کتاب دیوان اشعار قاسم نخجوانی

کتاب دیوان اشعار قاسم نخجوانی نوشتهٔ قاسم نخجوانی است. انتشارات نظری این کتاب را روانهٔ بازار کرده است. قاسم نخجوانی از شاگردان شهریار بوده است.

درباره کتاب دیوان اشعار قاسم نخجوانی

کتاب دیوان اشعار قاسم نخجوانی با پیشگفتاری از این شاعر، در مورد معنای شعر و معنای شاعر آغاز می‌شود.

قاسم نخجوانی می‌گوید که شعر مکنونات قلبی شاعر است که بنا به موقعیت و یافتن سوژه و با رعایت وظایف اولیهٔ شاعر سـروده می‌شود، زیرا شاعر، ترجمان احساسات مردم و محیط خویش است و از سوی دیگر شاعر باید معلم فلسفه و اخلاق باشد. بدین‌معنا به آنچه می‌گوید و می‌سراید ایمان و اعتقاد داشته و به آن عمل نماید. بنابراین شاعر، غیر از شناخت ادبیات و تاریخ باید از احساسات و مسائل مردم نیز آگکاه باشد؛ مسائلی مانند شناخت خدا و همهٔ موجودات، عشق، ایمان، راست‌گویی، امانت‌داری، حسن سلوک، زیبایی‌شناسی و دوری از حسادت، نفرت و خودخواهی.

نخجوانی باور دارد که لازمهٔ آشنایی و بهره‌گیری از تجربه‌های بزرگان فرهنگ و هنر، مطالعهٔ آثار پیشینیان و شکار واژه‌های زیباست که از هر یک از آنها به بهترین شکل استفاده شود. مهم‌تر آنکه شاعر هنگام سرودن شعر نباید تنها تابع احساس باشد بلکه احساسی و اندیشه را توأمـان بـه کار گیرد تا خواننده از خواندن اثر لذت برده و پیام شعر را دریابد. وی معتقد است که شعر بدون لحاظ کردن احساس و اندیشه، اثری بی‌ارزش بوده و خواننده رغبتی به آن نخواهد داشت. در نتیجه، شعرِ کامل به شعری گفته می‌شود که تمام اجزای آن به حدّ اعلا باشد و مظهر کامل شعر نیز سخنی است که روحِ شعر داشته باشد و بالاخره شعر، زبان عشق است و تا کسی عاشق نباشد، شاعر نخواهد شد.

دیوان اشعار قاسم نخجوانی، حاصل تلاش و کوشش سالیان این شاعر است.

خواندن کتاب دیوان اشعار قاسم نخجوانی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران شعر فارسی پیشنهاد می‌کنیم.

درباره قاسم نخجوانی

قاسم نخجوانی روستازاده‌ای است که ۲۲ دی ۱۳۱۱ خورشیـدی در روستایی به نام «کردامیر» به دنیا آمد. او در این روستا در خانه‌ای نسبتاً وسیع که هنوز هم باقی است، رشد و نمو کرده است. سپس روستا را ترک گفته، به تهران رفته و در وزارت گمرکات و انحصارات استخدام شـده است. ولی به واسطهٔ نداشتن کارت پایان خدمت سربازی در سال ۱۳۳۶ وارد خدمت ارتش شـده و در اسفند ماه سال ۱۳۶۷ پس از ۲۶ سال خدمت به افتخار بازنشستگی نائل شده است.

نخجوانی از نوجوانی، ذوق ادبی را در خود یافته و با آنکه راهبر و مشوقی نداشته با استفاده از دیوان حافظ، مجموعهٔ پنج‌جلدی «شهریار» را الگو قرار داده است. او منشأ بیشتر سروده‌های خود را، شعرهای شهریار دانسته، این شاعر بزرگ را عامل آشنایی خود با قواعد شعر می‌داند. قاسم نخجوانی در سال ۱۳۴۷ به شوق دیدار با «شهریار»، رهسپار شهـر تبریز شده است. او خطاب به شهریار می‌خواند:

عمری در انتظار تو بودم نیامدی / عمری دگر به عاشق چشم انتظار بخش

کس را ز سوز سینه‌ی حافظ نصیب نیست / یا رب مرا به سوز دل شهریار بخش

شاهد گرت به توسن همت امید نیست / جولانگه غزل تو به آن شهسوار بخش

شهریار، نخجوانی را تشویق و از او استقبال می‌کند.

بخش‌هایی از کتاب دیوان اشعار قاسم نخجوانی

«به یاد حضرت استاد شهریار:

ای شهریار کشور دل‌ها چه می‌کنی / ما بی تو بیخودیم تو بی ما چه می‌کنی؟

آنجا گرت شراب طهور است و حورعین / با یار بی وفای خود آرا چه می‌کنی؟

آنجا پری نشسته میان فرشتگان / با عشوه‌ها و ناز (ثریا) چه می‌کنی؟

با خواجه هم نشینی و شاخه نبات او / آنجا به زیر سایه طوبی چه می‌کنی؟

جامی به دست جامی و جامی به دست تو / با ساقیان مهوش زیبا چه می‌کنی؟

آنجا به زیر خیمهٔ خیامّ و خمّ مِی / با آن شراب سرخ طهورا چه می‌کنی؟

اینجا به تنگ آمدی از دست مردمان / آنجا ز دست مردم دنیا چه می‌کنی؟

از خاکیان گریختی ای عرش آشیان / با ساکنان عالم بالا چه می‌کنی؟

ای پَر کشیده سوی فلک، همچو شاهباز / با طایران عرش معلّا چه می‌کنی؟

حوران بساط عیش و طرب گستریده‌اند / با شور و حال و وجه مسیحا چه می‌کنی؟

آنجا که عارفان همه هستند در سماع / با رقص عاشقانه آنها چه می‌کنی؟

آنجا اگر به ناله براری سه تار خویش / مستان کنند ول وله برپا چه می کنی؟

آنان که درد عشق وطن بود دردشان / مستقبل تواند تو شیدا چه می کنی؟

نیما و تو دو مرغ بهشتی کنار هم / با شعر عاشقانه نیما چه می کنی؟

تَرک تو کرد یار و تو هم ترکِ یار خویش / ای ترکِ یار گفته تو حالا چه می‌کنی؟

روزی که ما به سوی تو پرواز می کنیم / با ما و این چکامهٔ غرّا چه می‌کنی؟

شاهد در این دیار پس از مرگ شهریار / با این دل شکستهٔ تنها چه می‌کنی؟»