نظرات کاربران درباره کتاب هرس

فکر نمیکردم بتونم با نویسنده های زن این روزها کنار بیام. ولی نسیم مرعشی تو هرس ثابت کرد که در نشون دادن لایه های پنهان وقایع و شخصیت ها چقدر تواناست. چقدر در روایت کردن تواناست. موضوع به شدت بکر و خلاقانه است. شیوه ی روایت هم همینطور. با اینکه خواننده مدام از زمانی به زمان دیگه پرتاب میشه و روایت پیچیدگی های خاص خودش رو داره، ولی اصلا مبهم و نامعلوم نیست؛ انقدر که روایت در هم تنیده و منسجمه. توصیف ها از حالات اشخاص، مناظر، مکان هایی که وقایع توشون رخ میده؛ مثل خونه، اون روستای دور افتاده و حتی جاده، انقدر زنده و متحرکن که گویا داری فیلم میبینی. ولی پایان بندی خاصی داشت. عجیب بود. احساس میکنم یهو سبک داستان تو صفحات پایانی(شایدم فصل پایانی) عوض شد. یه رمان نسبتا واقع گرایانه انگار تبدیل شد به یه چیز غیر قابل باور و انتزاعی. یه ستاره رو به خاطر این کم کردم. به هر حال رمان قوی ای هست.

این کتاب هیچ تشابهی با «پاییز فصل آخر سال است» نداره. در اون کتاب با خوندن افکار چند شخصیت مختلف متوجه اتفاقات و خط سیر داستانی می‌شیم که در همین روزها شکل گرفته و پر از حال و هوای دختران تهرانیه، ولی در «هرس» دانای کل داستان رو بیان می‌کنه و مارو با خودش می‌بره به خرمشهر و دوران جنگ و مجبورمون می‌کنه از دریچه چشم زن و شوهری به دنیا نگاه کنیم که در بمباران پسر سه ساله‌شون رو از دست دادن و این اتفاق موجب تغییر همه چیزشون شده. زن و شوهری که یکی دست از تلاش برای حفظ خانواده‌ش در همه حال نمی‌کشه، ولی دیگری تحت تاثیر شوک و مشکلات روحی‌ای که پیدا می‌کنه باعث ورود ضربه‌های متعدد به خانواده‌ش میشه. داستان با لهجه مردم جنوب روایت میشه و علاوه بر اسامی مکان‌ها و افراد که همه متعلق به اون خطه از ایران هستند، همه دیالوگ‌های بین افراد با همین گویش و لهجه‌ انجام میشه. به همین خاطر خواننده بیشتر خودش رو در اون فضا حس می‌کنه و تصویرسازی ذهنیش پررنگ‌تر میشه. البته شاید اگر این لهجه به گوش کسی آشنا نباشه، کمی خوندن دیالوگ‌ها براش سخت بشه. هرچه در داستان جلوتر میریم، نمادهای داستان هم بیشتر میشن. روستای ورودی و همجوار دارالطلعه که روستایی ویرانه ولی مشخصه روزی آبادِ آباد بوده، بلمی که مشخصه در روزهای آبادانی آبی خوش‌رنگی بوده، نخل‌های سوخته و خشکیده که پشت خونه‌های سوت و کور و پراکنده قد بلند کردند، گاومیش‌های ناقص ولی عظیم‌الجثه‌ای که دیگه حتی شیر هم نمیدن و گوشتشون هم قابل خوردن نیست، همه و همه نمادهایی هستند که اینجا جمع شدن تا مارو بیشتر با حال و هوای داستان و چیزی که نویسنده میخواد بهمون نشون بده آشنا کنن. و این اتفاق هرچه بیشتر در طول داستان پیش بریم و ذره ذره با حقایق داستان آشنا بشیم، بیشتر و قشنگ‌تر میفته. از نظر من این رمان ارزشمند بود. اول به این خاطر که هیچ شباهتی با رمان اول نویسنده نداشت و در فضا و خط سیر داستانی کاملا متفاوتی به سر می‌برد (چیزی که توی نوشته‌های خیلی از نویسنده‌ها حتی نویسنده‌های مطرح و قدیمی دیده نمیشه). دوم به خاطر اینکه با وجود روایت با لهجه و در مکان و زمانی خاص، نویسنده چنان حس‌ها و دردهارو در قالب رفتارهای ساده نمایش داده که به نظر من برای همه ما هم قابل درک و ملموسه و حتی واکنش و کارهای شخصیت‌ها اغراق‌شده به نظر نمیاد و می‌تونیم باهاشون همذات‌پنداری کنیم.

