نظرات کاربران درباره کتاب دستگاه گوارش

به نظر من بهترین اثر داستانی از نویسندگان تازه کار نشر چشمه س. داستان خیلی سریع پیش میره و خنده به لبتون میاره با طنز ملایمی که داره

بعد از خوندن این کتاب چندتا سوال برام پیش اومد. اول اینکه چرا این داستان نوشته شده؟ دوم اینکه چرا وقتی نوشته شده فکر کرده که باید یکی دیگه هم بخونتش؟ و بعد چرا فکر کرده باید چاپ و منتشر بشه؟ و دست آخر اینکه چرا کسی باید پول بده و بخره؟ من حداقل دلم نمیسوزه که پول اضافه ای ندادم و تو بینهایت خوندمش. به همه توصیه میکنم گول تنها خوبی این کتاب رو که کوتاه بودنشه نخورن. نمی‌دونم چیز دیگه ای هم از خانم نوروزی بخونم یا نه. فعلا که نخواهم خواند

کتاب یک رمان کوتاه هستش که شخصیت اصلی آن پسری است داستان از زبان او روایت می شود و تصورات خود و برداشت های خود را راجع به دیگران را از منظر خود روایت میکند در کل بدک نبود

از اون دست کتاب‌ها که وقتی تموم می‌شه با خودت می‌گی خب که چی؟ این الان داستان بود مثلا؟

در یک کلمه بی در و پیکر! متأسفانه بدترین کتابی که خواندم!!!! یک ستاره فقط بابت لبخندهای گهگداری که به لبم آورد. اگر تعداد صفحات، کم نبودند، عمراً تمامش می‌کردم..

یک پدر و پسری جذاب با لحن کمدی؛ فرزندی که برای عمل پیوند مدفوع پدرش به خارج از کشور سفر می کند حکایتی را شکل می دهد که دیدگاه جالبی از بیگانه بودن در آن کشور ارائه می کند

خیلی عالی بود اونایی که نظر منفی دادن انتظارشون از داستان یه چیزی تو مایه های حکایت های آموزنده گلستان یا کلیله و دمنه است

داستان رو دوست داشتم خیلی ساده و پُر معنا و با طنز جذابی به لحظات سرد و تکراری زندگی میپردازه ، نگاه نویسنده به معضلات اخلاقی و فرهنگی ایرانیها رو میپسندم و کتاب زمین نرم آیین نوروزی رو پیشنهاد میکنم 🙏🌿

قصه‌ی ویژه و خاصی نداشت. پایان خوبی هم نداشت اما؛ از سادگی و نمکش خوشم اومد. قصه‌ی روونی بود. باهاش هم خندیدم. :))) از همه مهم‌تر فهمیدم ما عمل «پیوند مدفوع» هم داریم!!

برای اینکه یک عصر طولانی را بگذرانید، کتاب خوبیه. به نظرم نثر نویسنده خوبه و در کتابهای بعدی اش پخته تر میشه

اگر دنبال تعلیق زیاد و اتفاق مهیج و پایان‌بندی هالیوودی یا جملات فلسفی و حکیمانه هستید... این کتاب برای شما نیست! کتاب برشی از زندگی یه آدم تنها رو که از آدما خوشش نمیاد روایت کرده. روایتش خیلی شیرین و بامزه است. زیر متن و درونمایه شاید هم «تنهایی» باشه هم «پوچی زندگی». برداشت خودتون مهمه. می‌تونید همراه بشید و با دوتا شخصیت جالب، یک پدر و پسر، آشنا بشید. من چون خودم پیرنگ روشنگر دوست دارم به نظرم خوب بود؛ ولی می‌فهمم مخاطبی که پیرنگ بسته دوست داره از این کتاب خوشش نمیاد و ممکنه تهش به قول بعضی‌ها بپرسه «که چی؟».

داستان هیچ نقطه ی اوجی نداشت و بدترین چیز راجبش، پایان داستان بود. انگار نویسنده هیچی برای گفتن نداشت به جز روزمرگی‌های نه چندان جذاب یه پدر و پسر.

از خوندنش پشیمون نمیشید

زبان داستان روان اضافه گویی نداره شخصیت ها تا هفتادوپنج درصد شکل گرفتند در یک نشست میشه خوندش