کتاب سفر در معنا

کتاب سفر در معنا اثر لیلا خزائی است که نشر بید آن را به چاپ رسانده است. این کتاب اثری در زمینهٔ روان‌شناسی و مجموعه‌ای از راهکارهای عملی برای رسیدن‌به‌خودآگاهی است.

درباره کتاب سفر در معنا

این کتاب به موضوع سفر به درون و دشواری های مسیر این راه می‌پردازد. سفری که در نهایت به رهایی روح و جسم انسان می‌انجامد. از آن جایی که روا‌ن‌درمانی پویشی فشرده و کوتاه‌مدت حدود دو دهه است که در میان روان‌شناسان کشور جایگاه خود را به دست آورده؛ میزان آشنایی سایر رشته‌ها با آن کم است. از‌این‌رو مقالات زیادی نیز در زمینهٔ تطبیقی و میان‌رشته‌ای در دست نیست؛ اما کنفرانس دکتر داوود معنوی‌پور یکی از منابعی است که به‌خوبی قابل ارجاع و استفاده است. مقالهٔ مذکور در این زمینه به لزوم وجود درمانگری مقتدر و دلسوز برای همراهی بیمار تا رسیدن به خودآگاهی در داستان امیر و مرد خفته از مثنوی‌معنوی اشاره دارد. این کتاب با‌توجه‌به کلام پروفسور حبیب دوانلو که روان‌درمانی پویشی فشرده و کوتاه‌مدت را یک سفر می‌داند؛ سفری به ناخودآگاه؛ می‌خواهد به بررسی هفت شهر عشق عطار و هفت مرحلهٔ پروتکل روان‌درمانی پویشی بپردازد.

کتاب سفر در معنا را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب به علاقه‌مندان به کتاب‌های روان‌شناسی و توسعهٔ فردی پیشنهاد می‌شود.

بخشی از کتاب سفر در معنا

«وادی چهارم:

استقنا و مقاومت در انتقال

بعد از این وادی استغنا بود

نه درد دعوی و نه معنا بود

هفت دریا یک شمر اینجا بود

هفت اخگر، یک شرر اینجا بود

گر در این دریا هزاران جان فتاد

شبنمی در بحر بی‌پایان فتاد

در این مرحله سالک چنان به راهنما متکی می‌گردد که از همه چیز و همه کس جز او بی‌نیاز می‌گردد و خود را در کوی امن و رجا مستغنی می‌بیند. عطار در این وادی، سالک را در هم می‌شکند.

با توجه به اینکه مبانی روش روان‌درمانی پویشی، احساسات حقیقی است که بیشتر وابسته به مقاومت فردی بوده و توجه دقیقی به انتقال رویدادها دارد؛ این روش دارای پتانسیل بالایی در مهار نمودن طغیان های سریع و مقاومت ناخودآگاه احساس می‌باشد. در روان‌درمانی پویشی(DISTDP)، عملکرد رفتاری ورود مستقیم و گاهی برای بیماران شکننده به شکل یک منحنی مارپیچ از لایه‌های بیرونی مقاومت در مقابل رفتارهای پر جنب و جوش تا عصبانیت لایه‌های درونی درد و رنج و در نهایت تمایل به نزدیکی احساسی دیده می‌شود.

درمانگر در این مرحله به طور مداوم با سردرگمی، اجتناب و انفعال بیمار مقابله می‌کند. این ممکن است خشم و در عین حال دفاع در برابر خشم را در انفعال به جنبش درآورد و درست در لحظه ای که بروز می‌کند، مورد توجه قرار گیرد.

مقاومت می‌تواند به مانعی بدل شود مگر آنکه درمانگر بتواند با دفاع ها به صورت فعال، تفسیر کند و به طور کامل کار کند تا به روشنگری بینجامد.

در این زمان است که افزایش قاطع انتقال و اتحاد درمانی و کاهش مقاومت اتفاق می افتد و اتحاد درمانی مستحکم‌تر می‌شود. این همان تکیه کردن به راهنما از دیدگاه عطار است.

در این وادی و مرحله است که به بیماران کمک می‌شود تا بر مهارت‌های هیجانی خود غلبه کنند. افراد با ابراز کردن جنبه‌های تیره خود در حضور دیگری(درمانگر)، بهتر می‌توانند این گونه هیجان‌ها را به صورت پدیده‌های طبیعی که لزومی ندارد در آینده این قدر شدید کنترل شوند، بپذیرند.

بیمار در این مرحله اطمینان می‌یابد که دیگر نیازی به مقاومت و دفاع نیست پس بی‌نیاز از وابستگی به این مسایل می‌شود و با استغنا به سمت بهبودی(خودآگاهی)، گام برمی‌دارد.»