من نوشته ام رو درباره ی این کتاب این شکل شروع کنم که اگه من الان کتاب ایرانی میخونم حالا هرچقدرم کم باشه تمامش رو مدیون کتاب پاییز فصل آخر سال است نوشته ی قبلی خانم مرعشیم، اون کتاب احساست منو کامل در اختیار گرفت و منو عاشق خودش کرد پس وقتی این کتابو باز میکردم من از همون صفحه ی اول منتظر یک چیز آشنا و فوق العاده بودم اما کتاب نثرش آشنا نبود ولی از دل مردم خوزستان بیرون اومده بود و همین تبدیلش میکنه به یک شاهکار ~ این کتاب قبل از این که یک داستان باشه یک زندگیه، زندگی بازمانده های جنگ که نتونستن از اون اتفاق به سادگی بگذرن؛ زندگی هایی که از همون روز اول جنگ نابود شد ولی بزور سرپا نگهشون داشتن. کتاب باهاتون کاری میکنه که هربار که کسی اسم جنگ رو جلوتون بیاره و اون رو به عنوان یک "تجربه موفق در تاریخ انقلاب" یاد کنه حالتون بد شه لهجه کتاب دوست داشتنیه و زیباست و به کتاب یک نثر متفاوت میده و بالاخره بعد مدت ها، از اینکه کلماتی که توی کتاب میاد و مختص خوزستانی هاست رو بلدم خوشحال شدم من دلم نمیخواد از داستان براتون بگم چون احساس میکنم تا کسی خودش داستان رو نخونه از عمق احساس داستان خبر دار نمیشه و نمیتونه درد و رنج یک جنگ رو بچشه و بفهمه یه انسان چه ساده میتونه بمیره بدون اینکه به جسمش آسیبی وارد بشه گم گشتگی و خود تخریبی مواردی بود که توی رمان پاییز هم میشد دید که بدلیل مدرن بودن کاملا قابل درک بود اما اینبار دلایل و خصوصیات شخصیت ها از زندگی امروزی فاصله داره ولی درک کردن کارهاشون همونقدر سادست که درک کردن کارهای ناتالی پرتمن در black swan در نهایت تنها چیزی که از خودت میپرسی اینه که "مگه راه دیگه ای هم وجود داشت؟" ~ 5/5☆(بی نقص در کاری که انجام میده) پ.ن: اگه خواستین این کتاب رو بخونید قبلش حتما داستان کوتاه لگاح رو بخونید درباره ی پیشینه ی یکی از شخصیتای کتابه

ساختن یه فیلم از روی داستان این کتاب، کمترین کاری هست که میشه در حقش انجام داد. این حجم از تفاوت بین دو کتاب نویسنده برای من به هیچ وجه قابل درک نیست. چه قدر خوب بود. همین.

این رمان درباره ویرانگری جنگ و از دست رفتن آرزوها و رویاهای یک خانواده است. رسول و نوال هر یک به سبک خود به دنبال ساختن ویرانه پس از جنگ هستند اما ویرانه‌ها و خرابی های جنگ را فقط با تلاش و رویاپردازی نمی‌توان آباد کرد. کتاب یک اثر ضدجنگ است، نشان می‌دهد که جنگ زنان و مردان و کودکان را از زندگی و زیستن تهی می‌کند و گاه تا سالها امکان شروع معمولی‌ترین زندگی را از آنها دریغ می‌کند. کتاب را یک نفس خواندم و با بغض همراه رسول و نوال شدم. همراه بچه نخلهایی شاید سال بعد کاشته شوند. دفن در خاک خرمشهر، داغ از خون شرهان و مبهوت چون چشمان تها‌نی.

