کتاب هشت میلیارد تنهایی

کتاب هشت میلیارد تنهایی نوشته نگار نکاحی است. این کتاب به مفهوم تنهایی در دنیای امروز پرداخته است.

درباره کتاب هشت میلیارد تنهایی

نوشته ای که در دست شماست نه در گروه رمان قرار می گیرد و نه نوشته های معمول دیگری که تا به امروز خوانده اید، واگویه های یک انسان معمولی است که درگیر زندگی است. این کتاب داستان احساسات متفاوتی است که نویسنده در زندگی تجربه کرده است. 

شما در این کتاب  در سفر تغییرات نگرش این فرد همراه می‌شوید و با او مرحله به مرحله تغییر می‌کنید. نویسنده در مقدمه می‌گوید انسان تاثیرپذیری است و زندگی او را تغییر داده است. این کتاب داستان تغییرات او است.

خواندن کتاب هشت میلیارد تنهایی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به دل‌نوشته پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب هشت میلیارد تنهایی

متاسفانه نتوانستم کاری که شروع کرده بودم را به پایان برسانم، این شرایط لعنتی فعلی تمام سلامت روانم را از من گرفته است، بی کاری و بی انگیزگی و افسردگی و اضطراب بلاهای خانمان سوز روزگار فعلی ست که در قرنطینهٔ قرن بیستو یک بدتر هم شده... نمی دانم باید چه کرد اما همین روز ها خواهم فهمید، چقدر این جملهٔ آخرم خوب است، همین روزها خواهم فهمید... چون نه فهمیدن را مقید به زمان دقیقی می کند و نه روزنهٔ امید را از من می گیرد.

تمام دیروز صحنهٔ اسلحه ای در دهانم، به دستان خودم آمادهٔ شلیک را تصور می کردم و دلم برای مردن پر می کشید. این ها به دلیل فشار های بی نهایت بود که از گسترهٔ توانم کاملاً خارج است، برای پایان دادن به زندگی موجودی که مرا تصرف کرده است تنها یک راه به ذهنم می رسید، آن هم مردن بود. شب ها تا صبح بیداری و صبح ها ناتوانی در خوابیدن، و این بی میلی وحشتناک برای انجام کارها... می خواهم اعتراف کنم من کم آورده ام و ارتباطم را با دنیای پیرامونم کاملاً قطع کرده فرار از آدم ها برایم مانند بازی ای است که از آن هیچ لذتی نمیبرم. چند ماهی است که دارم به منطقی ترین شکل ممکن زندگی می کنم، نمی دانم چیزی هست که بابتش از خودم تقدیر کنم؟ شاید باشد، من در برابر خیلی از عادت هایم ماه هاست ایستاده ام. شاید اگر قرص های آرام بخشم نبود به جنون می رسیدم. من شروع به شخم زدن کرده ام و فهمیده ام خیلی چیزها در درونم درست نیست، صدایی از اعماق فریاد میزند مگر همه چیز باید درست باشد؟ و همان صدا می گوید این چیزها زندگی ات را دارد به نابودی می کشاند، این چیزها یعنی دانستن یعنی فهمیدن، یعنی مانند کبک سرت را زیر برف نکردن.

اما من کم آورده ام. نمی توانم زندگی ام را آنطور که می خواهم پیش ببرم و شاید فاصلهٔ بین خواستن و توانستن برای من به قدر مردن و زنده شدن باشد. چیزهایی که می بینم و می فهمم بیشتر مواقع مرا آزار می دهد. این که شاهد بی عدالتی ها، محرومیت ها، ظلم و فسادی تا این حد در دنیا باشم مرا آزار می دهد، نمی خواهم نوشته هایم را به مسائل سیاسی آغشته کنم و حرف های آرمانی بزنم اما به هر کجا نگاه می کنم همین چیز ها را می بینم، آدم باید چه چیزی باشد که وضعیت آدم های دیگر برایش بی اهمیت باشد؟ ای کاش می دانستم این جای خالی " چه چیزی" را با چه کلمه ای پر کنم.