نظرات کاربران درباره کتاب حکومت نظامی

(۳-۱۳-[۲۱]) در این کتاب، از شخصیت های اصلی صرفا به عنوانِ نماد استفاده شده، اونها به نمایندگی از عشق، طغیان و مرگ ایفای نقش می کنند؛ دوئلی که در نهایت به "رهایی" ختم میشه. خوندنِ این جور کتاب ها برای خودم خیلی دلچسبه چون شباهت های زیادی بین افکار خودم و نویسنده پیدا میکنم، ازون کتاب هایی بود که دوست نداشتم تموم بشه.

در ابتدا ذهنیت مثبتی از این نمایشنامه نداشتم، به‌خصوص صفحات آغازین نمایشنامه منو کمی دلسرد کرد؛ چون با سایر آثار کامو متفاوت بود و هیچ‌کدوم از مولفه‌های آثار نویسنده در اون دیده نمیشد. اما خیلی زود نمایشنامه رنگ و بوی کامو رو گرفت: دنیایی سیاه و ترسناک که در اون آدم‌های ناامید و بدبین به آیندهٔ بشر، برای بقا می‌جنگن. خلق شخصیتی به نام «طاعون» که جان انسان‌ها رو در دست داره، خیلی خلاقانه‌ست. استعاره‌های این نمایشنامه اگرچه ساده و عیانه اما همین عیان بودن، دلچسبش می‌کنه. آلبر کامو دیکتاتوری و استبداد رو این بار نه در قالب یک شخصیت تاریخی مثل «کالیگولا»، بلکه به شکل یک بیماری مهلک ترسیم کرده!

واقعا بین کارای کامو کمتر دیده شده . خارق العاده بود این نمایش نامه نسخه چاپی رو نمیدونم ولی تو این نسخه خیلی از جاها از علامت دو نقطه(:) استفاده نشده و اولش دچار اشتباه میکنه خواننده رو . حتما مطالعه کنید و لذت ببرید از این شاهکار

فوق العاده. فکر می کنم بعد از این کتاب خیلی تغییر در افکارم میدم. درود بر روزی که کامو زاده شد و نوشت

کتاب نظامی خیلی خوب بود

به نظرم ضغیف ترین نمایشنامه کامو همینه. از چهار نمایشنامه ای که ازش خوندم کالیگولا و سو تفاهم رو پیشنهاد میکنم ولی این اثر به شدت سطحی، کلیشه ای و خسته کننده بود در مقایسه با خودِ کامو یی که استاده و میشناسیم

نمایشنامه نمادین خوبی بود, ولی ترجمه خوبی نداشت. به لحن ادبی اثر در ترجمه توجه نشده. ترجمه روزنامه ای داره و کلمات به درستی انتخاب نشده اند که به انتقال حسی اثر لطمه زده.

کتاب دربردارنده نکات ریز و زیبایی است که هر ایرانی بهتر است آنرا یک دور بخواند. علی رغم اینکه در زمره نمایشنامه ها هست اما نمایش شدنش سخته . ترجمه خوب بود اما بیش از حد ادبی بود (البته شاید از قصد بوده)

کتاب حکومت نظامی اثر آلبر کامو، نمایشنامه‌ای است که دغدغه‌هایی تقریبا مشترک با رمان طاعون دارد. انگار که این نمایشنامه سایه‌ای از همان کتاب طاعون به شکلی دیگر و یا در قالبی دیگر باشد. هرچند که خود آلبر کامو گفته است: باید ذهن خوانندگان را روشن کنم که این کتاب به هیچ وجه از رمان خود من به نام طاعون استنساخ نشده است.تفاوت جذاب این نمایشنامه نسبت به رمان طاعون در این است که در این کتاب، طاعون به شکل یک شخصیت درآمده است و وارد داستان می‌شود. ما ابتدا با شخصی روبرو هستیم که از ثبات خوبی برخوردار است. ولی به ناگاه یک تغییر عظمی جای این ثبات را می‌گیرد. و آن چیزی جز ورود یک نوع بلا و بیداد نیست. شخصی به نام طاعون به همراه منشی خود وارد شهر می‌شود. منشی او زنی است که یک لیست از اسامی تمام مردم شهر در دست دارد. با کوچک‌ترین اشاره‌ای از سمت طاعون، زن اسم هرشخصی را در لیست پیدا کرده، روی آن خط سیاهی میکشد. و آن شخص در آنی از واحد می‌میرد. طاعون به‌نوعی ناقوس مرگ را برای مردم به صدا درمیاورد. واقعیتی انکارناپذیر که از آن راه گریزی نیست. طاعون تمام شهر و قدرت را در دستان خود و زیر سلطه خود می‌گیرد. حکومتی کاملا نظامی و خشک. حکومتی عاری از احساس که از همان ابتدا با جدا ساختن مردان و زنان، داشتن هر نوع عاطفه انسانی را قدغن می‌شمارد. چرا که معتقد است تنها حقیقت موجود چیزی نیست جز مرگ.طبیعتا در این شرایط هرکس رویه خودش را پیش می‌گیرد. عموم مردم از ترس زیر سلطه این قدرت سر خم می‌کنند و به خانه‌های در بسته خود پناه می‌برند و هرکس به‌نوعی نگران شخص خودش است. ما به وضوح ضعف، سستی و حقارت انسان مقابل واقعیت‌های تلخ و انکارناپذیر را می‌بینیم. و البته آلکادها که بی‌شباهت به شخصیت کشیش در کتاب طاعون نیستند. آنها علت همه این بلاها و مصیبت‌ها را گناهان انسان می‌دانند. و داثما به جای پیدا کردن راه حل برای مشکل، به دنبال مردم برای توبه‌اند تا از بار این مصیبت‌ها کم شود.انگار که باز هم مثل رمان طاعون کسی را داریم که خوشبختی انفرادی را به بدبختی جمعی ترجیح ندهد! او قطعا پیروز میدان نیست. مرگ را منکر نمی‌شود. ولی ارزشی بسیار والاتر را به مرگ نشان می‌دهد. مرگ هم پیروز میدان نیست. چرا که می‌تواند همه‌چیز را با خود ببرد به جز شرف و غرور. در اینجا به یاد رمان طاعون خواهیم افتاد که در بخشی از آن اشاره می‌شود «تنها شرافت است که می‌تواند بر طاعون پیروز شود». دیه‌گو به عنوان یک انسان در هم می‌شکند، ولی اجازه ی شکست انسانیت را نمی‌دهد.🌻✨