در مورد جنگ زیاد خوندم و دیدم و شنیدم، ولی این داستان روایت متفاوتی بود از تلخی جنگ، از مصیبتی که با خودش میاره و حتی بعد از رفتنش هم اون رو جا میذاره بین آدما! هرس نشون میده که جنگ چطور میتونه همه چیز رو نابود کنه و ازبین ببره و گاهی وقتا هیچ راه ساختن دوباره ای باقی نگذاره! داستان تلخه، خیلی تلخ و هرچه منتظر شدم جایی برسه که درست مثل قصه ها همه ی غم ها و غصه ها از بین بره و روزهای شیرین بیاد، انتظارم به جایی نرسید... هرس قصه نیست، داستان نیست، هرس حقیقت زندگی بعد از جنگه، واقعیت تلخ جنگ رو توی صورتمون می کوبه درست مثل واقعیت تلخی که به صورت زندگی آدم هایی کوبیده شد که بعد از جنگ دیگه هیچوقت آدم نشدن...!

مرثیه سرایی و ذکر مصیبت همواره در ادبیات ما موجود بوده و خریدار هم داشته است. حتی اگر داستان پرفراز و نشیب و روایت جانداری هم در کار نباشد، آن قدر خوراک فکری و خاطره و رنج در تک تک ما وجود دارد که تصویرسازی و پر و بال دادن به مصیبت هم برای نوشتن یک داستان کافی باشد. این کتاب هم شکلی گاه افراطی از همین اتفاق است حداقل در مقایسه با داستانهای فارسی پرشمار معاصر، نویسنده به خودش جرئت داده تا داستانی بلند بنویسد، به گونه ای که سر و ته داستان به هم بیایند؛ زنان جنگزده که همواره ازشان تندیس ایثار ساخته ایم، بعد فراموش شده و مصیبت زده ای دارند که اگر به زبان بیاید و به روی جنگ طلبان آورده شود، هم تصویر واقعی تری از فضای بعد از جنگ به دست می دهد، و هم شاید این آدمها و رنجهایشان را واقعی تر کند. تا این حد، کتاب روان و مفید است، اما پرداختن سراسری به مصیبت، پر و بال دادن های بیشتر آن، مثلا اثر درونی جنگ بر شخصیت امل، و حتی افراط در خلق مصیبت، همچو مرگ تهانی، همانقدر که می تواند برای فرهنگ غم پرور ما جذابیت داشته باشد، بعد روایی و داستانی را کمرنگ می کند و البته به مذاق من هم چندان خوش نیامد. نهایت چنین روایت تلخی همین می شود که بگوییم "امیدت زیاده، ما نفرین شده ایم. یه چیزایی رو نباید آدم ببینه، زن نباید ببینه بچه اش مرده، خونه اش رمبیده، اگه دید باید بمیره! ما آدم نیستیم، از جهنم برگشته ایم، ما مرده ایم، خودمون، زمین مون" و انگار رهایی هم وجود ندارد. غافل از اینکه رهایی در خلق دنیایی موازی و آلترناتیو برای آینده است، و این دقیقا همان چیزی است که ادبیات بعنوان یکی از وظایفش بر دوش دارد

جنگ وقتی میره، زندگی رو هم با خودش می‌بره... حتی وقتی جنگ نباشه، اثرات تلخش هست و این تلخی تو لحظه لحظه‌های زندگی نفوذ می‌کنه. این داستان در مورد جنگه، در مورد اثرات پس از جنگ، در مورد نبودِ زندگیِ پس از جنگ، در مورد تلخی‌های جنگ و ...

نسخه ی چاپی را از عزیزی امانت گرفتم و خواندم. تلخ است داستان زندگی رسول و خانواده ش. نگاهی ست از زاویه ی دردناک دیگری به آنچه که به زنان و مردان خرمشهر و آبادان در جنگ و پس از آن گذشته است.

با اینکه اصلا سمت کتاب هایی با مضمون جنگ و … نمیرم ولی این یکی خیلی خاص به دلم نشست…نویسنده از زاویه متفاوتی به جنگ و عواقبش پرداخته. صادقانه بگم خیلی وقته از نویسنده های ایرانی ناامید شده بودم ولی با این کتاب تا اینجای کار قلبم مچاله و لِه شد :)با اینکه پسرم ولی نمیدونم چرا اینقدر با شخصیت نوال همذات پنداری کردم؟! چقدر دلم برای نوال و تهانی سوخت…و چقدر دلم میخواد شخصیت رسول رو خفه‌ کنم😀🔪 آخه مرد حسابی پسر چه گلی به سر پدر و مادر میزنه که دختر نزنه؟ 🤦🏻

