نظرات کاربران درباره کتاب بانوی میزبان

بانوی میزبان جزو اولین رمان های داستایوفسکیه و به شکل عجیبی نبوغ نپخته یه نویسنده درش پیداست. میگم نبوغ نپخته چون من با نگاه مقایسه بانوی میزبان رو خوندم و در مقایسه با اثار خوب داستایوفسکی به نظرم بانوی میزبان چندان خوب نیست اما در مقایسه با همذاد بهتره! اردینف عاشق دختری به اسم کاترینا میشه که با پیرمرد عجیبی که همه رو از کاترینا دور نگه می‌داره زندگی میکنه. اردینف برای نزدیک شدن به کاترینا به خونه اونها نقل مکان میکنه و مستاجر پیرمرد میشه و برای بدست اوردن کاترینا با رازها و شگفتی های اون خونه و اهالیش مواجه میشه. نکته جالب داستان اینه که تو نقطه اوج کمی مایه سورئال پیدا میکنه. شخصیت ها در مقایسه با خود داستایوفسکی ضعیفن! در کل من فکر میکنم خود داستایوفسکی باید این ایده رو سالهای بعد دوباره مینوشت تا به پختگی لازم برسه چون طرح خیلی گیرایی داره.

شخصیت سازی داستان جالب بود و همونطور که آخر کتاب توضیح داده شده زیربنای روانشناسی داره اما سیر داستان روان نیست و گنگ پیش میره در کل داستان جذابیت خاص خودش رو داشت اما نسبت به آثار دیگه داستایوفسکی مثل جنایت و مکافات فوق العاده نبود.

بسیارعالی، این کتاب را باترجمه ای دیگرخوانده بودم ولی اینقدر دلنشین وجالب نبود، ازنویسنده که بگذریم مترجم بسیارعالی حق ترجمه خوب را ادا کرده وبه درستی وزیبائی هرچه بیشترکلام وادبیات وسبک نویسنده را آشکارکرده ، خیلی جالب بود،بخوانید وازقلم داستایوفسکی وشاهکارمترجم لذت ببرید.

داستان برای من روون پیش نمی‌رفت! حتما اون چند صفحه‌ی آخر رو هم بخونید تا داستان روشن‌تر بشه براتون.

یک داستان کوتاه که با دوساعت مطالعه به پایان میرسه و برای علاقمندان به قلم داستایفسکی ، فقط برای یک بار مطالعه پیشنهاد میشه راستش ۴۰ صفحه آخر کتاب کمی گیج کننده بود و قسمت مورد علاقم از این کتاب 《به یک آدم ضعیف آزادی بده، خودش آن آزادی را دست بسته برایت پس می‌آورد》

داستان جذبم نکرد چون به نظرم احمقانس کسی با یک نگاه اینجوری عاشق بشه

کتاب سختیه. من قبل‌تر خونده بودمش و این بار به امید این که نظرم عوض بشه خوندنش. ولی تأثیری نداشت.

فوق العاده خواندی است. به علاقه مندان داستایوفسکی این کتاب رو پیشنهاد میدم. به طرز عالی ای شخصیت پردازی شده و با ترجمه سروش حبیبی لذته دو چندانی از خواندن میبرید. کتاب کم حجم هست و واقعا جذاب یک لحظه هم از خواندش خسته نشدم. پایان زیبایی هم داشت.👌

چند وقتیه شروع به خوندن همه آثار داستایفسکی به ترتیب انتشار کردم و با این کتاب اصلا نتونستم ارتباط برقرار کنم به نظرم اگر نخوندینش هم چندان چیزی رو از دست ندادین

داستان کوتاه و جالب و دومین قدم من در داستایوفسکی خوانی. کتاب نسبت به اثر شاهکار شب های روشن ضعیف تر بود اما بشدت جالب و خواندنی بود. موضوعی که باعث شد این کتاب نتونه در اندازه شب های روشن باقی بمونه برام یخاطر روان نبودن روایت بود که اگر چهار صفحه بعد پایان نبود خیلی متوجه مفهوم روایت نمیشدم. ولی داستان جالب و خواندنی ایه. پیشنهاد میشه

اصلا من و جذب نکرد به زور تمامش کردم

خدای من. ترجمه واقعا کلافه‌کننده بود. برخلاف بقیه‌ی آثار سروش حبیبی که شخصا طرفدارش هستم، درمورد این کتاب بقدری لقمه رو دور سر پیچونده بود که از خود داستان هیچ‌چیزی دستگیرت نمی‌شد. کم‌دادن امتیازم به این اثر، فقط و فقط بابت ترجمه‌ی بی‌دلیل پیچیده‌ش بود.

