نظرات کاربران درباره کتاب تسوکورو تازاکی بی‌رنگ و سال‌های زیارتش

پنج دوست خیلی نزدیک و صمیمی در دوران دبیرستان که شامل دو دختر و سه پسر هستند. پنج دوستی که انتهای اسم چهارتاشون اسم یه رنگه و تسوکورو تنها کسیه که از این قاعده مستثناست. سال ها بعد و زمانی که تسوکورو توی توکیو دانشجو هستش، خیلی ناگهانی، چهار دوست دیگه با اون قطع رابطه می کنن و هرگز دلیلی براش ارائه نمیدن. و حالا بعد از 16 سال، تسوکورو تلاش می کنه تا بفهمه علت طرد شدنش از گروه چی بوده.. یک سال پیش این کتابو خریدم و بالاخره بعد از یکسال نوبت به خوندنش رسید. خب طبق معمول قلم جذاب هاروکی موراکامی غیر قابل انکاره.. اما راستش اوایل کتاب یه مقداری کند و خسته کننده پیش می رفت. از طرف دیگه توی کتاب یه چیزایی مطرح شد که من مدام منتظر بودم یه ارتباطی با بقیه قسمت های کتاب پیدا کنه و دلیل مرموز بودن همه چیز مشخص بشه که متاسفانه این اتفاق نیفتاد. هیچ چیزی درمورد علت غیبت ناگهانی هایدا یا مثلا اون ملاقات مرموز پدرش گفته نشد. طبق اون تصور همیشگیم از موراکامی، انتظار داشتم که در اخر همه ی مسائل با هم یه ارتباطی پیدا کنن ولی بنظرم همه چیز خیلی ساده تموم شد. در کل بنظرم کتاب خوبی بود ولی شاید نه در حد انتظاری که از آخرین اثر موراکامی داشتم..

کتاب خوبی بود. ضمنا ترجمه خیلی خوبی داشت. حس گیجی و گنگی به من می داد.سوال های بی جواب که تا آخر داستان بی جواب موندن.ابهام ها و دودلی ها، ترس ها و فاصله ها، توهمات و رویاها، شکاف ها و مرزهاو... مثل زندگی واقعی همه ما آدم های معمولی و به قول نویسنده بی رنگ. غمِ دوره هایی از زندگی ناکامی ها و .... مطمئنم تا مدت ها خاطره این کتاب و تسوکورو رو با خودم مرور خواهم کرد.همین تاثیرگذاری کتاب رو نشون میده

کتابی جذاب بود، یکی از کارهای خوب هاروکی موراکامی! درونمایه ی داستان درباره ی احساس تنهایی و سرگشتگی انسان در دنیای امروز است و موراکامی مانند بسیاری دیگر از آثارش به بهترین شکل از موسیقی برای خلق فضا و در گیر کردن خواننده بهره برده است. انتخاب مکان ها و توصیف هایی که برای انتقال این پیام به کار گرفته هم هوشمندانه است، مثل آنجا که صحنه ای از رفت و آمد مسافران قطار را پیش چشم می آورد: «... مسافران با چهره هایی عبوس و گرفته به پایین خیره شده بودند؛ بیشتر شبیه ماهی هایی بی جان بودند که توی قوطی کنسرو چپانده شده اند، تا شبیه آدم.» اما بهتر از همه ی این ها کاربرد نمادین رنگ هاست. مرا به یاد فیلم Mr.Nobody انداخت، اما به نظرم موراکامی پا را فراتر گذاشته و از خالق این فیلم پیشی گرفته. موراکامی خود را فقط محدود به معنای نمادین رنگ ها نکرده و انگار از خواننده می خواهد که خود را به چالش بکشد و فقط از روی ظاهر و معناهای پیشین قضاوت نکند و در جستجوی معنایی تازه ورای همه پیشداوری ها باشد. گذشته از این ها رنگ ها نشانی از نشاط و شادی گمشده در زندگی امروز هم هستند؛ رنگ هایی که تسوکورو تازاکی در جستجوی آنها هم راهی سفری بیرونی می شود و هم درونی. و البته خواننده را هم با خودش به این سفر میبرد و کاری میکند که تا مدت ها بعد از تمام شدن کتاب هم ذهنت درگیرش باشد و از یک گیجی تلخ و شیرین لذت ببری. قرار گرفتن همه این چیزها در کنار هم، خواندن این کتاب را لذتبخش می کند.

