نظرات کاربران درباره کتاب مرگ شادمانه

(۳-۹-[۱۷]) شخصیت اصلی داستان برای رسیدن به خوشبختی و معنا دادن به زندگی دست به هرکاری میزنه ولی در نهایت به همون مفهوم همیشگی یعنی "پوچی و بیهودگی" میرسه؛ اگر قبلا کتاب بیگانه رو خوندین، این هم تقریبا مثل همونه ولی نگاهی خوشبینانه تر به زندگی داره، ترجمه هم معمولیه

مورسو کم کم در مییابه که خوشبختی وابسته به آینده بهتر یا ثروت نیست بلکه همین لحظه‌ی زندگی است. آخر داستان اشک و خنده هام با هم قاطی شده بود برام. بنظرم این کتاب رو فقط کسایی که با قلم کامو آشنا هستند می‌تونن بخونن. ترجمه هم عالی بود

یکی از بی نظیرترین کتاب هایی بود که خوندم.

بخش اولش خوب بود،ولی بخش دومش،یا بخاطر خود کتاب یا ترجمش افتضاح بود و اصلا نفهمیدم چی به چیه

نمیدانم این اثر به عنوان اولین کتاب آلبر کامو چنین محتوایی داشت یا واقعا بد ترجمه شده بود اما به هیچ وجه باهاش ارتباط نگرفتم و حداقل توصیه میکنم کتاب رو با ترجمه دیگری مطالعه کنید.

شخصیت اصلی داستان، مرسو، کاملا آگاه به پوچی و بی‌معنایی دنیا زندگی به سر می‌برد و پس از گذشت چندمدت و سیر داستانی زیبا(پی‌رنگ کاملا واضح و مشخصی ندارد) و در پی کسب تجارب و حتی انزوا، فلسفه ابسردیزم آلبرکامو را گاه مستقیم، گاها غیر مستقیم برجسته می‌کند؛ در برابر دنیا تسلیم و رها می‌گردد و درنهایت هم به درجه مرگ شادمانه نائل می‌شود. کتابی از دسته کتب کمترمعرفی‌شدهٔ آلبرکامو با دیدی مثبت‌تر به پوچی نسبت به الباقی آثار که با ترجمه نسبتا روان و خوب جناب شهدی همراه شده و خواندنش هم خالی از لطف نیست.