نمیدونم چه نظری بدم ! خیلی گنگ و نامفهوم بود! بیشتر شبیه ابن بود که دارم کابوس میبینم و مرز واقعیت و رویا مشخص نیست! رابطه‌ی عجیبی بین این مورین و کاترینا هست که معلوم نیست آیا زن و شوهر واقعی‌اند؟ پدر و دخترند؟ یا چیزی نمادین‌تر در کار است؟ در طول داستان، اُردینوف به‌شدت دچار سردرگمی ذهنی، وسواس فکری و کشمکش درون می‌شود، تا جایی که نمی‌دانیم واقعاً چه چیزهایی اتفاق افتاده و چه چیزهایی فقط در ذهن او رخ داده است. مورین نماد کسی است که با تظاهر به دین، تقدس، یا قدرت معنوی، زنی را به بردگی گرفته. او به ظاهر همسر یا نجات‌دهنده‌ی کاتریناست، ولی در واقع مثل یک اربابِ روحی و جسمی او را کنترل می‌کند. اُردینوف می‌خواهد او را از این سلطه نجات دهد، ولی خودش هم ضعیف‌تر و بیمارتر از آن است که بتواند کاری کند. داستان ممکن است اصلاً درباره‌ی واقعیت نباشد، بلکه درباره‌ی ذهن آشفته‌ی اُردینوف باشد. او که از نظر روانی دچار اختلال است، واقعیت را به شکل عجیبی درک می‌کند. ممکنه خیلی از اتفاق‌ها اصلاً نیفتاده باشه، بلکه ساخته‌ی ذهن وسواسی و پر از ترس او باشه. اُردینوف فکر می‌کند می‌تواند کاترینا را «نجات» دهد. ولی خودش گرفتارتر از آن است که نجات‌بخش کسی باشد. این موضوع، یکی از تم‌های پرتکرار داستایوفسکی‌ست: اینکه حتی وقتی قصد نیکی داریم، ممکن است از ناتوانی و خودخواهی خودمان ضربه بزنیم. حسی که به من داد این بود که، ما گاهی تو دنیایی هستیم که نمی‌فهمیمش، نمی‌تونیم کاری بکنیم، و فقط نگاه می‌کنیم که اوضاع بدتر می‌شه.

داستان برام یجورایی خسته کننده بود ولی وقتی تمومش کردم از خوندنش پشیمون نبودم. اهمیت مرز بین واقعیت و خیال رو خیلی خوب نشان داده بود. دقیقا مثل اردینف مطمئن نبودم که کدوم خیال بود و کدوم واقعیت و این سردرگمی رو دقیقا مثل اردینف احساس کردم انگار که واقعا در بطن داستان رفتم و بنظرم این نقطه ی قوت کتابه.

عاشقانه..🦋

توصیه میکنم اگر به این کتاب علاقه داشتید کتاب های دیگر این نویسنده ازجمله نازنین و شب های روشن را نیزمطالعه کنید

تنها نکته ظریف درمورد این داستان ، عدم قطعیتشه . شما کلی ماجراهای متناقض و شایعات پراکنده تو رمان میخونید و ذاتا به روایت هیچکدوم از شخصیت ها نباید اعتماد کنی ! تنها زیبایی درمورد این اثر همینه . بنظرم درکل داستایفسکی آثار قشنگتر از اینم داره

این کتاب جنبه های زیادی داره شخصا از خوندنش لذت بردم. شخصیت ها به شدت مرموز هستن و یه حس کنجکاوی بیشتر رو ایجاد میکنن. کاملا کتاب باید مفهومی خوانده بشه چون جنبه روانشناسی و شاید یک مقدار قدرت تخیل شمارو به کار بندازه

فضاسازی داستان همانند آثار دیگر داستایفسکی بینظیر است، توصیفات از شخصیت‌ها به گونه‌ای است که خواننده تصور میکند نه تنها ایشان را در عالم واقع میشناسد، بلکه به خلق و خوی آنها نیز اشراف کامل دارد. داستانی که اتمام آن حس بیداری از یک خلسه را دارد. در نهایت نام نهادن چیزی کمتر از شاهکار بر قلم داستایفسکی و ترجمه سروش حبیبی بی انصافی است.

مغزم جر خورد

ترجمه عالی بود،البته آقای حبیبی علی رغم مترجمی خوب بودن،دراینجا از سبک نثرهای قدیمی گویا استفاده کرده،تا عاشقانه تر به نظر برسد،در کل داستانی ساده بود.

حقیقتا نه داستان جذاب بود نه ترجمه روان ، پیشنهاد نمیکنم ، اما برای آماده کردن ذهن مطالعه طلب عالیه

عالی🌻🌻