دانلود و خرید کتاب نظریه‌ی بی‌کرانگی

«نظریه‌ی بی‌کرانگی» نوشته سیامک وکیلی( -۱۳۳۶)، به مفهوم زمان در گذر زمان و نوع نگرش مردمان در طول تاریخ بدان تا روزگار معاصر می‌پردازد. در بخشی از پیشگفتار کتاب می‌خوانیم: «در ادبیات باستانی و کهن «زمان»ی که ما همین امروز هم می‌شناسیم مانند صبح و ظهر و شام، امروز و دیروز، امشب و دیشب، بهار و تابستان و...، پارسال و امسال و سال دیگر، و یا کودکی و جوانی و پیری و... به‌درستی به کار برده می‌شده است. ازاین‌روی زمان در این ادبیات تنها در موردهایی ازدست‌رفته است که می‌بایستی مکان رعایت می‌شده و اما نشده است. پس پرسش اساسی این‌جا بود که اگر در این ادبیات و در این موردها این مکان است که از دست می‌رود پس چرا ما تنها ازدست‌رفتگی زمان را احساس می‌کنیم و نه ازدست‌رفتگی مکان را؟ و یا هر دو را؟ آیا این بدین معنی بود که ما هنوز هم مانند نیاکانمان مکان را نمی‌شناسیم و از دستش می‌دهیم؟ ما پس ازاین خواهیم دید که یکی از علت‌های مهم آن همین خواهد بود. نکته‌ی بسیار مهم دیگر، چنان‌که پس‌ازاین خواهیم دید، این است که هرگاه ما مکان را از دست می‌دهیم زمان هم، خودبه‌خود، از دست می‌رود. این نشان‌دهنده‌ی این است که زمان پیرو و تابعی است از مکان و نمی‌تواند خودپابه‌گوهر و مستقل از آن وجود داشته باشد، و بر این اساس زمان نمی‌تواند وجود داشته باشد و هستی‌اش تنها هم‌چون یک ویژگی- معیار اندازه‌گیری- مکان، و هم‌چنین هم‌چون یک عنصر ذهنی شایسته‌ی پذیرش است.»