کتاب روانشناسی ثروتمندان خسیس

کتاب روانشناسی ثروتمندان خسیس نوشتهٔ احمد علامه فلسفی در انتشارات فراروان‌شناسی چاپ شده است.

درباره کتاب روانشناسی ثروتمندان خسیس

طَمّع کارانی که مَزبوحانه هر چه حریص تر ، به شَهوتِ ثروت اندوزی بیشتری می پردازند ! به نسبت تَصاعدی ، مِسکین تر، خَسیس تر، بَخیل تر ، تَنگ نظر تر ،زیاده خواه تر ، آزمند تر ، فرومایه تر، پَست تر ، خوار تر ، حقیرتر ، بی ارزش تر و منفورتر می شوند!

مرد ثروتمندی به کشیشی می گوید : نمی دانم چرا مردم مرا خَسیس می پندارند و اینکه چرا منفور و منزوی واقع شده ام؟

کشیش گفت : بگذار حکایت کوتاهی از یک گاو و یک خوک برایت نقل کنم : خوک روزی به گاو گفت : مردم از طبیعت آرام و چشمان حزن انگیز تو به نیکی سخن می گویند و تصور می کنند تو خیلی بخشنده هستی. زیرا هر روز برایشان شیر و سرشیر می دهی.

اما در مورد من چی؟… من همه چیز خودم را به آنها می دهم از گوشت ران گرفته تا سینه‌ام را . حتی از موی بدن من برس کفش و ماهوت پاک کن درست می‌کنند. با وجود این کسی از من خوشش نمی‌آید. علتش چیست؟ می‌دانی جواب گاو چه بود؟

جواب گاو این بود : شاید علتّش این باشد که : هر چه من می‌دهم در زمان حیات خود می‌دهم!

کتاب روانشناسی ثروتمندان خسیس را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب به افرادی که مایل هستند دربارهٔ صفت نکوهیدهٔ خساست و آثار آن اطلاعات بیشتری کسب کنند، پیشنهاد می‌شود.

بخشی از کتاب روانشناسی ثروتمندان خسیس

ضرب المثل خساست:« روغن ریخته را نذر امامزاده کرده »

این ضرب المثل در مورد خسیسی و گدا صفتی بعضی پولداران گفته می شود .

روزی روزگاری یک آدم مالدار و ثروتمند که از همه رقم ملک و اموال داشت ولی خسیس و گداصفت بود ، در یک آبادی زندگی می کرد .

دیگر اهالی این آبادی ، با اینکه وضع مالی خوبی نداشتند ، در کارهای خیر ، مانند ساختن مسجد امامزاده و غیره شرکت می کردند و هر کدام مبالغی خرج می کردند و یکدفعه تمامی اهالی برای تعمیرات بنای یک امامزاده پیش قدم شدند . پول اهالی برای ادامه تعمیرات بنای امامزاده به نصف رسیده بود . اما چون قدرت مالی آنها کفاف نمی داد نتوانستند کار را به اتمام برسانند .

متوّلیِ امامزاده به سراغ شخص پولداری رفت و تقاضای کمک کرد. او قول داد که باشد همین روزها سهمیه خودم را می پردازم ، متّولی هم خوشحال و خندان رفت ، بنّا و عمله ای پیدا کرد و این مژده را هم به اهل محل داد . مردم می گفتند : خدا کند تعمیرات ساختمان این امامزاده انجام شود و نیمه کاره نماند . بعضی ها می گفتند : اگر بدهد درست و حسابی می دهد ، هم ساختمان امامزاده درست می شود و هم یک تعمیری از حمام آبادی می شود خلاصه ، هر کس درباره او حرفی می زد . در یکی از روزها که متّولی و بنّا و کارگران امامزاده به انتظار ایستاده بودند ( مردَک خسیس چند تا از قاطرهایش را پوست و روغن بار کرده بود که به تجارت و مسافرت برود . ) اتفاقاً گذارش از مقابل امامزاده بود . ناگهان یکی از قاطرهایش به سوراخ موشی رفت و به زمین خورد و یکی از پوستهای روغن پاره شد .

آن مرد فوراً زرنگی کرد . پوست را جمع کرد ولی کمی روغن آن به زمین ریخت پیش خودش گفت : این روغن حیف است اینجا بماند.

این طرف و آن طرف را نگاه کرد و متّولی امامزاده را دید و آنها را صدا کرد .

متولی بیچاره به کارگرها گفت : دست به کار شوید که ارباب پول آورده و دوان دوان پیش ارباب آمده و سلامی کرد و گفت : خدا عزّ و عزّت ارباب را زیاد کند گفتم : بناها دست بکار شوند . مرد خسیس با خونسردی گفت : ببین آنجا قاطرم به زمین خورده و یکی از پوستهای روغن پاره شده است و مقداری روغن ریخته ، برو آنها را جمع کن و خرج امامزاده کن .

این هم سهمیه من برای امامزاده ! متّولی نگاه کرد و دید خاک فقط کمی چَرب شده است بدون اینکه جوابی بدهد پشیمان و ناراحت برگشت و بقیّه پرسیدند : پس پول چطور شد ؟ متوّلی گفت : ای بابا وِل کنید ، بس که دویدم ، پدرم را درآورد . یارو روغن ریخته را نذر امامزاده کرده .