کنیم، اصلاً مرده‌ای در آن هست؟! خرداد امسال رهبری معظم انقلاب در دیدار با نمایندگان مجلس از وضعیت فرهنگ گفتند و گله‌ و نارضایتی خود را با تعبیری چون «ولنگاری فرهنگی» ابراز کردند؛ فرهنگی که شاخه‌ها و گونه‌های فراوانی دارد و سینمای ما چه بخواهد و چه نخواهد، یکی از مهم‌ترین سرفصل‌های این ولنگاری فرهنگی‌ست؛ چه در بعد ایجابی و سیاستگذاری‌اش و چه در بعد سلبی و نظارتی‌اش. پرونده‌ی پیش‌رو به همین بهانه گردآوری شده است؛ هرچند مسائل بغرنج سینمای ایران (بسته با تأکید و زاویه نگاه ما) بسیار فراتر از این پرونده و پروند‌ه‌هایی کوتاه از این دست است و به دفعات و به کرّات باید دست به این پرونده‌سازی‌ها زد! تا شاید... و فقط شاید! از آنجا که بررسی معضلات سینمای ایران بدون توجه به ریشه‌ها و معماران اولیه آن چندان راه به جایی نمی‌برد، آغازبخش این پرونده خلاصه مقاله‌ای است در باب جریان‌ مدیریتی و محتوایی سینمای ایران از ابتدا تا دوران پس از اصلاحات. بعد از آن هم مطالب پرونده در سه بخش اصلی گنجانده شده‌اند: ۱. مسائل مربوط به حوزه نظارت، ارزشیابی و کنترل محصولات و رفتارهای فرهنگی مضر؛ در قالب چهار یادداشت و مقاله. ۲. مسائل مربوط به ولنگاری سینمای ایران در حوزه محتوا و آنچه که دارد به خورد مردم می‌دهد؛ در سه یادداشت و مقاله ۳. مسائل و حواشی سینمای ایران؛ ازجمله مسائل صنفی، فسادهای مالی و اخلاقی، پوشش و روابط بازیگران و ...؛ در دو یادداشت و مقاله.