موراکامی در این رمان در حین ساده نویسی اثری بسیار جذاب خلق کرد "تسوکورو" شخصیت اصلی رمان در میان اطرافیان و دوستان رنگیش، حسِ آدمی بی رنگ ساده و درون گرا را داشت حسی که من کاملا درک میکنم موضوع رمان مرگ و تنهایی و البته اشاره به قطعه پیانوی "سال های زیارت" از نوازنده مجارستانی است.

داستان در مورد پسری که از گروه دبیرستانش طرد میشه و سالها بعد توسط دوست دخترش تحریک میشه که دنبال علت بگرده.. موراکامی در ضمن داستان نکات فلسفی رو هم وارد میکنه، داستان میشه گفت ساده اس، کلمات قلمبه سلمبه توش نیست. فقط اینکه آخرش همونی شد که من فکر میکنم؟؟ و اینکه وجود هایدا این وسط چی بود؟ چرا رفت؟ ابهام داستان اینجا بود!

بدون شک کتابی هست که خوندنش از نخوندنش بهتره. اما ممکنه پایان باز کتاب عصبیتون کنه.

با پیشنهاد مجله چوک نسخه چاپیشو خوندن البته قبل از اون کمی ترجمه های مختلفو سبک سنگین کردم ک زیاد فرقی نداشتند باهم ولی خب ترجمه خانوم زال زر بیشتر به دلم نشست. دوستش داشتم

عااااالی ، ترجمه محشر ، عاشق داستانای ژاپنی ام خیلی جالب و جدیدن

کتاب خیلی سنگین در عین حال دوست داشتنی بود کتاب رو در حدود یک ماه خوندمش و بعد از هر بار خوندن مدام تصویر سازی میکردم قلم نویسنده عالی بوده چه در شرح مناظر و وقایع چه در کنار هم چیدن زمان ها و تسلط بر موضوع و توضیح حالات روحی افراد داستان

بهترین ترجمه‌ی کتابه و از ترجمه‌ی نشر چشمه روان‌تره. واقعا نمیدونم چرا هرگز تجدید چاپ نشده. هیهات، هیهات

داستان در مورد مواجه شدن با احساسات سرکوب شده است، اصل داستان روان و قابل فهم است هر چند که برخی از داستان‌های فرعی کمی گنگ هستند، از این کتاب چند ترجمه متفاوت هست که فکر می‌کنم معروفترین ترجمه از امیرمهدی حقیقت از نشر چشمه هست، اما من ترجمه مارال زال‌زر رو ترجیح دادم.

ترجمه کتاب خیلی خوب بود وفک کنم خود کتابم که دیگه نیازی به تعریف نداشته باشه

بهترین ترجمه از کتاب هستش و به راحتی در کنار نسخه انگلیسی میشه خوندش

. یه نکته خیلی مهم داشت راجب پوشوندن و انکار کردن مشکل حل نشده ،چ و این در کلیت داستان پخش شده ، به شکلی که داستان فقط به همین یه موضوع به صورت کلی بدون در نظر گیری جزییات مفید ، میپردازه .

عالی بود کتابیه که تا چند روز بعد تموم کردنش فکرت درگیرشه

ترجمه عالی بود. سانسور ها طوری بود که منظور رو میرسوند. اما یه سری ماجرا ها مطرح شدن که من مطمئن بودم تا اخر کتاب بالاخره رازشون کشف میشه. مثل گم شدن ناگهانی هایدا و داستان پدر هایدا. ولی انگار خیلی چیزا باری به هر جهت مطرح شدن