کتاب باورت کردم...

کتاب باورت کردم... نوشتهٔ عبدالرحمن حواشی است. انتشارات گیوا این کتاب را روانهٔ بازار کرده است. این اثر با هدف ایجاد حس آهنگ و آموزش شعر به کودکان ناشنوا نوشته شده است.

درباره کتاب باورت کردم...

کتاب باورت کردم... با هدف ایجاد حس آهنگ و آموزش شعر به کودکان ناشنوا نوشته شده است. زبان‌آموزی برای کودکان ناشنوا از لازم‌ترین امور آموزشی به حساب می‌آید و در این حیطه آموزش شعرخوانی و آهنگ صحیح گفتار می‌تواند کمک شایانی به این مهم بکند؛ ازاین‌رو در این پژوهش سعی شده است تا با تکیه بر روش‌های آموزشی قدیم، روش‌های جذاب‌تر و همراه با بازی برای کمک به دانش‌آموزان ناشنوا ارائه شود. گفته شده است که این کتاب جزو معدود نوشته‌هایی است که به شعر و ادبیات برای ناشنوایان پرداخته و تلاش می‌کند باتوجه‌به واقعیت‌های موجود در جامعهٔ ناشنوایی، از تجارب موجود برای رشد دانش کودکان ناشنوا استفاده کند.

این کتاب دارای ۵ فصل است. فصل اول (کلیات و مفاهیم) به موضوعاتی مانند زبان و زبان‌آموزی کودکان ناشنوا، اهمیت زبان‌آموزی و تعریف ناشنوایی پرداخته است. فصل دوم (تاریخ آموزش ناشنوایان در ایران) به دیدگاه قرآن دربارهٔ گفتن و شنیدن، انواع ناشنوایی و علل آن، پیشگیری از کم‌شنوایی، پیشینهٔ آموزش ناشنوایان، پیشروان آموزش ناشنوایان در ایران، دیدگاه و روش ذبیح بهروز، روش و نوآوری جبار باغچه‌بان، برنامه و روش آموزش و مدرسهٔ باغچه‌بان پرداخته است. فصل سوم (روش‌های آموزش ناشنوایان) درمورد شیوه‌های ارتباطی دانش‌آموزان ناشنوا، روش زبانی (شفاهی)، روش هجی‌کردن با انگشتان یا روش دستی، روش زبان اشاره، روش مختلط یا جامع یا ترکیبی، روش‌های جدیدی مانند لب‌خوانی، اختلالات زبان و گفتار و درمان اختلالات سخن گفته است. فصل چهارم (اهمیت ادبیات برای کودکان ناشنوا و ایجاد حس آهنگ گفتار و آموزش شعرخوانی)، نقش و اهمیت ادبیات، تخیل و تأثیر آن، زبان‌آموزی برای کودکان ناشنوا، تأثیر شعر و موسیقی در زبان‌آموزی، بازی همراه با شعر و آهنگ، بازی منظوم و تأثیر آن در کودکان ناشنوا، کتاب و کتاب‌خوانی و فیلم ویدئویی را تشریح کرده و نمونه‌هایی از اشعار را نیز آورده است. فصل پنجم شامل نتیجه‌گیری است.

خواندن کتاب باورت کردم... را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران مطالعه درمورد شعر و ادبیات برای ناشنوایان پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب باورت کردم...

از زمان‌های قدیم روش‌های مختلفی در تعلیم و تربیت دانش‌آموزان ناشنوا متداول بوده است. هر یک از روش‌ها مدت‌ها مورد بحث و بررسی دست‌اندرکاران تعلیم و تربیت ناشنوایان بوده و تاکنون در اتخاذ یک روش خاصّ آموزشی برای دانش‌آموزان ناشنوا اتفاق‌نظر در بین صاحب‌نظران آموزش ناشنوایان مشاهده نشده است. درحالی‌که همهٔ معلّمان را عقیده بر این است که صحبت‌کردن و لب‌خوانی دانش‌آموزان ناشنوا از اهمّیّت بسزایی برخوردار است. در این که آیا آموزش زبان اشاره و روش هجی‌کردن با دست در تحصیل زبان و رشد مهارت‌های زبانی مؤثّر است، یا مانع از آن است میان متخصّصان تعلیم و تربیت و صاحب‌نظران آموزش ناشنوایان کماکان اختلاف نظر است.