نظرات کاربران درباره کتاب جاودانگی

بنظرم رمان خواندنی بود. اگر داستان های ادبی رو به خاطر سبک یا شیوه بیان ادبی تعقیب می کنید خواندن اثار کوندرا شنیدنی میتونه باشه. ولی اگر از خط و سیر داستانی انتظار هیجان و انبوه عوامل و بازیگران مکمل انتظار دارید, بنظر این دست آثار مینیمالیستی و فردی تر هستن پس ممکنه انتظارتون برآورد نشه, چون برای خیلیا شروع و مخصوصا آخر قصه مهم ترین دلیل کشش به سمت تعقیب داستان و رمان به شمار میاد.

ترجمه جناب کاظمی بسیار ضعیف است،

خوندن این کتاب سخته و نیاز به تمرکز و تفکر زیاد داره. فهمِ منظورِ نویسنده کار ساده ای نیست. من سعی کردم مقاله های جانبی راجع به این کتاب بخونم تا ابعاد مختلفش رو بهتر متوجه بشم. از طرفی احساس میکنم مترجم اطلاعات کافی راجع به فلسفه نداشت. شاید هم سانسور ها کار مترجم رو سخت کرده کوندرا جزو نویسندگان پست مدرن هست، به این مفهوم که فقط داستان رو مثلا از منظر سوم شخص تعریف نمیکنه، بلکه یه جاهایی داستان رو متوقف میکنه، خودش وارد میشه و بعضی مفاهیم، موضوعات و یا حتی شخصیت های داستان رو می پَروَرونه. کوندرا میگه جاودانگی ترسِ انسان ها از بَد دیده شدن هست. مثلا مردی به این فکر کنه که بعد از مرگش وقتی تو تابوت قرار دادنش، چه کراواتی زده باشه. این طرز نگاه به جاودانگی، آزاد و غریزی زندگی کردن رو از فرد میگیره. فرد دیگه برای خودش زندگی نمیکنه. زندگیش اصالت نداره. رفتارش اصالت نداره. حتی محبت کردنش به دیگران هم اصالت نداره. چرا. چون فقط داره تلاش میکنه تصویر درستی از خودش به جا بذاره. در واقعا حتی محبت کردنش هم یک نوع فیلم بازی کردن هست. همه دیدیم که رو آثار تاریخی مردم یه چیزایی می‌نویسن. مردم عادت دارن اینجور جاها خاطره مینویسن رو دیوار. این پدیده تمایل انسان ها به جاودانگی رو نشون میده. کوندرا در جایی از کتاب به این نکته اشاره میکنه که انسان ها در تمام طول زندگیِ خودشون به جاودانگی فکر نمیکنن، همینطور که در تمام طول زندگی به مرگ فکر نمیکنن. یعنی میل به جاودانگی و فکر کردن به جاودانگی از تولد تا مرگ همراه ما نیست. بلکه این فکر کردن به جاودانگی در برهه های محدود و مشخصی از زندگی به سراغ ما میاد. تو اون برهه ها تلاش می‌کنیم چیزی از خود باقی بذاریم یا به عبارت دیگه جاودانه بشیم و از مرگ و نیستی فرار کنیم. بعضی ها تلاش میکنن معروف بشن، بعضی تلاش میکنن کتاب بنویسن. خلاصه سعی میکنن چیزی از خود باقی بذارن. کوندرا میگه بعضی ها( نه همه ی انسان ها) در این برهه ها برده ی جاودانگی میشن و اصالت زندگی خودشون رو از دست میدن. از طرف دیگه انسان هایی هستند که به قدری از علم و دانش و حکمت لبریز میشن که دیگه به جاودانگی فکر نمیکنن. یعنی به سطحی فراتر از میل به جاودانگی میرسن و جالب اینکه این انسان های بزرگوار جاودانه میشن

بخش‌هایی از کتاب بسیار جذاب بود من با یه ترجمه دیگه خوندم اولین اثری بود که از میلان کوندرا مطالعه کردم.نویسنده تواناییه و اینکه باید این کتاب رو با تمرکز زیاد بخونید.

کتاب بی نظیریه. من با ترجمه دیگری خوانده ام.

من کتاب بار هستی نویسنده رو بیشتر دوست داشتم، تا اواخر کتاب نظرم پنج ستاره بود ولی صد صفحه آخر کتاب برای من جذابیتی نداشت و خسته کننده شد یه جای مشخصی داستان تموم میشد بنظرم بهتر بود. ترجمه خوب بود.

نوع روایت بسیار حوصله سر بر و خسته کننده است