نظرات کاربران درباره کتاب بیروت ۷۵

داستان زندگی چند شخصیت در بیروت روایت می‌شود. یاسمینه و فرح (پسر) جوانی که از دمشق به بیروت آمده‌اند تا پیشرفت کنند. مصطفی و پدرش که ماهیگیر است و زندگی سخت و فقیرانه‌ای دارند. نمر پسر یکی از سیاست‌مدارهای شهر و ... در طول داستان رابطه‌ی این شخصیت‌ها با هم مشخص می‌شود. نکته‌ی پررنگ داستان توصیف‌های احساسی و شاعرانه‌ی غاده السمان است و دو تا از شخصیت‌ها توی داستان هم دوست دارند که شعر بگویند. با این حال زندگی بیشتر شخصیت‌های کتاب در از رنج و سیاهی است. این سبک از داستان‌ها با ذائقه‌ام جور نیست :)

روایت فساد و ظلم و اختلاف طبقاتی... سرگذشت پنج نفر در بیروتِ قبل از جنگ داخلی: فرح و یاسمینا که در جستجوی خوشبختی از دمشق راهی بیروت می‌شن؛ ابومصطفی و پسرش مصطفی که ماهیگیرن؛ ابوملا که به شدت با فقر دست و پنجه نرم می‌کنه و طعان که درگیر یک اختلاف قبیله‌ای به شدت مسخره شده. روایت سنگین و پرکششی داره. ترجمه هم واقعا عالیه.

غاده السمان شاعر خوبی هست و من اولین بار با شعرهای او و نزار قبانی فهمیدم که چه شعرهای زیبایی در زبان عربی هست و نمیدونستم داستان هم نوشته. کنجکاو شدم بخونمش

بیروت ۷۵ به‌شکلی پیشگویانه لبنانِ در آستانهٔ جنگ را تصویر می‌کند، و شمایلی متفاوت از جامعهٔ در آستانهٔ جدالِ لبنان به خواننده ارائه می‌دهد. بیروتِ رمان غاده السلمان هیچ شباهتی به اتوپیایی ندارد که شخصیت‌های داستان برای ملاقات آن و یافتن آرزوهایشان روانهٔ آن می‌شوند.داستان از جایی آغاز می‌شود که پنج مسافرِ یک تاکسی، که از دمشق راهی بیروت می‌شود، با یکدیگر همسفر می‌شوند. هر کدام از شخصیت‌های داستان با رویایی در ذهن، بارِ سفر به بیروت بسته است، برای یافتن شهرت، امنیت، ثروت، آزادی و جاه‌طلبی از یک سو و از سوی دیگر برای پشت سر گذاشتن ترس، فقر، سنت‌ها و… شخصیت‌های داستان بیروت ۷۵ بلافاصله پس از رسیدن به مقصد درمی‌یابند که تصویری که در ذهن داشته‌اند هیچ شباهتی به بیروتی ندارد که اکنون در آن به دنبال آرزوهایشان می‌گردند. غاده السمان، شاعر و نویسندهٔ متولد دمشق، یکی از چهره‌هـای شـاخصِ ادبیات عرب است. او به‌واسطهٔ تجربه‌ی زندگی در سال‌های پرآشوب بیروت تصویری دقیق و مشخص از مشکلات جهان عرب،‌ مناسبات خاورمیانه، استعمار نو و مشکلات زنان عرب دارد. او در بیروت ۷۵ با ظرافت تعصبات قومی و قبیله‌ای را می‌کاود. او به دنبال ریشه‌های اختلافِ طبقاتی در جامعهٔ لبنان می‌گردد و سعی می‌کند عمقِ فساد اداری و فراموش شدگیِ مردم نزد دولتمردان را بر روی کاغذ بیاورد. او به‌درستی جامعهٔ متلاطم لبنانِ اواسطِ دههٔ هفتاد میلادی را آنگونه به تصویر می‌کشد که تنها به یک جرقه نیاز دارد تا شعله‌ور شود. بیروت، بی‌رحمانه عشاقش را به ورطهٔ جنون و نابودی می‌کشد، آنها را طرد می‌کند و سپس دوباره می خواند، از نقطه‌ای به نقطهٔ دیگر می‌کشد و درنهایت در سخت‌ترین روزها تنهایشان می‌گذارد. سنت‌های قومی زنجیری است که حتی با ترکِ زادگاه، از پای شخصیت‌ها باز نمی‌شود و با حادثه‌ای که هیچ اختیاری در وقوع آن نداشته‌اند، به‌شکل طنابِ دار بر گردنشان می‌افتد. ظلمی که بی‌وقفه بر فرح، یاسمینه، ابومصطفی و تک تک شخصیت‌های داستان روا می‌شود از دمشق تا بیروت به دنبالشان می‌آید، مانندِ سایه با آنهاست و لحظه‌ای رهایشان نمی‌کند. اختلاف طبقاتی‌‌ای که در تمام طول عمرْ انسانیت‌شان را لگد‌مال کرده، در بیروت شکل بهتری ندارد. غمِ تنهایی و پس‌زدگی از جامعهٔ لبنان روزها را برایشان غیرقابل‌تحمل‌تر از قبل می‌کند. آنها آنچنان با پایان روبرو می‌شوند که حتی مجال بازگشت از مسیری که آمده‌اند را نمی‌یابند. 🕊️🌼

داستان از زاویه دید پنج نفر در شهر بیروت روایت میشود. بیروت قبل از آغاز جنگ های داخلی لبنان در سال 1975. روایتی تلخ و شاعرانه در باره انسان هایی که در جست و جوی زندگی بهتر هستند اما همه چیز دست به دست هم داده تا مجال لحظه ای آرامش را از آن ها برباید.