درسته که جنگ خیلی خیلی سنگین بوده و این وقایع فجیع روح آدم های اون روزها رو نابود کرده... ولی ای کاش نویسنده ذره ای به حضور خیر هم اهمیت میداد. هیچ اتفاقی در این عالم بی حکمت نیست. رنج ها ماهارو میسازن و در عین حال ما بهای اشتباهاتمون رو هم میدیم. چی میشد اگر نویسنده کمی نور هم به این قصه می بخشید. کمی شادی حتی لابلای سخت ترین بلاها هم نور هست. این همه تلخی و ابهام واقعا حق خواننده نیست...

نسخه چاپی رو خوندم داستان روان و تاثیر گذاره اما بسیار تلخ گاهی اواخر داستان با خودم میگفتم کاش نویسنده یکم رحم داشته باشه و داستان رو کمی شیرین کنه یا لااقل پایان داستان شیرین باشه اما اینطور نشد_البته با احترام کامل به نویسنده عزیز و قلم تواناشون در کل حالمو خوب نکرد میخواستم بگم به خاطر تلخی زیاد توصیه نمیکنم بخونین اما تجربه م بهم میگه افراد زیادی هستندکه از داستان های پر از رنج و درد هم لذت میبرن پس میگم اگر مثل من داستان های تلخ روتون تاثیر منفی داره و دنبال داستان های امیدبخش هستید این داستانو نخونید 4 ستاره هم بخاطر قلم خوب نویسنده و جذاب بودن داستان

یه جا جمله ای خوندم که میگفت وقتی جایی جنگ شروع بشه دیگه هیچ وقت تموم نمیشه. توی یکی از جمله های کتاب کاملا لمسش کردم " جنگ هنوز از آنها آدم طلب میکرد."

خیلی قشنگ بود غرق شدم تو فصای داستان و نفهمیدم کی تموم شد. دوست دارم نسخه کاغذی رو هم بخرم.

انقدر تو این کتاب غرق شدم که انگار واقعا تو خرمشهر زندگی کردم زمان جنگ. واقعا خوشم اومد کتابای زیادی از جنگ خوندم و میتونم بگم این کتاب بااینکه نمیدونم داستانش واقعی هست یانه روم خیلی اثر گذاشت .جنگ خیلی از آدما رو کشت ودوبرابر کشته شدها مرده های متحرک بوجود آورد لعنت به جنگ و باعث و بانی جنگ🖤

قلبم مچاله شد با خوندن این داستان روایتی کم نظیر از خرمشهر و خرمشهر و جنگ و تاثیرش روی زندگی مردم آن زمان

این کتاب کتاب تلخیه‌. تلخ تر زهر چشم های امل وگنگ تر از چشم های تهانی. این کتاب بهتر از هرچیزی توضیح میده که بعد جنگ، هیچ چیز شبیه قبل نمیشه.

نسیم مرعشی یکی از نویسنده های مورد علاقه منه. هرس متن روانی داره. لهجه جنوبی عالی بیان شده. جوری که حس میکنی انگار وسط آبادان و خرمشهر زندگی میکنی. داستان پر از فراز و نشیب و صحنه سازی های بینظیره. نویسنده در توصیف اماکن و اشخاص خیلی خوب عمل کرده

شاید یکی از بهترین کتاب‌هایی باشه که در مورد جنگ نوشته شده؛ فارغ از سیاست و به دور از طرف کشی‌های ارزشی و خوراندن مطالب جهت دار به خواننده. این رمان فقط در مورد مصیبت‌های جنگ برای شهروندهای معمولیه چیزی که خیلی کم بهش پرداخته شده خبری از پلاک شهدا و تیر اندازی و شلوغ کاری نیس، روایت زندگی یخ زده‌ی یه شهره تو اوج گرما! فقط بدیش اینه که به دلیل بعضی چیزا داستان و قلم نویسنده حیف شده.. دو ستاره کم میکنم به خاطر پایان و یک ستاره ام به خاطر تبعیض جنسیتی دیگه داشت اعصابمو خورد میکرد انقدر مرد و زن کرد انقدررر دختر و پسر کردد، جالبه که نویسنده خودش خانومه! ❌❌اسپویل❌❌ اون چهارتا طفل معصوم چه گناهی داشتن که نوال میخواست بشه مادر نخلا؟ یکیشون که از بین رفت کافی نبود؟ درسته نخلا استعاره‌ بودن ولی این مادری که از چوب خشک و سوخته جوونه ساخت؛ جوونه های خودش رو تبدیل کرد به چوب خشک و سوخته :) و چقدر رسول مظلوم واقع شد چه کیمیان همچین مردایی خانواده دوست و با درک

