نظرات کاربران درباره کتاب سه روز و یک عمر

سوالی که در طول خواندن کتاب ذهن خواننده را درگیر می‌کند این است: چگونه در دوازده سالگی می‌شود آدم‌کش شد؟! آنتوان دوازده ساله بر اثر حادثه‌ای پسر بچه‌ی همسایه را به قتل می‌رساند و این اتفاق زندگی آنتوان و اطرافیانش را تحت‌ تاثیر قرار می‌دهد. "سه روز و یک عمر" اثری جنایی روانشناختی است که ما در طول خواندن کتاب با حالات درونی آنتوان همراه هستیم. کتاب با یک واقعه‌ی تکان دهنده شروع می‌شود،قتل یک پسر شش ساله توسط کودک دیگر که شروعی بسیار عالی برای یک کتاب جنایی محسوب می‌شود. "پی‌یر لومتر" دو سوم اولیه کتاب را به روزهای پس از واقعه اختصاص داده است که اگر از آن دسته مخاطبینی باشید که بُعد بالای روانشناختی در کتاب برایتان اذیت‌کننده نیست،قابل قبول است ولی در غیر این‌صورت احتمالا از حوصله‌تان خارج است .یک سوم پایانی کتاب به سال‌های بزرگسالی آنتوان اشاره دارد. از نکات برجسته‌ی کتاب می‌توان به پایان بی‌نظیر آن اشاره کرد. اگر کتاب را مستقل در نظر بگیریم کتاب بسیار خوبی است اما به علت تبلیغات نادرستی که از کتاب شد این کتاب را با جنایت و مکافات مقایسه کرده‌اند و اینطور به نظر می‌رسد که در قبال این مقایسه کتاب ضربه‌ی سختی خورده،پس یادتان باشد بدون هیچ پیش‌زمینه‌ای شروع به خواندنش کنید. اگر از طرفداران این ژانر هستید،کتاب "سه روز و یک عمر" به ترجمه‌ی "پرویز شهدی" از نشر "مجید"می‌تواند مورد پسندتان قرار بگیرد.

متاسفانه ترجمه اصلا خوب نبود.

داستان زیبایی بود به نظرم ترجمه روانی نداشت

نمی‌دونم ایراد از ترجمه بود یا خود نویسنده این‌طور نوشته بود؛ متن کتاب، مخصوصاً اوایلش، مثل گزارش‌نویسی بود. در هر صورت، ترجمه، روان و جالب نبود. همین‌طور سانسور زیادی داشت و حتی متأسفانه مترجم خلاقیتی برای در لفافه بیان کردن موردهای سانسوری رو نداشتن. نویسنده در بیان احساسات یک پسربچه‌ی نوجوان، خوب وارد عمل شده بود. کامل به جزئیاتی که مخاطب باید می‌دونست، پرداخته شده بود، اما حس می‌کنم توصیف اون سه روز اول، خیلی‌خیلی طولانی بود. به نظرم جا داشت که کمتر بشه. شخصیت‌های داستان زیاد بودند. بردن نام بعضی‌هاشون، جز گیج کردن مخاطب فایده‌ی دیگه‌ای نداشت. ضمن اینکه در قرن حاضر و در این عصر، اصل بر اینه که تعداد شخصیت‌های قصه، کمتر باشه بهتره، اما نویسنده راه گذشتگان رو پیش گرفتن! شروع داستان رو دوست نداشتم. گیج‌کننده و پر از شخصیت. نویسنده می‌تونست حداقل بعضی شخصیت‌ها رو به موقعش بهمون معرفی کنه، نه اینکه یه بیوگرافی از هر کدوم همون اول داستان تحویلمون بده. پایان کتاب، سؤال‌هایی رو که توی ذهنم شکل گرفته بود، به راحتی پاسخ داد.