خیلی دوسش داشتم،یجورایی غیر منتظره بود

کتاب شرایط زندگی در بیروت سالهای ۱۹۷۵ را توصیف می کند. داستان تلخی است و نمی دانم تا چه حد بیانگر واقعیت ان دوره هست، برای آشنایی با ادبیات عرب خوب است.

کتاب دردنامه‌ای است که با قدرت نویسنده جان گرفته . برای آشنایی با آنچه در قلب لبنان میگذرد، بد نبود. اما تلخی تمام وجودم را گرفت. فکر می کنم ادبیات این بخش از جهان را گریزی از این تلخی نباشد.البته اخیرا در ایران حرکتهای متفاوت تر هم داشته ایم.

جالب بود. هم داستان، هم استایل نگارش

به نام خدا جزء اولین کتاب‌هایی است که از نویسنده‌های عرب می‌خونم و به عنوان نخستین‌تجربه‌ها خیلی خوب و عمیق بود. داستان پنج شخصیت که در ظلم، تبعیض، جدال سنت و تجدد غربی دست و پا می‌زنند و زیر چرخ‌های غرب‌زدگی و زیاده‌خواهی له می‌شوند. داستان دهه هفتاد در لبنان و در آستانه حمله اسرائیل شوم به لبنانه. در بین شخصیت‌ها یاسمینه و فرح بیشترین حجم روایت را اشغال کردن، همچنین جریان افکار مصطفی و حس شاعرانه و فلسفیش زیباست. شخصیت‌ها همه از تنهایی آزاردهنده‌ای رنج می‌برن و همه به نوعی دچار افسردگی، مالیخولیا و جنون می‌شوند. از نکات جالب و قابل توجه کتاب موارد زیره: ۱_ زبان کتاب فوق‌العاده شاعرانه و دلپذیره و در خلال این شاعرانگی احساسات شخصیت‌ها به خوبی منتقل میشه؛ ۲_ کتاب لز ایجاز فوق العاده ای برخورداره و بی اینکه مخل باشه کلی اطلاعات را ارائه می‌ده؛ ۳_ داستان در حجم کمش در انتقال و انتقاد از وجوه محتلفی از جمله سیاست، فرهنگ، طبیعت، تاریخ، انسان و جامعه خیلی موفق بوده؛ ۴_ داستان در نمایش رذالت و منفعت طلبی انسان خیلی خوب عمل کرده از جمله در نمایش شخصیت نیشان و نمر؛ ۵_ داستان در مورد روایت یاسمینه به انتقاد از وضعیت زن در جامعه می‌پردازه ولی تو این راه اصلا دچار فمینیست‌زدگی آبکی نمیشه و از آزادی افسار گسیخته انتقاد میکنه؛ ۶_ ترجمه ی کتاب خوبه.

داستان درباره چند نفر هست که به بیروت میرن برای زندگی بهتر. خیلی قشنگ بود و غمگین تمام داستان خاورمیانه خلاصه شده بود انگار توی این چند صفحه

《میدان‌ها و قهوه‌خانه‌های بیروت، بندرها، هتل‌ها و کشتی‌هایش همه در چشمان تو جا خوش کرده‌اند. چشمانت را که ببندی بیروت، گم می‌شود.》 این شعر نزار قبانی در توصیف چشم‌های معشوقش، تصویر بسیار زیبایی از بیروت رو در ذهن تداعی می‌کنه. اما وقتی کتاب "بیروت ۷۵" رو خوندم نظرم به کل تغییر کرد‌. درون هر چیز زیبایی ممکنه پر از زشتی و تباهی باشه. نویسنده در این کتاب، چهره‌ی واقعی بیروت رو به تصویر کشیده و ابدا تلاشی برای پنهان کردن زشتی‌هاش نکرده. در ابتدای داستان، زن و مردی به شوقِ پیدا کردن زیبایی‌های بیروت، شهر خودشون رو رها کرده و به بیروت می‌رن. ولی تقدیر، سرنوشت دیگه‌ای رو براشون رقم می‌زنه. امان از جبر جغرافیا و زمانه. ما، مردم خاورمیانه همواره باید چندین و چند برابر مردم دیگر کشورها تلاش کنیم ولی همچنان به شادی و آرامشی که سزاوارش هستیم نمی‌رسیم. در حین خواندن کتاب، یک بغض قدیمی همراهم بود و با خوندن هر خط، چشمام پر از اشک می‌شد‌. "بیروت ۷۵"، اولین تجربه‌‌ی کتاب‌خوانیم از نویسنده‌های عرب بود و بسیار لذت بردم. قلم نویسنده و توصیفاتش به شدت زیبا و نفس‌گیر بودن و ترغیب شدم کتاب‌های دیگه‌ی غاده السّمان رو بخونم.

کتابی عمیق که درد و رنج اون حس میشه

این کتاب درباره دوره خاصی از زندگی مردم لبنانه. درمورد دو جوونه هردو از کشور خودشون به لبنان میان تا بخت بهتری پیدا کنن و از قضا مسیر کشورشون تا لبنان رو هم سفر میشن و بعدا ما سرنوشت هردو رو دنبال می کنیم. داستان و وقایع خیلی تلخ و واقع گرایانه س. دقیقا بدبختی های مردم عادی و نابود شدن آرزوهای جوون های پاک و سنت های محیط های عربی رو نشون میده.

داستان زیبایی از حرکت جامعه عرب زبان از سنت به سرمایه داری با قلمی زیبا و با احساس و قوی و سرنوشت وحشتناک کسانی که بی محابا به سوی پول و ثروت و لذت لحظه ای حرکت میکنند .