کتاب حال به همزن اما واقعی؛ دورهمی مومیایی ها

کتاب الکترونیکی «حال به همزن اما واقعی؛ دورهمی مومیایی ها» نوشتهٔ کری لوگان هولیهان با ترجمهٔ مهتا مقصودی در انتشارات پرتقال چاپ شده است. این کتاب همهٔ آنچه که می‌خواهید دربارهٔ مومیایی‌ها، دلایل مومیایی کردن و تاریخچهٔ آن بدانید را در اختیارتان قرار می‌دهد. ممکن است کتاب حاوی تصاویر ناخوشایندی از اجساد مومیایی‌شده باشد اما این تصاویر برای درک بهتر توضیحاتی که ارائه می‌شود لازم و کمک‌کننده است.

درباره کتاب حال به همزن اما واقعی؛ دورهمی مومیایی ها

دقیقاً وقتی که فکر می‌کنید همه‌چیز را درباره‌ٔ مومیایی‌ها می‌دانید، اطلاعات جدید افشا می‌شوند؛ اسرار مومیایی‌ها که از مومیایی‌های شناخته‌شده‌ٔ مصری فراتر می‌رود و رازهای جسدهای مومیایی‌شده در سرتاسر جهان را فاش می‌کند.

تکنولوژی‌های جدید از اطلاعات تازه‌ای درباره‌ٔ مومیایی‌های محبوب قدیمی پرده برداشته‌اند؛ مثل اوتسی، مرد یخی، که در کوهستان آلپ کشف شد. اکتشافات جدید هم مومیایی‌هایی را از دل خاک بیرون کشیده‌ا‌ند که قبل از این به‌ندرت درموردشان صحبت می‌شد. ازجمله‌ٔ آن‌ها می‌توان به کشف اولین نمونه‌ٔ کاهن جنگجوی زن موچه در پرو، جسدهای مردابی که در باتلاق‌های ایرلند سالم ماندند و جسد یک راهب بودایی که در داخل یک مجسمه پنهان شده بود و بسیاری موارد دیگر اشاره کرد.

این کتاب شامل رمز و رازها، واقعیت‌ها و اکتشافات عجیب و واقعی درباره‌ٔ مومیایی‌هاست. 

کتاب حال به همزن اما واقعی؛ دورهمی مومیایی ها را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب به نوجوانان و همچنین بزرگسالانی که مایل هستند دربارهٔ مومیایی‌ها اطلاعات بیشتری کسب کنند، پیشنهاد می‌شود.

بخشی از کتاب حال به همزن اما واقعی؛ دورهمی مومیایی ها

بیشتر مومیایی‌ها با اشیایی که برای زندگی پس از مرگ به کارشان می‌آمد دفن شده بودند. مرد چِرچِنی یا یور دیوید با یک کاسهٔ کوچک از خاک اُخرا و دو قاشق سفالی خاک شده بود، برای آنکه بتواند نقاشی صورتش را تجدید کند. نوزاد آبی هم که شیشه‌شیر گوسفندی‌اش را داشت. زیباروی لولان با یک شانه دفن شده بود؛ شاید برای اینکه بتواند به شپش‌هایش رسیدگی کند؛ اما احتمال بیشتری دارد که زیباروی لولان از شانه به‌عنوان ابزار بافندگی استفاده می‌کرده و وقتی که چیزی می‌بافته، با آن رشته‌های پشمی را محکم به هم می‌پیچیده. به همین شکل مومیایی‌ها آنجا بودند. این مردگانی که شبیه زنده‌ها بودند، با تمام علامت‌هایی که نشان می‌داد مهاجران اروپایی هستند، توی یک بیابان بی‌آب‌وعلف در آسیای مرکزی کشف شده بودند؛ مومیایی‌هایی که توی یک موزهٔ چینی قرار داشتند و احتمالاً جایی در اروپای غربی مرده بودند که مردمش قدبلند و بور بودند و فک پایینی‌شان خیلی فرورفته بود؛ برخلاف چینی‌ها که قدشان کوتاه‌تر بود، بینی‌های کوچک‌تر و پهن‌تری داشتند، فکشان کمتر فرورفته بود و موهایشان تیره بود. آن‌ها هزاران کیلومتر دورتر از جایی که خانه‌شان بود دفن شده بودند. چرا مومیایی‌ها آنجا بودند؟

پروفسور مِئر این سؤال را توی ذهنش نگه داشت و دوباره به مطالعهٔ نوشته‌های باستانی چینی‌ها پرداخت. اما سال ۱۹۹۱، وقتی مِئر خبر پیدا کردن یک مومیایی یخی توی کوهستان آلپ را خواند، مسیرش را تغییر داد. گفت: «همان بعدازظهر، تبدیل به یک باستان‌شناس شدم.» او تصمیم گرفته بود مومیایی‌ها را موشکافانه بررسی کند: یور دیوید، آن زن که احتمالاً همسرش بود، نوزاد، زیباروی لولان، مومیایی‌های دیگری که توی موزه پنهان مانده بودند و در مراحل مختلفِ پوسیدگی بودند یا آن‌هایی که هنوز توی گورهای بیابانی‌شان مدفون بودند.

ابتدا، مِئر باید مجوز بررسی مومیایی‌ها را می‌گرفت، انگار این مومیایی‌ها رازی داشتند. درست است که این مردگانِ ظاهراً قفقازی توی موزه نگهداری می‌شدند، اما پشت یک پرده پنهانشان کرده بودند.

انگار کسی گفته بود: «به آن مرد پشت پرده توجه نکنید.»

دولت چین دیوار بزرگی از پنهان‌کاری برافراشته بود؛ احتمالاً به‌خاطر اینکه پیدا کردن مومیایی‌های اروپایی توی خاک چینی‌ها مایهٔ ننگ بود. تاریخ چین باستان هزاران‌ساله است و رهبران چین ادعا می‌کردند که در طول این تاریخ، این تمدن بزرگ و باشکوه در انزوا و تنهایی محض و بدون دخالت هیچ شخص دیگری پا گرفته است.