نظرات کاربران درباره کتاب من، شماره سه

نوشتن از یک دیوانه عجیب سخته پس باید طوری نوشت که بتونی درکش کنی همونطور دیوانه‌وار، جسور، رویاپرداز و ... که عطارزاده این نوع نوشتن رو خوب بلده... اگر علاقه به داستان‌های عجیب و دیوونه‌کننده دارید خیلی پیشنهاد میشه! اما بگم که خیلی سخته! تجسمش، فهمیدنش و ادامه‌دادنش

کتابی بسیار زیبا و خاص واقعا از خوندنش شگفت زده شدم خیلی دوست دارم نویسنده این کارو از نردیک ببینم اخه چجوری یه تیمارستان را به این قشنگی توصیف کردی!!

سطح ادبیات کتاب واقعا بارها تغییر حالت میدهد من خودم به شخصه بعد از دو بار خواندن کتاب توانستم موقعیت هارو بازسازی کنم با این حال بازم اخر متن به اول متن رجوع باید بکنید تا بهتر وقایع تصمیم گیرنده شماره سه مشخص بشه براتون

درخشان بود. دیوانه وار. رک. مشکل اما جذاب

کتاب داستانی و در عین حال از جهتی که با هر جمله مخاطبو به تفکر وا میداره شاید کمی سنگینه. فکر میکنم داخل این کتاب خانم‌ عطارزاده از سبک روایت سمفونی مردگان تا قسمتی بهره بردن. سرشار از تفکرات عجیب یه بیمار که گاهی خیلی عمیق و گاهی خیلی متعلق به دنیای کودکانه‌ست. وقتی تمومش کنی تازه خیلی از چیزایی که از اول کتاب متوجهشون نشده بودی رو درک میکنی. درکل کتاب خوبی بود لذت بردم.

روند کتاب کند است تصویر پردازی در این داستان عالیست قلم نویسنده مثل کتاب قبل قوی و گیراست داستان بیمارگونه است و شمارا با جوانی لال در تیمارستان همراه می‌کند. فضای تاریک افکار جنون آمیز کمی بی پرده. کاملا سلیقه ایست ولی برای من کمی آزار دهنده بود.

از اون کتابهایی هستش که خوندنش خیلی سخت جلو میره.

من تا به حال کتابی از این نویسنده نخوانده بودم و بعد از خواندن این کتاب میتونم بگم که شیفته‌ی قلمش شدم.‌ چقدر داستان این کتاب زیبا، سنگین، دردناک و شاید میتونم بگم آشنا بود. آشنا از این جهت که شاید درگیری های ذهنی شخصیت های کتاب رو تا حدودی، حالا با شکل و شمایلی متفاوت، اکثر ماها تجربه کردیم. کتاب کم حجمی بود ولی چند روز طول کشید تا تمومش کنم چون حجم مطالبی که بیان میشد زیاد و قابل تأمل بود و ذهنم نیاز به فکر کردن و استراحت داشت...

برخلاف اثر قبلی نویسنده، یعنی راهنمای مردن با گیاهان دارویی که از صفحه صفحه‌ش لذت بردم، این کتابشونو اصلا دوست نداشتم. جون می‌کندم که نصفه رهاش نکنم. ولی واقعا خوندنش برام عذاب‌آور بود و بالاخره نتونستم تمومش کنم. کلا هذیون‌های بی سر و ته یه بیمار بود و هیچ معنایی نداشت از نظر من.

نثر عطیه عطارزاده شاعرانه، عجیب و زیباست! با اینکه معمولا داستان غمگین و سختی را بیان می کند اما انقدر در به کار بردن کلمات و استعاره ها توانمند است که ماجرا مثل خواندن کتاب شعر می ماند! می تونم تصور کنم که مخاطب عام از این سبک نوشته های پرچالش خوششون نمیاد اما به هرکسی که طرفدار متن های سخت تر،حرفه ای و عمق دار است پیشنهادش می کنم.