هرس روایت یک خونوادس از سال های جنگ و بعد از اون. به خاطر شکل داستان گویی و انتخاب زوایای مختلف برای نوال و رسول نویسنده تونست یه داستان طولانی از زندگیشون رو بدون اینکه مخاطب خسته بشه بهش نشون بده. تاثیر جنگ و مرگ پسرشون اونقدر برای مادر(نوال) سخت بود که نتونست از فکر جنگ بیرون بیاد و توهم همیشه در جنگ بودن رو داره. از اون طرف سختی زندگی رسول در دوری از نوال و میخونیم و در طول داستان آروم آروم متوجه اتفاقاتی که تو این سال ها براشون بوجود اومد میشیم یه رمان کوتاه، جذاب و قصه گو

همزمان با این کتاب رمان زمین سوخته احمد محمود رو هم میخوندم هر دو روایت هایی از جنگ که کام آدم رو بدجوری تلخ میکنه ولی هرچی اون واقع گرایانه و از بطن حادثه به نظر میاد این داستان تلخیش زیادی تو ذوق میزنه.... این همه تاکید بر بی مردی و تلخی و ناامیدی رو دوست نداشتم...از رمان قبلی نویسنده خیلی بهتر بود ولی

"جنگ زندگی ها را هرس می کند." رمان هرس دومین رمان خانم نسیم مرعشی است که روایت انسان‌هایی که بعد از جنگ هیچگاه صدای تیر و ردخون از حافظه شان پاک نمی شود . زندگی نوال و رسول پس از ۹ سال که از جنگ ایران و عراق میگذره روایت میشود درحالی که نوال پسرش و تمام مردان فامیل را درجنگ از دست داده و فقط رسول برایش باقی مانده و از خرمشهر به اهواز آمدند و دارای دو دختر هستند اما نوال اهواز را دوست ندارد و درکوچه پس کوچه های شهر به دنبال مردی می‌گردد. تصورش براین است که همه مردها درجنگ کشته شدند... نوال هنوز باورنداره جنگ تمام شده و در ترس روزهای جنگ به سر می‌برد...تلاش می‌کند زندگی خود را مثل روزهای قبل از جنگ کند اما.....گرد از دست دادن به این راحتی از دل نوال پاک نمی شود. هرس مخاطب را بین اهواز و خرمشهر و آبادان می دواند و دیالوگ های کتاب با لهجه محلی آن را دلنشین کرده است . ✍یک رمان تلخ و غمناک که خواندن آن برای من مصادف شد با این روزهای افغانستان وطالبان و مشکلات مردم خوزستان 😢😢

چقد این کتاب قشنگ تونست بهمون یک روی دیگ جنگ رو نشون بده بدون اینکه نیازی به صحنه جنگ و کشت و کشتار باشه . یه خونواده که خونشون رو تو جنگ از دست میدن و مجبور میشن به شهر دیگ برن و نشون میده که جنگ چقدر تلخ میتونه باشه حتی اگ تو دلش نباشی و دور بشی ازش ...

بسیار از خواندن این کتاب لذت بردم ... با اینکه داستان تلخی داره ولی آدم رو بسیار به خودش مجذوب می کنه

یکی از بهترین آثار معاصر فارسی. کتابی که شخصیت‌ها و فضاش تا مدتها رهاتون نمیکنن

خیلی عالی بود داستان زندگی خانواده ای که در اوایل جنگ پسرخردسالشون رو از دست میدن و این اتفاق تاثیر روانی بسیا بدی بر روی مادرخانواده میگذاره که هیچوقت رهاش نمیکنه

روی دیگری از جنگ می بینیم، اونی که هیچ وقت تموم نمیشه ...

این کتاب بی نظیره. قلب ادم رو لمس میکنه.

خط داستانی عالی، قصه و موضوع ناب... پراز دردی که میشه توی سینه حسش کرد

خیلی داستان تلخی بود و خیلی خوب تونسته بود اثرات جنگ رو حتی بعد از تموم شدنش بیان کنه،بخونید حتما

با اینکه استفاده از لهجه جنوبی و روایت تلخی های جنگ از نقاط قوت داستان بود ولی داستان کتاب یک خطی بود که با توصیفات گاه بیش از حد، خواننده را خسته می کرد و به جز چند اتفاق داستان فراز و فرود جذاب دیگری نداشت از همه بدتر هم پایان بازی بود که برای آن درنظر گرفته شده بود

مادرها نباید مرگ فرزند ببینن نباید زمینهایشان بی مرد و صاحب بماند زنها گاهی دیگر نمیتوانند ب زندگی بازگردند برای همیشه مرده متحرکی خواهند شد مانند نوال ک دیگر نتوانست بعد پسر کوچکش برای امل انیس مادری کند برای پسر خوانده اش مهزیاد و دختر بیمار و رنجورش ک نماند ک بی مادری را ببیند و رسول شد همه کس فرزندانش با تمام کمی و کاستی هاش و نوال شد مادر نخلهای بی سر و سوخته

راستشو بخای اولای کتاب رو ک خوندم ناامید شدم و چند ماه ولش کردم ولی جوری بود که همش تو فکرم بود چی میشه آخرش و چی گذشت به این خانواده بنظرم داستان و قصه ای خوبی و قوی داشت که غرق میشی توش و پایانشم بهترین پایانی بود که میشد برای این داستان نوشت که نوسینده ب خوبی از پسش بر اومد و به اون چیزی که میخاستد رسیده و همین باعث شد تو دل خوانده جا باز کنه با لهجه ی قشنگ جنوبی (داستان از درد و رنج قبل و بعداز جنگ از مردم جنوب ایران) در کل ممنونم از نویسنده که بخوبی برامون ب تصویر کشیدزندگی سخت و پراز رنج رسول ونوال رو ...

اقرار میکنم قبل از خواندن این کتاب لحظه ای به آن کودک سه ساله پیراهن قرمز و مادرش،به شرهان و نوال فکر نمی کردم،برایم وجود خارجی نداشتند. ما از روزهای بعد از جنگ هیچ نمی دانیم‌.

این کتاب بی نظیر بود. با اینکه با توجه به موضوعش که به جنگ بر میگرده با بی میلی کتاب رو شروع کردم ولی یک نفس خوندم و اشک ریختم. شخصیت پردازی بی نظیر و قصه متفاوت . داستان بی نهایت تلخه ( همونطور که در ژانر جنگ انتظار میره) ولی هنرمندی نویسنده مجذوبتون میکنه. من این کتاب رو به تمام دوستانم توصیه کردم .

اولین کتابی بود که از خانم مرعشی خوندم برخلاف خیلی ها که پاییز فصل....را هم خوانده بودند کتاب مدام بین گذشته و حال در رفت و آمده ولی خط داستانی رو گم نمیکنی پر از استعاره های ظریفه پایان بندی عالیه و یک زاویه نگاه جدید به مغوله جنگ داره بشدت پسندیدم و توصیه میکنم حتما بخونید و ببینید که آسیبهای روانی و ذهنی جنگ با آدما چیکار میکنه کاش سریالش ساخته بشه در ذهن من که موندگار شد☺

دید متفاوتی به جنگ داره اثار مخرب جنگ که تا جای جای روح و روان انسانهای درگیر رسوخ میکنه ادمها متفاوتند ولی اثر ناخوشایندش روی روح و روان و زندگی آینده خواهران و برادران مظلوم و قهرمان ما ماند به امید ظهور منجی عالم بشریت (عج)

کتاب روانی هست، توصیفات گاهی زیاده ولی درمجموع نویسنده کم گویی رو به پرحرفی ترجیح داده و رفته سر اصل مطلب سادگی داستان، آدمو سر ذوق میاره و یادمون میاره دنیا قشنگیاشو داره🥰

هرچقدر تلاش کردم نتونستم تمومش کنم داستانش رو و قلم نویسنده رو دوست نداشتم

یه جاهایش گنگ بود. اما داستان و کلیت داستان جدید و جذاب بود. اثرات روحی روانی جنگ بر آدما چیزیه که کمتر بهش پرداخته شده. میتونست شخصیت پردازی بیشتر و بهتری داشته باشه. به هرحال من خوشم اومد وفکر میکنم از کارقبلی نویسنده جذاب تر بود.

کتاب خوبی بود دو خط داستانی داشت یکی حال و یکی گذشته و هی بین این دو جابجا می‌شد داستان. من بخاطر کتاب پاییز فضل اخر سال است این کتاب رو شروع کردم و بنظرم به اندازه اون خوب بود. متنش رو دوست داشتم و مجبورم کرد دو روزه تمومش کنم.

بدترین رمانی که خوندم و اولین کتابی که یک ستاره دادم. اصلا داستان نیست و صرفا یک شرح مصیبت با وصف‌های بیش از حد و گاه تکراری‌ست. مثلا تا نیمه‌ی کتاب چندین بار تکرار می‌کنه نگاه امل پر از نفرته یا مردن آقای نوال رو صد بار یادآوری می‌کنه و... گاهی با خودم می‌گفتم بسه دیگه فهمیدم، داستانت رو بگو؛ اما هیچ چیزی نداشت. تا ۷۰درصد کتاب خیلی راحت می‌تونستم کنارش بذارم و فراموشش کنم اما در یک‌سوم پایانی روایت مقداری بهتر شد و کمک کرد تموم‌ش کنم.

روایتی تلخ ولی زیبا و تامل برانگیز دست مریزاد خانم مرعشی و ممنون از طاقچه

لعنت به جنگ...لعنت!

عالی بود.برای منی که شمالی و دهه هفتادی هستم و چیزی از جنگ و جنوب نمیدونم بسیار زیاد جذاب بود و برای چندمین بار بهم ثابت شد که چرا ادبیات انقدر مهمه و چرا باید راجع به اتفافای مثل جنگ نوشته بشه، ادبیات همه چیزو جور دیگه‌ای ثبت میکنه

قلبم پاره پاره شد تا تموم شد چقدر حس آمیزی کتاب قوی بود چقدر همه چیز زنده بود اگر حال روحی خوبی ندارید برای خوندنش دست نگه دارید و سر یک فرصت بهتر بخونیدش

بسیار زیبا بود🥲 واقعا لذت بردم، تمام مدت انگار داشتم فیلم میدیدم انقدر که متن ملموس و زیبا و روان بود. همونجور که بقیه دوستان گفتن اصلا شباهتی به پاییز فصل آخر سال است نداشت. چقدر زیبا گوشه ای از درد و رنج مردم مظلوم خرمشهر رو نشون داده بود که بعد از سال ها هم آثارش توی زندگی ها شون پابرجاست. در یک کلمه عالی بود🤌🙂

هرس داستان زنی در بهبوهه‌ی جنگه؛زنی که توی این جنگ داغ‌های بسیاری دیده اما گویا فرصت سوگواری براشون نداشته. نسیم مرعشی با نوشتن این کتاب انگار می‌خواسته به همه‌ی ما یادآوری کنه باید سوگ رو بپذیریم و براش سوگواری کنیم. قلم نویسنده تو این کتاب بی‌نظیره. تصویرسازی‌ها خیلی جذابه جوری که انگار در حال تماشای فیلم هستید. جزئیات بسیار هوشمندانه داخل کتاب گنجونده شده و خط تعلیق خیلی قوی این کتاب تا آخر کتاب شما رو با خودش می‌کشونه. اما این کتاب خیلی تلخه، اگر روحیه حساسی دارین بهتون پیشنهاد نمی‌کنم

شگفت انگیز بود و ملموس 👏🏻👏🏻

خیلی جالب بود.جنگ با درد همیشه همراهه.مخرب و اسیب پذیر.هیچ وقتم خوب نمیشه فقط درگیر روز مرگی کمی کمرنگ میشه. حالا زن داستان هیچ وقت نمیتونه نه فراموشش کنه و نه حتی کمی درگیر روزمرگیش شه چون خیلی چیزا رو تو خرم شهر جا گذاشته. برای من جالب بود.روند داستان هم خوب بود.خسته کننده نبود.شخصیتا هم دوست داشتنی بودند. ممنون 🧡